Περισσότερη δουλειά σε λιγότερο χρόνο δεν σημαίνει καλύτερη απόδοση

Από την Βιομηχανική Επανάσταση – τουλάχιστον – και μετά το ζητούμενο κάθε επιχείρησης παραμένει το ίδιο, η αποδοτικότητα. Η αποδοτικότητα ως παραγωγικότητα, με την κλασική παραδοσιακή της έννοια, που επιθυμεί την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παραγωγή προϊόντων στον μικρότερο δυνατό χρόνο.

Ωστόσο, αυτό το μοντέλο μπορεί να λειτουργεί μια χαρά, όταν μιλάμε για την εποχή του φορντισμού και για το πόσα αυτοκίνητα θα κατασκευαστούν σε μία μέρα, αλλά η εφαρμογή του στο τώρα μπορεί να αποδειχτεί μία όχι και τόσο καλή επιλογή. Σήμερα, ως επί το πλείστον, δεν παράγουμε προϊόντα – τουλάχιστον όχι με τον παλιό κλασικό τρόπο -, αλλά προσφέρουμε υπηρεσίες, δημιουργούμε δεδομένα και επεξεργαζόμαστε πληροφορίες, κάνουμε δηλαδή εργασίες, που απαιτούν σκέψη, αντί για σωματική δύναμη ή/και ταχύτητα.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αν και τα τελευταία χρόνια δημιουργούνται όλο και περισσότερα εργαλεία, τα οποία δυνητικά μπορούν να μας βοηθήσουν να βγάλουμε περισσότερη δουλειά σε λιγότερο χρόνο, τα τελευταία 10 χρόνια η αποδοτικότητα μένει σχεδόν στάσιμη, με μόνο 1,4% ετήσια αύξηση, σύμφωνα με το Γραφείο Εργατικών Στατιστικών των ΗΠΑ.

Το ποσοστό αυτό ανάπτυξης, το οποίο αποτελεί το χαμηλότερο των τελευταίων 30 χρόνων, έρχεται να συμπληρώσει και να υποστηρίξει η έρευνα, που πραγματοποίησε το Dropbox σε αμερικανούς εργαζόμενους. Σε αυτήν, τους ζήτησε να συμπληρώσουν κατά πόσο συμφωνούν ή διαφωνούν με κάποιες φράσεις, με αποτέλεσμα να παρατηρηθεί ότι οι εργαζόμενοι των ΗΠΑ πιστεύουν κατά 61% ότι η δυνατότητα να χαμηλώσουν την ταχύτητα εργασίας τους θα τους βοηθούσε να κάνουν τα πράγματα πιο σωστά, ενώ μόνο κατά 41% στηρίζουν την στάση να κάνεις τα πράγματα γρήγορα για να πετυχαίνεις περισσότερα.

Η αιτία των παραπάνω στατιστικών είναι σχετικά απλή. Όπως προαναφέραμε, πλέον το μέσο επάγγελμα απαιτεί σκέψη. Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, να μετρήσεις την αποδοτικότητα της σκέψης, της φαντασίας και των πληροφοριών, κατά τον ίδιο τρόπο, που θα μετρήσεις την παραγωγή παπουτσιών.

Η αποδοτικότητα ενός προγραμματιστή δεν πρέπει να ισούται με το πόσες γραμμές κώδικα πληκτρολογεί ανά ώρα, αλλά με το πόσο αποτελεσματικός και «καθαρός» είναι ο κώδικας του, και παρόμοια η αποδοτικότητα ενός σχεδιαστή δεν θα πρέπει να μετράται, βάσει του αν σκέφτεται 10 ιδέες την εβδομάδα, αλλά του κατά πόσο οι ιδέες αυτές είναι καλές και καινοτόμες. Δεν μιλάμε για εργασίες που μπορούν να γίνουν αυτόματα και μηχανικά, αλλά που απαιτούν νοητικές διεργασίες και μια απαραίτητη άνεση χρόνου, ώστε ο εργαζόμενος να δουλέψει με όσο το δυνατόν καθαρότερο μυαλό.

Με λίγα λόγια, το πρόβλημα της χαμηλής αποδοτικότητας, παρά τα τεχνολογικά μέσα που διαθέτουμε, συμπυκνώνεται στην φράση του διευθυντή του Dropbox Ντρου Χιούστον στην ομιλία του στο Salesforce τον περασμένο Σεπτέμβριο: «Προσλαμβάνουμε ανθρώπους για τα μυαλά τους και μετά δεν τους δίνουμε καθόλου χώρο, για να σκεφτούν».



Ποια είναι, λοιπόν, η λύση; Σύμφωνα με τον αρθρογράφο του Dropbox, Μπεν Τέιλορ, στο κυνήγι της αποδοτικότητας, οι επιχειρήσεις θα πρέπει να στραφούν στους ίδιους τους εργαζόμενούς τους και να αφήσουν τους ίδιους να τους εξηγήσουν πώς πιστεύουν ότι μπορούν να εκμεταλλευτούν στο μέγιστο τις δυνατότητές τους και να προσφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερα στην επιχείρηση.