Την έπαθα όπως πολλοί αθώοι άνθρωποι στην Ελλάδα και στις Βερσαλλίες: έβρεξε του σκοτωμού, μπήκε νερό από κάπου πολύ ύπουλα, βραχυκύκλωσε το σύστημα και ξύπνησα ένα βροχερό, σιχαμένο πρωί χωρίς αρκετό ρεύμα και χωρίς ιντερνετ. Καθόλου, ντιπ τίποτα, και ναι το κινητό μου φτιάχνει/γίνεται χοτ-σποτ αλλά το κινητό μου άλλοτε πιάνει και άλλοτε δεν πιάνει μέσα στο σπίτι, με έμφαση στο ΔΕΝ. Εκτός που, τις πρώτες ώρες, κατά τις οποίες μάζευα νερά και δεν είχα σκεφτεί το χοτ-σποτ, έπαιρνα τηλέφωνο φίλους να ρωτήσω τι κάνει κανείς όταν δεν μπορεί να γκουγκλάρει την λύση για το πρόβλημά του. Κι όχι όλους, γιατί μερικούς δεν τους έπιανα, ή είχανε βραχεί κι αυτοί ή είχε παρα-βραχεί η δική μου συνολική επικράτεια και δεν έβγαιναν όλες οι κλήσεις. (Όπως ξέρετε, σε τέτοιες περιπτώσεις, ενώ δεν πιάνεις την Πυροσβεστική, πχ, ούτε την κολλητή σου η οποία μένει πέντε δρόμους παραπέρα, βγαίνουν καμπάνες οι ενοχλητικές κλήσεις, άτομα που αποφεύγεις μέρες, άτομα που σε ψάχνουν για κάτι που δεν θέλεις ούτε να ακούσεις, τράπεζες, πωλητές, αεριτζήδες, άγνωστα άτομα-απατεώνικα που κλαίνε και σου λένε, ντεμέκ, «μαμά έσπασα το πόδι μου στην Αράχωβα» ενώ δεν έχεις κανένα απολύτως παιδί στην Αράχωβα, κλπ. )
Πώς είναι μια μέρα χωρίς ίντερνετ στην εποχή μας;
Η μέρα πέρασε με διάφορες προσπάθειες να μαζέψω κι άλλα νερά από το πάτωμα, να συνδεθώ με το χοτ-σποτ, έπειτα να ανεβάσω ασφάλειες ηλεκτρικού, κάτι που έπρεπε να είχα δοκιμάσει πρώτα-πρώτα, αλλά είχε φως ημέρας ακόμα και σκέφτηκα ότι θα διορθωθούν, ή και θα ανέβουν μόνες τους οι ασφάλειες όταν έρθει η ώρα. Με συνεχιζόμενη βροχή, η ώρα δεν ερχόταν. Ήμουν με περιορισμένο ρεύμα, μόνο στην κρεβατοκάμαρα, και χωρίς σύνδεση…
Γενικά όταν συμβαίνουν στραβές πρακτικού τύπου αντιδρώ με δύο τρόπους: (1) φρικάρω και τηλεφωνώ αβέρτα τον κόσμο να ενημερώσω, μήπως κι έχει κανένας καμιά καλή ιδέα ή μήπως έρθει κανένας άλλος, πατήσει ένα κουμπί και τα σώσει όλα, και (2) κοιμάμαι. Το 2ο μου φάνηκε καλή ιδέα, μια και είχα αιρκοντίσιον στην κρεβατοκάμαρα, και ρεύμα, οπότε κατά το απόγευμα αποσύρθηκα στο κρεβάτι με τρία ωραία βιβλία. Έβαλα το κινητό μου να φορτίσει καλού-κακού, με ανοιχτό το χοτ-σποτ, που καίει μπαταρία λες και είναι ο Ταζ (=με τρελή ταχύτητα) και έπαψα να ψάχνω οτιδήποτε. Είχα κάτι πληρωμές παρόχων τις οποίες έβγαλα από το μυαλό μου, κάτι μέηλ που τα ξέχασα, κάτι υποχρεώσεις που πήγαν περίπατο. Το υπέροχο όταν κοιμάσαι είναι η αφηρημένη και αδικαιολόγητη πλην όμως συμπαθητική βεβαιότητα ότι όλα θα πάνε καλά κι ότι θα ξυπνήσεις φρεσκαδούρα, με ωραία μαλλιά και με τα πάντα γύρω σου να λειτουργούν άψογα.
Στις 6.00 μμ, τίποτα δεν λειτουργούσε ούτε κουλά, πόσο μάλλον άψογα: εξακολουθούσα να βλέπω νερά στο πάτωμα, παρόλο που είχε σκοτεινιάσει και δεν έβλεπα τη μύτη μου. Κάπου έχω ένα φακό για ώρα ανάγκης, αλλά όχι πρόχειρες μπαταρίες, και είναι ζόρι να ψάχνεις για τυχόν ξέμπαρκες μπαταρίες με ένα φακό που δεν έχει μπαταρίες… γιατί στο μεταξύ είχα βάλει το κινητό σε λάθος πρίζα, σε μια που δεν έχει ρεύμα ρε φίλε, και δεν είχε μπαταρία ούτε αυτό. Δεν μπορούσα να κάνω πολλά, ας πούμε να δω Νετφλιξ, Ερτφλιξ, ή σειρές και ταινίες στην τηλεόραση που δεν είχε ρεύμα ή στο λαπτοπ, δεν είχα καμιά όρεξη να γράψω τίποτα, γιατί ό,τι και να γράφω, ψάχνω ταυτόχρονα πληροφορίες για σχετικά ή άσχετα θέματα, κυρίως για σχετικά, για να στηρίξω αυτό που γράφω, αλλά συχνά και για άσχετα, πχ τι κάνουν τα λιοντάρια στη ζούγκλα όταν δεν βρέχει, πως τη βγάζουν οι πιγκουίνοι στην Ανταρκτική με τα παγόβουνα, και ένας συγκεκριμένος υπερ-αιωνόβιος (πιγκουίνος) ή πώς φτιάχνεται η σωστή μελόπιτα Σίφνου με λίγα υλικά επειδή δεν έχω πολλά υλικά, ούτε καμιά όρεξη να ψήσω μελόπιτα. Την οποία άλλωστε δύσκολα ψήνει κανείς χωρίς ρεύμα….
Το βράδυ πέρασε με τα τρία διαφορετικά βιβλία, που τα διάβαζα εναλλάξ, για να μην βαρεθώ, μέχρι αργά, οπότε και (ξανα)κοιμήθηκα. Την επόμενη μέρα ευτυχώς είχα δραστηριότητες εκτός σπιτιού, πλύθηκα με τον παραδοσιακό τρόπο της κατασκήνωσης βράζοντας νερό σε μπρίκι στο γκαζάκι και με σομπίτσα μπάνιου στο φουλ, ντύθηκα, τα άφησα όλα στα μαύρα σκοτάδια και πήρα τους δρόμους. Γύρισα βράδυ, πάλι χωρίς ρεύμα/ιντερνετ πλην της ευλογημένης κρεβατοκάμαρας, όπου και όρμησα με τα τρία βιβλία. Είναι τέλεια βιβλία, ευτυχώς που έχω πάντα καβάντζα «αδιάβαστα» για κάτι τέτοιες ώρες. Και μέρες. Και νύχτες.
Την επόμενη ημέρα, κι ενώ πια είχε αρχίσει να με καταπιέζει η απόσταση από τα κοινά/τον έξω κόσμο/το διαδίκτυο, ενώ άρχισα να ζορίζω για θετική απάντηση τον ηλεκτρολόγο που όλο έρχεται και όμως κάτι του τυχαίνει, ενώ το ρεύμα επανερχόταν σταδιακά πχ στην κουζίνα άρα μπορούσα να φτιάξω μελόπιτα παρόλο που δεν είχα ούτε τα μισά υλικά, την επόμενη μέρα τέλος πάντων κάποιο κοντινό μου άτομο εξήγησε ότι χρησιμοποιώ λάθος το φάκιν χοτ-σποτ, έπρεπε να το συνδέσω με ένα μοντέρνο λαπτοπ και όχι με την αρχαιολογία με την οποία γράφω τα τελευταία εκατό χρόνια, η οποία είναι θαύμα που ζει ακόμα, δεν έχει δυνατότητα όχι σύνδεσης με χοτ-σποτ, ούτε καμιάς άλλης προχώ κατάστασης πλην των πολύ κλασσικών (γράψιμο, ειδήσεις, ταινίες, εύρεση πληροφοριών, πιγκουίνους κλπ).
Αύριο είναι η τρίτη μέρα, ο ηλεκτρολόγος θα έρθει σίγουρα, εκτός αν του τύχει κάτι. Ή εκτός αν βρέξει πάρα πολύ, οπότε θα είναι τζάμπα κόπος, γιατί θα ξαναπέσουν οι ασφάλειες. Μπορώ να μπω με το ξερόλικο χοτ-σποτ και να δω τον καιρό με λεπτομέρειες, πότε θα βρέξει στην περιοχή μου και πόσο, ώστε να είμαι προετοιμασμένη… αλλά κάπως συνήθισα με την έλλειψη ενημέρωσης, με την επιστροφή στη Φύση, με το μπρίκι, με τα βιβλία και με τον ύπνο σε ώρες που δεν κοιμάται κανείς άλλος. Δηλαδή θα ήθελα να λειτουργούν όλα άψογα ή έστω όπως-όπως, αλλά δεν καβαλάω τα ντουβάρια, δεν χτυπάω το κεφάλι μου στο παρκέ. Κι αν κοιμηθώ λίγο ακόμα, είναι βέβαιο ότι όλα θα πάνε πρίμα και θα ξυπνήσω με καταπληκτική, αεροδυναμική σύνδεση. Και με λαμπερό ηλεκτρικό ρεύμα από άκρη σε άκρη...
Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου «Η Γραφειοκρατικοποίηση του Κόσμου στη Νεοφιλελεύθερη Εποχή» της Beatrice Hibou που κυκλοφορεί σε ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις Πλήθος (2024)
9°
