Οι δυτικές μας δημοκρατίες καυχιούνται για την ανωτερότητα του πολιτικού τους συστήματος, ειδικά στον τομέα των ελευθεριών και της λαϊκής κυριαρχίας. Εάν όμως εξετάσουμε τι σημαίνει δημοκρατία στη Δύση τα τελευταία 20 χρόνια, θα βγάλουμε μερικά πολύ άσχημα συμπεράσματα.
Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή κυβερνάται από την απόφαση του 30% των πολιτών της που ψήφισαν μια φορά πέρσι υπογράφοντας σε μια λευκή επιταγή για τα επόμενα 4 χρόνια. Στο διάστημα αυτό η εκτελεστική εξουσία μπορεί να πάρει ό,τι αποφάσεις θέλει, ανεξάρτητα με το εάν συμφωνούν οι κυβερνώμενοι, και να φτιάξει νόμους (κανόνες ηθικής κατά τον κ. Βουλγαράκη) που θα ψηφίζονται από τη νομοθετική εξουσία αδιακρίτως, γιατί η νομοθετική εξουσία βρίσκεται υπό την ομηρία της εκτελεστικής. Και καθώς η εκτελεστική εξουσία έχει αποκτήσει δύναμη πέρα από τις αρμοδιότητές της, μπορεί να επηρεάσει και τη δικαστική (όπως βλέπουμε).
Και για να μη μιλάμε μόνο για την Ελλάδα, η αγγλική κυβέρνηση πήρε την πιο σημαντική απόφαση ενός κράτους, να πάει σε πόλεμο δηλαδή με το Ιράκ το 2003, παρά την αντίθετη άποψη των πολιτών της. Όμως καθώς οι πολίτες δικαιούνται να μιλήσουν μόνο μια φορά κάθε 4 χρόνια, και τότε με ένα γενικό τρόπο επιλέγοντας μέσα από το υπάρχον πολιτικό σκηνικό τους Α ή τους Β, αυτή η απόφαση λειτουργεί ως νομιμοποίηση οποιασδήποτε δραστηριότητας της εκτελεστικής εξουσίας.
Με λίγα λόγια το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει αυτονομηθεί και χρησιμοποιεί τις εκλογές προκειμένου να δώσει μια επίφαση νομιμότητας (και ηθικής;) στις αυθαίρετες αποφάσεις του. Προσέξατε ότι έχουμε περάσει δύο συνταγματικές αναθεωρήσεις και πως σε καμία από αυτές δεν συζητήθηκε κάτι τόσο οφθαλμοφανές; Ζούμε λοιπόν πράγματι στο καλύτερο δυνατό σύστημα ή μήπως μας κάνουν πλάκα;
Τώρα εάν περιμένετε από τον techie chan να σας φωτίσει διά της αποκαλύψεως με την τέλεια λύση, είστε πολύ τεμπέληδες και γελασμένοι. Βλέπω όμως πως υπάρχει μια συζήτηση και ένας προβληματισμός. Όπως το Votorola (1), ένα σύστημα ανοιχτών εκλογών που ξεκινά από τη βάση και χτίζει συναινέσεις προοδευτικά, καθώς εξαπλώνεται. Ο Α προτείνει να ξηλωθούν τα πράσινα αβραμο-κακγελάκια και να πεταχτούν στον Σαρωνικό. Ο Β βλέπει την πρόταση του Α και προτείνει αντί να πεταχτούν, να φτιάξουμε ένα γιγαντιαίο γλυπτό στο Σύνταγμα. Ο Γ και ο Δ συμφωνούν με τον Β και ψηφίζουν την πρότασή του. Ο Ε και ο Ζ παίρνουν την πρόταση του Β και προτείνουν να χρησιμοποιηθεί το μέταλλο για παραγωγικό σκοπό. Ο Α και ο Γ συμφωνούν με την τρίτη πρόταση και αλλάζουν τη θέση τους ψηφίζοντας την πρόταση του Ε. Ο Θ βλέπει πως οι δύο προτάσεις μπορούν να συμβιβαστούν και προτείνει να φτιαχτεί ένα γλυπτό με το 10% των καγκέλων και τα υπόλοιπα να χρησιμοποιηθούν παραγωγικά. Οι Ι, Κ, Λ συμφωνούν με τον Θ και το ίδιο κάνουν όσοι ακολουθούν την πρόταση του Β και του Ε. Κι έτσι, με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνονται πολλά παρακλάδια προτάσεων, κάποια από τα οποία είναι πιθανό να οδηγήσουν σε μια όσο το δυνατό πιο ευρεία συναίνεση.
Οκ, μη μου αρχίσετε τα θεωρητικά προβλήματα του συστήματος, είναι πολλά. Είναι όμως περισσότερα από αυτά του υπάρχοντος συστήματος; Και ακόμα κι αν αποφασίσουμε πως η Votorola είναι το τέλειο σύστημα, ποιος θα πείσει το υπάρχον πολιτικό σύστημα να το σεβαστεί και να το υιοθετήσει; Εδώ πέρασαν 20 χρόνια για να φτιάξουν ένα ελαφρά πιο αναλογικό σύστημα. Και αυτό στα αγγλικά το λέμε Catch 22. Έχουμε δηλαδή ένα κλειδωμένο σεντούκι και το κλειδί βρίσκεται μέσα στο σεντούκι.
13°
