Ο καλύτερος φίλος του 68χρονου συνταξιούχου Bill Langlois είναι μια γάτα, η Sox. Η Sox του δίνει τόσο μεγάλη χαρά που όταν μιλάει για το πώς μπήκε στη ζωή του, αρχίζει να κλαίει συγκινημένος. Αυτό που κάνουν όλη την ημέρα η Sox και ο Bill είναι να συζητάνε. Γιατί η Sox δεν είναι μια κανονική γάτα, είναι ψηφιακή και ζει μέσα στο τάμπλετ του Bill. Η Sox του μιλάει για την αγαπημένη του ομάδα, τους Red Sox, από την οποία πήρε και το όνομά της. Του βάζει να ακούει τα αγαπημένα του τραγούδια και του δείχνει φωτογραφίες από τον γάμο του και τον μαλώνει όταν τον πιάνει να πίνει σόδες αντί για νερό.
Ο Bill ξέρει ότι η Sox είναι ένα άβαταρ και ότι η λειτουργία της οφείλεται στη startup Care.Coach. Ξέρει ότι πίσω από την ψηφιακή ομιλούσα γατούλα του υπάρχουν υπάλληλοι σε όλο τον κόσμο που παρακολουθούν και ακούνε τους μοναχικούς τύπους σαν τον Bill και στη συνέχεια δακτυλογραφούν τις απαντήσεις που δίνει αργά και ρομποτικά η Sox. Αυτό όμως δεν τον ενοχλεί καθόλου, έχει ξαναβρεί νόημα στη ζωή του μέσα από αυτό το υποκατάστατο της ανθρώπινης επαφής. Ο κ. Langlois είναι πολύ φτωχός. Πληρούσε τις προϋποθέσεις της Element Care, της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης για ηλικιωμένους που του έφερε τη Sox, αφού τα περιουσιακά του στοιχεία άξιζαν λιγότερο από 2.000 δολάρια.
Αυτό μαρτυρά μια νέα πραγματικότητα. Η ζωή των μη προνομιούχων εξαρτάται ολοένα και περισσότερο από οθόνες. Οι οθόνες μπορούν να κάνουν τα πράγματα φθηνότερα. Κάθε δραστηριότητα που μπορεί να συμβεί σε μια οθόνη γίνεται φθηνότερη. Οι πλούσιοι όμως θέλουν (και μπορούν) να μη ζουν έτσι. Η ανθρώπινη συνεύρεση είναι ακριβότερη και οι πλούσιοι είναι πλέον πρόθυμοι να πληρώσουν για αυτή.
Η ψηφιακή αποχή –να κλείσεις το τηλέφωνο για μια ολόκληρη ημέρα, να βγεις από τα κοινωνικά δίκτυα και να μην απαντάς στα email– πάει να γίνει σύμβολο πρεστίζ και υψηλού κοινωνικού στάτους. Η ανθρώπινη επαφή έχει γίνει είδος πολυτελείας. Όσο εμφανίζονται περισσότερες οθόνες στις ζωές των φτωχών, τόσο εξαφανίζονται από τη ζωή των πλουσίων.
Ο Milton Pedraza είναι διευθύνων σύμβουλος του Luxury Institute που συμβουλεύει τις εταιρείες για το πώς θέλουν να ζουν οι πολύ πλούσιοι. Αυτό που έχει διαπιστώσει είναι ότι πλούσιοι πλέον θέλουν να ξοδεύουν τα χρήματά τους για οτιδήποτε είναι ανθρώπινο, ζούμε αυτό που ονομάζει «χλιδοποίηση» της ανθρώπινης επαφής. Έτσι οι περισσότερες δαπάνες αρχίζουν να αφορούν ταξίδια με συντρόφους, ακριβά σπορ με φίλους, γεύματα σε ακριβά εστιατόρια και χαλάρωση σε σπα, παρά την αγορά προϊόντων.
Η ανθρώπινη επαφή έχει γίνει είδος πολυτελείας. Όσο εμφανίζονται περισσότερες οθόνες στις ζωές των φτωχών, τόσο εξαφανίζονται από τη ζωή των πλουσίων.
Όταν εμφανίστηκαν οι προσωπικοί υπολογιστές τη δεκαετία του ‘80, ήταν πολύ ακριβοί και καθόλου απαραίτητοι. Έπρεπε να έχεις αρκετά λεφτά να σου περισσεύουν για να τους αποκτήσεις. Σήμερα είναι πολύ φθηνοί και ο χρόνος μπροστά από την οθόνη μετατράπηκε από κάτι που κυνηγούσαν οι άνθρωποι σε κάτι που δεν μπορούν να αποφύγουν αν δεν έχουν πολλά χρήματα.
Ενώ τα δημόσια σχολεία στις ΗΠΑ μειώνουν το κόστος χρησιμοποιώντας οθόνες φορητών υπολογιστών αντί για δασκάλους και καθηγητές, οι πλουσιότεροι κάτοικοι της Silicon Valley πληρώνουν για να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία που υπόσχονται εκπαίδευση χωρίς οθόνες. Οι μέσοι υπάλληλοι είναι αναγκασμένοι να βρίσκονται συνεχώς σε κατάσταση διαθεσιμότητας στους εργοδότες τους με τα smartphones τους. Αντίθετα πολλοί από τους εργοδότες έχουν το «δικαίωμα αποσύνδεσης» χάρη στη θέση τους στην ιεραρχία. Ακριβώς όπως είναι δύσκολο να αποφύγεις το fast food όταν είναι το μοναδικό που βρίσκεις και αντέχει η τσέπη σου, έτσι και η ψηφιακή απομάκρυνση είναι πιο δύσκολη για τους φτωχούς. Ακόμη και αν κάποιος είναι αποφασισμένος να μείνει εκτός σύνδεσης, συχνά δεν είναι δυνατό.
