Πώς το καταφέρνουν τα ιαπωνικά στούντιο; Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ ν’ απομονώσω το στοιχείο που κάνει τη διαφορά. Είναι μια νοοτροπία που εστιάζει στην ομαλότητα της εμπειρίας, διατηρώντας τα 60 frames ανά δευτερόλεπτο ακατέβατα, ακόμα κι αν κάτι τέτοιο απαιτεί λιγότερο στολισμένα περιβάλλοντα; Είναι μια αντίληψη του στυλ, όπως αυτό μεταδίδεται από την ενδυματολογία, την χορογραφία της μάχης, το character design, που εμείς οι gaijin δε θα καταφέρουμε ποτέ να μιμηθούμε, όσο και να προσπαθούμε; Είναι η περιεκτικότητα, η απροθυμία τους να σπαταλήσουν το χρόνο του παίκτη με μακρόσυρτα cutscenes και βαρετά tutorials; Ότι και να ‘ναι, ξεκινώντας το Devil May Cry 5, συνειδητοποίησα πόσο σπάνια και πολύτιμη είναι η αίσθηση που έβγαζε και που στη Δύση, κατευθυνόμενοι από την ρηχή σοβαροφάνεια που χαρακτηρίζει όσους νομίζουν ότι κάνουν τέχνη χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν τον όρο, έχουμε απωλέσει: την ελεύθερη, αβίαστη χαρά του παιχνιδιού. Ακόμα κι αν πρόκειται για ένα παιχνίδι που, κατά κύριο λόγο, σφάζεις δαίμονες.
Αυτό κάναμε, εξάλλου, σε ολόκληρη τη σειρά που μετράει, εδώ και δύο δεκαετίες, έξι συνέχειες (συμπεριλαμβανομένου και του άδικα υποτιμημένου reboot του 2013) και που ουσιαστικά γέννησε το σύγχρονο action slasher. Το Devil May Cry 5 συνεχίζει στο σαχλαμαρίστικο αφηγηματικό μοτίβο που αναμειγνύει την Θεία Κωμωδία με τ’ Ατίθασα Νιάτα εστιάζοντας σε μια ομάδα δαιμονοκυνηγών τα αψεγάδιαστα πρόσωπα των οποίων θα συννεφιάζουν, στα διαλείμματα της αιματοχυσίας, από ενδοοικογενειακές έριδες και «σοκαριστικές» αποκαλύψεις. Δεν είναι τυχαίο ότι η ατάκα-σύμβολο της σαπουνόπερας, ανεξαρτήτως εθνικότητας και εποχής, το «είμαι ο αδερφός σου» (σοκ!), θα ακουστεί και εδώ. Δις. Η Capcom αντί να πασχίζει να μας πείσει ότι ο Dante και η παρέα του ωρίμασαν, α λα God of War, κάνει χαβαλέ με ευεργετικά αποτελέσματα. Η επίγνωση της σεναριακής του τρασίλας, δεν κάνει μόνο το στόρι του Devil May Cry 5 πιο ανάλαφρο και διασκεδαστικό, αλλά ταιριάζει απόλυτα στον γενικότερο αισθητικό μαξιμαλισμό του: η ήττα της αφήγησης γίνεται θρίαμβος της εικόνας.
Πού αλλού μπορείς να πολεμήσεις τις ορδές της κόλασης, όχι με τσεκούρι ή σπαθί, αλλά κραδαίνοντας το μπροστινό μέρος μιας street μηχανής μεγάλου κυβισμού με το ένα χέρι και το πίσω μέρος με το άλλο κι ενώ οι δυο ρόδες στροφάρουν για έξτρα αίμα (και πόντους); Μετά από τα πρώτα (ομολογουμένως προσγειωμένα) επίπεδα, η δημιουργικότητα της Capcom αρχίζει να ξεφεύγει και οι εικόνες ν’ αποκτούν μια απολαυστική, σχεδόν σουρεαλιστική ασυναρτησία. Το φορτηγάκι-οπλουργείο της Nico εμφανίζεται στα πιο δυσπρόσιτα σημεία, πέφτοντας από ταβάνια και χοροπηδώντας ανάμεσα στις διαστάσεις για να σε ενισχύσει. Ο (νέος χαρακτήρας) σανδαλογότθος V να σουλατσάρει στο πεδίο της μάχης, ανάμεσα σε μαινόμενους αντιπάλους, απαγγέλοντας αποσπάσματα απ’ το «Songs of Innocence and of Experience» του William Blake. Ο παραδοσιακά συνοφρυωμένος Dante να γιορτάζει την απόκτηση ενός καινούργιου όπλου με ένα παρατεταμένο φαντεζί χορευτικό. Τα κορμιά να ίπτανται και να λυγίζουν σε απίθανες γωνίες με την κάμερα να το ακολουθεί σαν ερωτευμένη. Θυμάστε την πρώτη φορά που είδατε το Crouching Tiger, Hidden Dragon; Το μπρίο του Devil May Cry 5 λειτουργεί αντίστοιχα: καταλύει κάθε διάθεση για βαθύτερη ανάλυση, σε παρασύρει με κίνηση και εικόνα.
Το οποίο βοηθά να κρυφτούν και κάποιες χτυπητές αδυναμίες, πέραν του σεναρίου. Η εμπειρία της μάχης είναι το σημαντικότερο στοιχείο σε ένα action slasher και, ενώ κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την Capcom ότι δεν έχει κάνει αξιοπρεπέστατη δουλειά, δε μπορώ να αποτινάξω την ιδέα ότι θα μπορούσε να έχει δώσει κάτι παραπάνω. Η ποικιλία από χαρακτήρες (ελέγχουμε, ανάλογα με το level, τον Nero, τον Dante ή τον V) λειτουργεί αρχικά προς όφελος του παιχνιδιού, ανοίγοντας νέες στρατηγικές και προσεγγίσεις. Ειδικά ο νεοφερμένος V διαφοροποιείται ουσιαστικά από τους συντρόφους του, καθώς μάχεται μετά αντιπροσώπων, ένα τρίο από μυστικιστικά πλάσματα που ακολουθούν της οδηγίες του. Αλλά η επιμονή του να μας κλειδώνει στον βαρετότερο της παρέας, τον Nero, για μεγάλα διαστήματα ενοχλεί, ενώ το υπερβολικό εύρος επιθετικών επιλογών, ειδικά στην περίπτωση του Dante, μπορεί να σε αποσυντονίσει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι ότι η κακοζυγισμένη δυσκολία του δε σε σπρώχνει διακριτικά να εμβαθύνεις στο σύστημα μάχης του. Παίζοντας στο στάνταρ επίπεδο δυσκολίας έχασα, σε ολόκληρο το campaign, μόνο 4-5 φορές, αναγκαζόμενος σπάνια να κάνω κάτι πιο απαιτητικό απ’ το να σπαμάρω εναλλάξ μακρινές και κοντινές επιθέσεις. Στο Hard, τα πράγματα βελτιώνονται, αλλά θα αποτελούσε μάλλον ριψοκίνδυνη επιλογή να ξεκινήσεις το πρώτο playthrough από εκεί. Θα έπρεπε να υπάρχει ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ του μειλίχιου normal difficulty και του δολοφονικού hard.
Γενικότερα, η εντύπωση που σου αφήνει το Devil May Cry 5 είναι πως πρόκειται για τον κορυφαίο τίτλο του είδους του – αλλά μια δεκαετία πριν. Τα μαθήματα που προσέφερε η Bayonetta στο χρόνο που μεσολάβησε δε φαίνεται να έχουν ληφθεί υπόψιν κι έτσι η σειρά που ξεκίνησε το action slasher σκουντουφλά πάνω σε προβλήματα που έχουν ήδη λυθεί: πώς να χειριστείς τους ελιγμούς αποφυγής, πώς να ξεκλειδώνεις βαθμιαία την πλήρη γκάμα επιθετικών επιλογών, πώς να ζορίσεις τον παίκτη χωρίς να τον απογοητεύσεις. Όπως υποδήλωσα και στην αρχή όμως, ακόμα και το στραβοπάτημα της καλής Capcom, παραμένει όνειρο άπιαστο για τους δυτικούς μεγαλοdevelopers. Το Devil May Cry 5 δεν θα ανακαταλάβει το θρόνο που του έκλεψε κλείνοντας το μάτι η παιχνιδιάρα μάγισσα της Platinum, αλλά θα γεμίσει όμορφα το χρόνο μας με τις ίντριγκες, τις προδοσίες και τις συμφιλιώσεις ανθρώπων και δαιμόνων, μέχρι αυτή να επιστρέψει.
Τίτλος: Devil May Cry 5
Εταιρεία Ανάπτυξης: Capcom
Πλατφόρμα: PS4, Xbox One, Windows
8°
