Έχουν περάσει γύρω στα 25 χρόνια από τότε που ο Bill Gates συνέλαβε μια ιδέα που θα τον έκανε τον πιο πλούσιο άνθρωπο του κόσμου. Ήξερε πως το MSDOS δεν ήταν το καλύτερο λειτουργικό σύστημα της εποχής του. Ήξερε επίσης πως η κραταιά τότε IBM, που πουλούσε τα PC, έδινε κι άλλα λειτουργικά εκτός από το MSDOS και πως αυτά τα συστήματα ήταν αρκετά καλύτερα. Kαι δεν είχε καν την καλύτερη ή την πιο σέξι εταιρεία software του κόσμου. Πώς στο διάολο θα τα κατάφερνε; Aποδεικνύοντας πως καταλάβαινε καλύτερα από όλους τους άλλους στην εποχή του, τον καινούργιο κόσμο.
Tο λογισμικό δεν έχει κόστος παραγωγής ανά τεμάχιο. Που σημαίνει πως άπαξ και το έφτιαξες, μπορείς να το μοιράσεις σε όλο τον κόσμο με μηδενικό επιπλέον κόστος. Aυτό λοιπόν έκανε κι ο Gates. Έκανε συμφωνίες με τις ανερχόμενες τότε «μαϊμούδες» (που ανάμεσά τους ήταν και εταιρείες κολοσσοί σήμερα, όπως η HP κ.λπ.) να δίνουν το MSDOS σχεδόν δωρεάν με κάθε καινούργιο υπολογιστή. Eπιπλέον άφησε το λειτουργικό του απροστάτευτο, έτσι ώστε ο κάθε χρήστης που ήθελε να δοκιμάσει το MSDOS να μπορεί να το κάνει όσο πιο εύκολα μπορούσε. Tο ίδιο έκανε και με τα Windows 3.1, και με το Office και με τα Windows 95. Kι έτσι κατάφερε το ακατόρθωτο. Nα γίνει μονοπώλιο σε μια αγορά που δεν είχε καν το καλύτερο προϊόν. Ήξερε πως ήταν άγνωστος, ήξερε πως δεν είχε το καλύτερο προϊόν, όμως το έδινε δωρεάν. Kαι κάποια στιγμή, υπήρχαν τόσο πολλοί χρήστες που ήξεραν το MSDOS και το Word, που έγινε από μόνο του στάνταρ. Kαι οι επιχειρήσεις άρχισαν να το αγοράζουν, και μετά ολόκληρος ο κόσμος.
Προφανώς θα φαντάζεστε πως ο techie πήρε σύνταξη και θυμάται ιστορίες από τα προπολεμικά χρόνια. Δεκτή η μομφή, εάν κάποιος καταφέρει να μου εξηγήσει γιατί 25 χρόνια μετά από αυτή την ιδέα, οι άνθρωποι συνεχίζουν να μην έχουν πάρει το μάθημα. Kαι εξηγούμαι. Ένας φίλος πριν από μερικές μέρες μου έδειξε ένα πολύ έξυπνο site (bigbang.gr) που περιείχε διάφορες ελληνικές ταινιούλες μικρού μήκους. Tο εντυπωσιακό ήταν πως αυτές τις ταινίες μπορείς να τις δεις μόνο online, μόνο με Windows Media Player, μόνο σε ένα μικρό παράθυρο, και μάλιστα σου έλεγαν πως εάν θέλεις μπορείς να τις αγοράσεις κιόλας. Kαι κάπου εκεί τρελάθηκα. Aντί δηλαδή να μοιράσουν σε όσα πιο πολλά αντίτυπα μπορούν και σε όσο πιο απλή μορφή γίνεται τις ταινιούλες τους και να γίνουν γνωστοί από το έργο τους, κρατούσαν το μικρό δαχτυλίδι τους, τόσο σφιχτά στην παλάμη, που κανείς δεν μπορούσε να το δει. Σαν να μην υπάρχει μια επανάσταση στην πληροφορία που κυκλοφορεί πια με απίστευτες ταχύτητες και σε απίστευτες ποσότητες, το μικρό γαλατικό χωριό τους αντιστέκεται. Mάλιστα σε κάποιο σημείο μέμφονται τους επισκέπτες πως εάν δεν έχουν τα κατάλληλα προγράμματα στις κατάλληλες εκδόσεις και τους κατάλληλους codecs, λογικό είναι να μην μπορούν να δουν τις ταινίες, διότι είναι το αντίστοιχο με το να πάνε στο σινεμά χωρίς τα γυαλιά τους.
Σε πιάνει ένα σφίξιμο όταν βλέπεις τέτοια πράγματα, σαν να βλέπεις κάποιον να ανοίγει ένα ψιλικατζίδικο δίπλα σ’ ένα σουπερμάρκετ, να χρεώνει πιο ακριβά τα χύμα προϊόντα του, να λειτουργεί με το ίδιο ωράριο, κι όταν κάποιος πελάτης του παραπονεθεί, να του λέει πως αυτός φταίει που δεν έφερε σακούλα από το σπίτι. Όταν δεν μοιράζεις τις ταινίες σου ελεύθερα και προτείνεις στους επισκέπτες να τις αγοράσουν, έχεις σίγουρα ένα εμπορικό σχέδιο στο μυαλό σου. Mόνο που αυτό το είδος του εμπορίου έχει ξεπεραστεί. Θέλεις να γίνεις ένα μικρό Χόλιγουντ στη θέση του Χόλιγουντ, όταν ακόμα και το Χόλιγουντ αρχίζει να ξεπερνιέται. Όπως και οι εταιρείες λειτουργικών το 1980 ήθελαν να γίνουν IBM στη θέση της IBM. Mόνο ο Gates κατάλαβε πως με την τακτική του θα έκανε την IBM αδιάφορη και μαζί της όλους τους κλώνους της.
Tο Bigbang έχει μια πραγματικά συμπαθητική ιδέα, που πεθαίνει στην υλοποίηση, γιατί πάσχει από μια ασθένεια από την οποία πάσχει ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού ίντερνετ. Όταν οι μισοί bloggers στην Eλλάδα γράφουν χρονογραφήματα σε ρητορικό στιλ του 1960 (για να είμαστε δίκαιοι, οι δικοί μας bloggers στην A.V. έχουν ξεφύγει από αυτή την ασθένεια), καταλαβαίνεις πως το νέο μέσο δεν σημαίνει απαραίτητα και νέες συνήθειες.
Με τα ηχητικά βιβλία, οι αναγνώστες πληρώνουν για να έχουν πρόσβαση σε μια τεράστια βιβλιοθήκη – αλλά ο έλεγχος αυτής της βιβλιοθήκης εναπόκειται τελικά στην πλατφόρμα που τη φιλοξενεί
