Η μεγαλοφυής τεχνητή νοημοσύνη και η ιδιοφυής ανοησία του έρωτα

Έδωσα στην Τ.Ν. (τεχνητή νοημοσύνη) 5 λέξεις και μου έγραψε κείμενο 100 σελίδων, το σταμάτησα γιατί θα έγραφε ασταμάτητα για μέρες, μήνες ίσως και χρόνια. Αναρωτήθηκα για την εποχή του Γουτεμβέργιου όπου ένα μηχάνημα αντικατέστησε χιλιάδες γραφιάδες και αντιγραφείς το 1500-τόσο. Σκέφτηκα μετά πως όταν πήγε η μάνα μου στην Αγγλία, έκανε ένα ταξίδι ενός μηνός, ο θείος μου στην Αυστραλία 2 μήνες ολόκληρους ταξίδευε.

Τον έπιασε τότε μια νοσταλγία για τις φυλές του Αμαζονίου που περίγραφε ο Levi-Strauss στην «Άγρια Σκέψη» που άλλαξε τον τρόπο σκέψης της Δυτικής ματιάς πάνω στην διαφορά του «πολιτισμένου» με τον απολίτιστο ιθαγενή.

Για την ιστορία, ο Levi-Strauss ήταν ένας άνεργος φυσιοδίφης που το Γαλλικό Πανεπιστήμιο τον έστειλε εκεί για να τον ξεφορτωθεί η γραφειοκρατία της Πανεπιστημιούπολης των Παρισίων. Ο άνεργος φυσιοδίφης L.S. τότε έκανε ίσως τη μεγαλύτερη κοινωνιολογική και ανθρωπολογική παρατήρηση που άλλαξε τα πάντα για πάντα.

Είδε δηλαδή πως οι άγριοι του Αμαζονίου είχαν ένα δικό τους πολιτισμό, πιο πολιτισμένο από τον Δυτικό επιθετικό και συγκρουσιακό. Τούτον τον χρόνο ζωής τους ως κύκλο (κυκλικός χρόνος) τον ονόμασε ωρολογιακό χρόνο.

Δηλαδή ένα ρολόι που οι ώρες δεν έχουν μπρός πίσω ∙ έτρεχαν πάντα αλλά κυκλικά όπως οι ώρες του ρολογιού. Είχαν δε την αφέλεια να πιστεύουν πως όλα τα πλάσματα της γης αλλά και τα φυτά ήταν φιλικά και συγγενικά, γι’ αυτό τους έδιναν ονόματα. Φύση και άνθρωπος ήταν μια οικογένεια.

Για όσους δεν διάβασαν L.S. και ίσως δεν θα διαβάσουν και ποτέ, θυμηθείτε τις ταινίες με τους cowboys και τους Ινδιάνους όπου οι απολίτιστοι Ινδιάνοι για κάθε ζώο που σκότωναν -για να φάνε βέβαια, όχι για να το πουλήσουν στις αγορές- τουλάχιστον το χάιδευαν και του ζητούσαν συγνώμη πριν το σκοτώσουν.

Θυμηθείτε επίσης πως τα ονόματά τους ήταν ονόματα πουλιών και ζώων: «Καθιστός Βούβαλος», «Γελαστό Γεράκι», κλπ. Ο L.S. τότε περιέγραψε την θεωρία της διαφοράς ανάμεσα στον ήσυχο κυκλικό χρόνο και τον βίαιο επιθετικό χρόνο της βιομηχανικής παραγωγής.

Τα προϊόντα που είχαν ανάγκη για τροφή και ένδυση για μια φυλή ήταν λίγα, αλλά αρκετά για να περάσουν καλά όλοι. Το ιδιοφυές συμπέρασμα του L.S. που ένωνε τους αριστοκράτες και πλούσιους δυτικούς (αποικιοκράτες) τότε ήταν πως δεν υπάρχουν πολιτισμένοι και απολίτιστοι λαοί. Αν θυμάστε τότε τους ονομάζαμε «τρίτος κόσμος» που ήταν και ο αόρατος ρατσισμός, που έγινε μετά ορατός κάνοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες με τις φυτείες την πιο πλούσια χώρα του κόσμου αλλά και την πιο μεγάλη πολεμική μηχανή.

Η δουλεία τότε των μαύρων και των φτωχών Ευρωπαίων έκανε την Αμερική μεγάλη και τρανή με πολιτισμό, τεχνολογία και ταχύτητες γνώσης μοναδικές. Απέναντι σε αυτήν την υπεροπλία οι ιθαγενείς όλου του πλανήτη εξαφανίστηκαν.

Ο μόνος που σώθηκε ήταν ο έρωτας και το φιλί που διατηρούσε την μνήμη του ανθρώπου για μοίρασμα και αυτοθυσία. Το «μῆνιν ἄειδε, θεά» του Ομήρου και του Θερβάντες, οι Δον Κιχώτες κράτησαν τα ελάχιστα της ανθρώπινης φυλής σε μια αξιοπρέπεια.

Ἔρως ἀνίκατε μάχαν και η ζωή συνεχίζεται χωρίς μάχες, αφού όλες είναι χαμένες από χέρι γιατί όποιες εξουσίες τη μαστιγώνουν από παντού – και αναρωτιούνται η απληστία, η ανοησία και η λαιμαργία του ανθρωπάκου που φορώντας ημίψηλα κοπέλα και κουστούμι surmesure Armani, γιατί αυτή η εχθρότητα ∙ είναι η βενζίνη του πολιτισμού που παράγει πλούτο αλλά και δυστυχία.

Εκτός από τον έρωτα και το φιλί αντιστάθηκαν η φύση και οι φωτιές. Και ας τρέχουν οι οικολόγοι και οι υποκριτές του ηθικού πλεονεκτήματος να υπερασπίζονται χίμαιρες και βοσκοτόπια για γελάδες και όχι για ανθρώπους, που θα καούν στις φωτιές και θα πνιγούν στις νεροποντές.

Είναι παράδοξο πως οι άνθρωποι που σήμερα είναι πολύ πιο ευφυείς από τους προγόνους μας (κι ας διαφωνεί ο T. S. Eliot πως η πληροφορία δεν είναι γνώση και η γνώση δεν γίνεται ποτέ σοφία), αναγκάζονται να ομολογήσουν στην Ιερά Εξέταση του φόβου για τον έρωτα, σε μια γιορτή της ανοησίας για τον έρωτα, που θα υποδουλώνει τον άνθρωπο βγάζοντάς τον από το σκοτάδι του και το εντός του στο όνομα της υπέρμετρης ομολογίας πως πρέπει να είμαστε ερωτευμένοι όπως και πρέπει να αγαπάμε αλλήλους.

Ο ευτυχισμένος έρωτας οπαδοί του χρυσού που γυαλίζει, δεν έχει ιστορία ∙ μόνο ο δυστυχισμένος έρωτας γράφει μυθιστορία, αλλιώτικα δεν θα υπήρχαν οι Δον Ζουαν, οι Βέρθεροι και οι Ιζόλδες, αλλά ούτε οι Όμηροι και οι Ωραίες Ελένες. Υπενθυμίζω πως ο Όμηρος, τυφλός και ογδόντα χρονών, έγραψε για τον έρωτα και για την θάλασσα που δεν τα είδε ποτέ, απλά τα μύρισε όπως θα’ λεγε και ο Ελύτης μας.