Η πορεία του επιστήμονα που ονειρεύτηκε ένα φτηνό υπολογιστή για τα παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να τον αγοράσουν, ξεκινάει τις αρχές του '70 στα Χανιά.
Η πορεία του επιστήμονα που ονειρεύτηκε ένα φτηνό υπολογιστή για τα παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να τον αγοράσουν, ξεκινάει τις αρχές του '70 στα Χανιά.Εκεί θα δούμε ένα παιδί-μαστροχαλαστή να «χειρουργεί» τα παιχνίδια του.
«Οι αρχιτέκτονες γονείς μου αφιέρωναν χρόνο στα τρία παιδιά τους, αναζητώντας την έφεσή μας. Όταν πειραματίζεσαι δημιουργώντας, βρίσκεις αυτό που σου αρέσει. Στα 43 μου χρόνια μπορώ να πω πως για να πετύχεις δεν παίζει τόσο ρόλο το να είσαι έμφυτα καλός σε κάτι, όσο το να σου αρέσει αυτό που κάνεις». Από μικρός ήξερε πως ήθελε να γίνει ηλεκτρονικός μηχανικός- έστηνε κεραίες για το χαρτζιλίκι του, κάτι που θα επαναλάβει, ως project πια, στην Πάτμο. «Αρχές του '90 με φίλους δημιουργήσαμε ευρυζωνική σύνδεση των 20.000$ στο νησί, αγοράζοντας εξοπλισμό από το e-bay ή δημοπρασίες, που κουβαλούσαμε στις βαλίτσες μας». Η επιτυχία του εγχειρήματος θα καταγραφεί στο «ιστορικό κατασκευής» του project «ένα laptop για κάθε παιδί» γνωστό με την κωδική ονομασία ΧΟ, γνωστού και ως laptop των «100$».
Ο υπολογιστής ήρθε στη ζωή του αργά. «Ήταν το δώρο των γονιών μου όταν πέρασα στο Πολυτεχνείο - τότε στοίχιζε όσο ένα μηνιάτικο της μητέρας μου. Αυτός με οδήγησε στο ΜΙΤ, αλλά και εξαιτίας του συνειδητοποίησα την ανάγκη δημιουργίας ενός φθηνού υπολογιστή, βλέποντας πως οι περισσότεροι συμφοιτητές μου δεν διέθεταν και άρα δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες του».
Τ ο 1989 τελειώνει το Τμήμα Ηλεκτρολογων Μηχανικών του ΑΠΘ («όχι με ιδιαίτερα υψηλό βαθμό»), φεύγει στη Βοστώνη για μεταπτυχιακό ΒιοΪατρικής, όμως το συγκεκριμένο τμήμα δεν ικανοποιούσε τις ανάγκες του. «Πάντα ψάχνω ένα καινούργιο όνειρο· πιστεύω πως δεν πρέπει ποτέ να μένεις στάσιμος, πρέπει να προχωράς και να αντιμετωπίζεις τη ζωή σαν κάτι πολύτιμο, χωρίς να χάνεις το χρόνο σου».
Αλλάζει κατεύθυνση στη μέση των σπουδών, και ενώ δεν θέλει να ασχοληθεί με υπολογιστές, για να μην τον λένε geek της πληροφορικής καταλήγει με Master of Science Μηχανικού Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και ερευνητής τεχνολογίας διαδικτύωσης υπερυψηλών ταχυτήτων- βήματα που θα τον φέρουν στο ΜΙΤ, στον Νεγκροπόντε και τον ΧΟ. Στο ΜΙΤ Media Lab θα γίνει διευθυντλης πληροφορικής. Στα πρώτα projects του ήταν η κατασκευή μετακινούμενων εργαστηρίων υπολογιστών για την Κόστα Ρίκα. Μετέτρεψαν containers σε εργαστήρια με τεχνολογικό εξοπλισμό, φτάνοντας στις στα πιο απομακρυσμένα σημεία της χώρας. Μένει μόνο το «πείραμα» της Καμπότζης για να γεννηθεί η ιδέα του «ένα laptop για κάθε παιδί». Ο Νικόλας Νεγκροπόντε χρηματοδοτεί την κατασκευή σχολείων στη χώρα με το πιο κατεστραμμένο εκπαιδευτικό σύστημα και ο Μιχάλης Μπλέτσας αναλαμβάνει στη μέση της ζούγκλας να στήσει την τεχνολογική υποδομή για την τοποθέτηση ασύρματου internet και τη χρήση φορητών υπολογιστών. Τότε ο Νικόλας Νεγκροπόντε συνειδητοποιώντας πως το πιο μεγάλο κόστος ήταν η αγορά φορητών υπολογιστών, θα σκεφτεί το φθηνό laptop. Ο Μιχάλης Μπλέτσας αναλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του τεχνολογικού του εξοπλισμού. « Αυτή τη στιγμή, με την οικονομική κρίση, κάθε υπολογιστής στοιχίζει γύρω στα 160$, αλλά ξέρω τον τρόπο για να κατέβει στα 130$ και στο μέλλον βλέπουμε. Σήμερα 1,4 εκατομμύρια μονάδες βρίσκονται στη παραγωγή. Την υλοποίηση του project έχει αναλάβει ένας διεθνής μη κερδοσκοπικός οργανισμός, ο OLPC (One Laptop Per Child), που στήθηκε γι' αυτό το σκοπό. Έχει δοκιμαστεί στη Βραζιλία, στο Περού, σε σχολείο θηλέων στο Αφγανιστάν... Είμαι ενθουσιασμένος με την εξέλιξή του. Ένας φθηνός, προσβάσιμος υπολογιστής σε όλους, και κυρίως στα παιδιά, σημαίνει πως οι αναπτυσσόμενες κοινωνίες θα ξεπεράσουν κάποια εξελικτικά στάδια και η πρόοδος θα έρθει πιο γρήγορα. Είναι ωραίο το όραμά σου να έχει γίνει πραγματικότητα».
8°
