Το 5ο Συνέδριο του Solvay και η φωτογραφία με τους 17 Νομπελίστες.
Σήμερα απομενήθηκε το Νόμπελ Φυσικής στους Alain Aspect, John Clauser και Anton Zeilinger. Με αφορμή το γεγονός αυτό, έρχονται στις μνήμες τα συνέδρια του Solvay τα οποία ξεκίνησαν το 1912 με χρηματοδότηση του βέλγου βιομήχανου Εrnest Solvay Το διασημότερο ίσως συνέδριο διεξάχθηκε τον Οκτώβριο του 1927 και είχε ως θέμα «Ηλεκτρόνια και φωτόνια», με τους πλέον αξιόλογους φυσικούς του κόσμου να συζητούν τη μόλις θεμελιωμένη σύγχρονη κβαντομηχανική. Οι κορυφαίες μορφές ήταν ο Albert Einstein και ο Niels Bohr. Οι 17 από τους 29 που έλαβαν μέρος στο συνέδριο αυτό είχαν πάρει ή θα έπαιρναν στο μέλλον Βραβείο Νόμπελ.
Το 5ο συνέδριο υπήρξε επίσης η κορύφωση του αγώνα μεταξύ του Einstein και των οπαδών του επιστημονικού ρεαλισμού, που ήθελαν τους αυστηρούς κανόνες της επιστημονικής μεθόδου όπως αυτοί είχαν διατυπωθεί από τον Τσαρλς Σάντερς Περς (και αργότερα από τον Καρλ Πόπερ), ενώ ο Bohr και οι ινστρουμενταλιστές επιθυμούσαν πιο χαλαρούς κανόνες βασιζόμενους στα αποτελέσματα. Από εκεί και πέρα η προσέγγιση του Μπορ επεκράτησε στη σύγχρονη φυσική
Ο Einstein απογοητευμένος από την αρχή της αβεβαιότητας του Heisenberg, είπε τότε: «Ο Θεός δεν παίζει ζάρια». και ο Bohr του απάντησε, «Einstein, σταμάτα να λες τι να κάνει ο Θεός».
Σε μια επιστολή του προς τον Schrodinger μισό χρόνο μετά το συνέδριο, ο Einstein περιέγράφε σαρκαστικά την ερμηνεία της Κοπεγχάγης αποκαλώντας την «η ηρεμιστική φιλοσοφία των Heisenberg και Bohr — ή μήπως θρησκεία;» Και προσέθετε ότι «προσφέρει ένα απαλό προσκέφαλο για τον αληθινό πιστό που δύσκολα τον αφήνει να αφυπνισθεί».
Οι 17 Νομπελίστες της ιστορικής φωτογραφίας
Εκτός από την Μαρία Κιουρί, τη μοναδική κάτοχο δύο Νόμπελ, ποιοι είναι οι υπόλοιποι Νομπελίστες στη φωτογραφία και γιατί βραβεύθηκαν;
Το βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1902 απονεμήθηκε στους Hendrik Lorentz και Pieter Zeeman «σε αναγνώριση της εξαιρετικής υπηρεσίας που προσέφεραν με τις έρευνές τους για την επίδραση του μαγνητισμού στα φαινόμενα ακτινοβολίας».
Το 1915 το Νόμπελ Φυσικής πήγε στους Sir William Henry Bragg και William Lawrence Bragg «για τις υπηρεσίες τους στην ανάλυση της κρυσταλλικής δομής μέσω ακτίνων Χ». Ο William Lawrence Bragg παραμένει μέχρι σήμερα ο νεότερος κάτοχος Νόμπελ Φυσικής, καθώς ήταν μόλις 25 ετών όταν παρέλαβε το βραβείο.
Ο Max Planck βραβεύθηκε με Νόμπελ Φυσικής το 1918 «σε αναγνώριση των υπηρεσιών που παρείχε στην πρόοδο της Φυσικής με την ανακάλυψη της ενέργειας quanta».
Στον Albert Einstein απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ στη Φυσική το 1921 «για τις υπηρεσίες του στη Θεωρητική Φυσική, και ειδικά για την ανακάλυψη του νόμου του φωτοηλεκτρικού φαινομένου».
Ο Niels Henrik David Bohr βραβεύθηκε το 1922 με Νόμπελ Φυσικής “για τις υπηρεσίες του στη διερεύνηση της δομής των ατόμων και της ακτινοβολίας που προέρχεται από αυτά”.
Το 1927 το βραβείο Νόμπελ Φυσικής μοιράστηκαν οι Arthur H. Compton «για την ανακάλυψη του φαινομένου που πήρε το όνομά του» και Charles Wilson «για τη μέθοδο με την οποία γίνονται ορατές οι διαδρομές των ηλεκτρικά φορτισμένων σωματιδίων μέσω συμπύκνωσης ατμού».
Την επόμενη χρονιά, το 1928, Νομπελίστας Φυσικής αναδείχθηκε ο Owen W. Richardson «για το έργο του σχετικά με το θερμοϊονικό φαινόμενο και ειδικά για την ανακάλυψη του νόμου που πήρε το όνομά του».
Το βραβείο Νόμπελ στη Φυσική το 1929 απέσπασε ο πρίγκιπας Louis-Victor Pierre Raymond de Broglie «για την ανακάλυψή του σχετικά με την κυματική φύση των ηλεκτρονίων».
Ο Erwin Schrödinger και ο Paul Dirac μοιράστηκαν το Νόμπελ Φυσικής το 1933, «για την ανακάλυψη νέων παραγωγικών μορφών ατομικής θεωρίας».
Το 1945 το Νόμπελ Φυσικής πήγε στον Wolfgang Pauli «για την ανακάλυψη της αρχής του αποκλεισμού, που ονομάζεται επίσης η απαγορευτική αρχή του Pauli».
Το 1954 με Νόμπελ Φυσικής βραβεύθηκε ο Max Born “για τη θεμελιώδη έρευνά του στην κβαντική μηχανική, ειδικά για τη στατιστική ερμηνεία της κυματοσυνάρτησης”.
Ο Werner Heisenberg, γνωστότερος για την αρχή της αβεβαιότητας ή απροσδιοριστίας, τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1932, «για τη δημιουργία της κβαντικής μηχανικής, η εφαρμογή της οποίας, μεταξύ άλλων, οδήγησε στην ανακάλυψη των αλλοτροπικών μορφών υδρογόνου».
Την ίδια χρονιά (1932), αλλά σε άλλο επιστημονικό πεδίο, βραβεύθηκε ο Irving Langmuir με το Νόμπελ Χημείας “για τις ανακαλύψεις και τις έρευνές του στη χημεία επιφανειών”.
Βραβείο Νόμπελ Χημείας απονεμήθηκε και στον Petrus J. W. Debye το 1936 “για τη συμβολή του στη γνώση μας για τη μοριακή δομή μέσω των ερευνών του σχετικά με τις διπολικές ροπές και για τη περίθλαση των ακτίνων Χ και των ηλεκτρονίων στα αέρια”.
Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου «Η Γραφειοκρατικοποίηση του Κόσμου στη Νεοφιλελεύθερη Εποχή» της Beatrice Hibou που κυκλοφορεί σε ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις Πλήθος (2024)
10°
