Ξεχάσαμε το Hearthstone για χάρη του Slay the Spire

Η διαδραστικότητα και η αφήγηση δεν κάνουν εύκολα χωριό, αυτό το ξέρει οποιοσδήποτε έχει ασχοληθεί θεωρητικά με τα videogames. Το πράγμα δυσκολεύει περισσότερο όταν προσπαθήσουμε να παντρέψουμε το έμφυτο χάος μιας multiplayer εμπειρίας με τις αυστηρά καθορισμένες σεναριακές συμβάσεις των ταινιών τρόμου. Δεν είναι τυχαίο ότι για να ξεθάψουμε την τελευταία αξιοπρεπή απόπειρα για κάτι τέτοιο πρέπει να γυρίσουμε 15 χρόνια πίσω, στο πρώτο Obscure. Τα πιτσιρίκια του Blackout Club όμως δεν καταλαβαίνουν από προϊστορία, είναι αποφασισμένα ν’ ανακαλύψουν τι συμβαίνει στη μικρή τους πόλη. Ποια είναι η παράξενη φωνή που μιλάει στα όνειρά τους; Γιατί συμμαθητές τους εξαφανίζονται καθημερινά; Τι κρύβεται στις δαιδαλώδεις κατακόμβες που χάσκουν κάτω απ'τα γκαράζ και τις αποθήκες τους;

Η Question, μετά το χαριτωμένα αυτοαναφορικό The Magic Circle, εμπνέεται από ιστορίες εφηβικής παράνοιας όπως το κινηματογραφικό The Faculty του Robert Rodriguez ή τους λογοτεχνικούς Μυστικούς Εφτά της Enid Blyton. Το The Blackout Club είναι ένα παιχνίδι πρώτου προσώπου στο οποίο, με τη βοήθεια των online κολλητών μας, θα σηκωθούμε απ’ τα κρεβάτια μας για μεταμεσονύκτιες έρευνες, αποφεύγοντας τους γονείς που περιφέρονται σαν υπνωτισμένοι σε αυλές και δρόμους.

Όπως ταιριάζει στη φύση ενός πρωτίστως stealth τίτλου το βασικό μας μέλημα είναι να μη γίνουμε αντιληπτοί καθώς βρισκόμαστε σε μειονέκτημα δύναμης σε σχέση με τους ενήλικες. Επομένως θα μπουσουλήσουμε, θα χωθούμε σε ντουλάπες ή θα δημιουργήσουμε μικρούς αντιπερισπασμούς. Δυστυχώς όμως, ο μεγαλύτερος κίνδυνος βρίσκεται εκτός στενού οικογενειακού κύκλου: μια μυστηριώδης αίρεση έχει εγκατασταθεί κάτω από την μικρή κοινότητα και σχετίζεται με το υπερφυσικό ον που τα παιδιά έχουν ονομάσει The Shape και εμφανίζεται απ’ το πουθενά για να τ’ αρπάξει.

Το γεγονός ότι το Blackout Club βρίσκεται ακόμα σε Early Access σημαίνει ότι πολλά μπορούν ν’ αλλάξουν μέχρι την επίσημη κυκλοφορία του, αλλά ήδη παρουσιάζει σημαντικές αρετές όσο και χτυπητές αδυναμίες. Το ταίριασμα αφήγησης και ελευθερίας δε λειτουργεί πάντα ιδανικά: η σόλο εισαγωγή του παιχνιδιού είναι σαφώς ατμοσφαιρικότερη από τις multiplayer εξορμήσεις, ενώ τα περιβάλλοντα και οι διαθέσιμες αποστολές είναι, στην παρούσα φάση, μάλλον επαναλαμβανόμενα. Έστω κι έτσι, βιώνεις πραγματική αγωνία όταν συνειδητοποιείς ότι καταδιώκεσαι απ’ το Shape και πραγματική ευγνωμοσύνη όταν ένας συμπαίκτης σε απελευθερώνει απ’ τα χέρια ενός ενήλικα. Το πάντρεμα του αφηγηματικού τρόμου και της διαδραστικότητας είναι δύσκολη υπόθεση αλλά τουλάχιστον η Question για να το υποστηρίξει έχει στήσει ένα πειστικό (ίσως και λίγο συγκινητικό) σύμπαν όπου οτιδήποτε εκτός παρέας είναι απειλή και μοναδική σταθερή αξία είναι η συντροφικότητα. Έχω μεγάλο ενδιαφέρον να δω, με λίγο σουλούπωμα, που θα καταλήξει.

Τίτλος: The Blackout Club
Εταιρεία Ανάπτυξης: Question
Πλατφόρμα: Windows (διαθέσιμο σε Early Access), μελλοντικά και σε PS4, Xbox One

Jon Shafer's At the Gates
Ο Jon Shafer (για όσους αναρωτιούνται για τον τύπο που αποφάσισε να κοτσάρει τ’ όνομά του στον τίτλο του turn-based πονήματός του) ήταν εκ των βασικών συντελεστών του Civilization V, αλλά αντί να κατανοήσει τα μαθήματα του δασκάλου του και δημιουργού της θρυλικής σειράς στρατηγικής Sid Meier, φαίνεται πως έμεινε στη στείρα παπαγαλία. Το At the Gates είναι κι αυτό ένας τίτλος ανάπτυξης και επέκτασης αλλά με σαφώς πιο περιορισμένο budget και εύρος. Συγκεκριμένα, καλούμαστε να ιδρύσουμε ένα βασίλειο αποτελούμενο από διαφορετικές (ενίοτε αντιμαχόμενες) φυλές, ν’ αναπτυχθούμε τεχνολογικά και να συνάψουμε διπλωματικές σχέσεις, με σκοπό να κυριαρχήσουμε στην μεσαιωνική Ευρώπη, όπου εστιάζεται γεωγραφικά και ιστορικά η δράση του. 

Οι κεντρικές λούπες του At the Gates περιστρέφονται γύρω από την εκπαίδευση κάθε φυλής σε εξειδικευμένους ρόλους και τις αλυσίδες παραγωγής που θα πρέπει να στήσουμε βάσει αυτών. Για παράδειγμα, ο εξερευνητής μας θα εντοπίσει ένα κοίτασμα σιδήρου, ο μεταλλωρύχος θα εξορύξει την πρώτη ύλη και ο σιδεράς μας θα την μετατρέψει σε όπλα η εργαλεία που θα αξιοποιήσουμε, με τη σειρά τους, σε ακόμα πιο απαιτητικές διαδικασίες ή θ’ ανταλλάξουμε με άλλα χρήσιμα προϊόντα απ’ το καραβάνι που μας επισκέπτεται τακτικά. Διπλωματία, μάχες και, ως είθισται, διλήμματα για το που θα κατευθύνουμε την επιστημονική μας έρευνα ώστε να καλύψουμε τις αμεσότερες ανάγκες μας συμπληρώνουν αυτό το βασικό διαδραστικό σκελετό.

Ο Meier έχει δώσει έναν απ’ τους διασημότερους ορισμούς για το τι σημαίνει videogame: «μια αλληλουχία από ενδιαφέρουσες αποφάσεις». Το πρόβλημα, όμως, με τις αλυσίδες παραγωγής του Shafer είναι ότι σε κατευθύνουν σχεδόν γραμμικά. Τη στιγμή που εντοπίζεις κάποια χρήσιμη πρώτη ύλη ξέρεις ακριβώς την πορεία των επόμενων γύρων σου: ποια τεχνολογία να κυνηγήσεις, ποιους να εκπαιδεύσεις, σε ποιο τελικό προϊόν αποσκοπείς. Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει μια απόφαση που είναι προκαθορισμένη; Επιπλέον, είναι τόσο αυτοματοποιημένες οι σχέσεις μέσα στις αλυσίδες παραγωγής που, αφού εγκατασταθούν, δεν χρειάζονται παρά μικροδιορθώσεις. Ως αποτέλεσμα, έβλεπα πολλές φορές να περνάνε γύροι χωρίς καμιά ιδιαίτερη προσμονή, μια βαριεστημένη αδράνεια που είναι αδιανόητη στο Civilization. Ενώ η σειρά που το ενέπνευσε με κράταγε στην τσίτα ανάγοντας κάθε επιλογή σε ζήτημα ζωής ή θανάτου, με το At the Gates βρέθηκα απλός επιτηρητής μιας προβλέψιμης κοινωνικής μηχανής που, μια στο τόσο, χρειάζεται γρασάρισμα.

Τίτλος: Jon Shafer's At the Gates
Εταιρεία Ανάπτυξης: Conifer Games
Πλατφόρμα: Windows, Mac

Η Indie Επιλογή του Μήνα: Slay the Spire
Μήπως το σύμπαν προσπαθεί κάτι να μας ψιθυρίσει με τον δικό του τρόπο; Ο κορυφαίος τίτλος της περσινής χρονιάς, το Subnautica, ζυμώθηκε καιρό στο Early Access, κυκλοφόρησε επίσημα στις 23 Ιανουαρίου του 2018 και ήταν, φυσικά, η Επιλογή του Μήνα στην πρώτη στήλη του έτους. Το Slay the Spire ζυμώθηκε καιρό στο Early Access, κυκλοφόρησε επίσημα στις 23 Ιανουαρίου του 2019 και είναι η πρώτη Επιλογή μας για φέτος, οπότε, ε, το πιάνετε το υπονοούμενο. Το ντεμπούτο της Mega Crit είναι ένα ιδιοφυές παιχνίδι καρτών με ασύλληπτο στρατηγικό βάθος που, ακόμα κι αν δεν θρονιαστεί στο ρετιρέ όταν έρθει ο Δεκέμβριος, αδυνατώ να φανταστώ εκτός κορυφαίας τριάδας.

Η λογική του γνωστή από παρόμοιους τίτλους του είδους. Επιλέγουμε έναν από τρεις διαθέσιμους χαρακτήρες, κατασκευάζουμε μια τράπουλα με διαφορετικές επιθετικές και αμυντικές επιλογές και συμμετέχουμε σε μια σειρά από μονομαχίες ενάντια σε αντιπάλους ποικίλων μορφών και ιδιοτήτων: από γιγάντιες σαύρες που αλλάζουν το ενεργειακό κόστος των καρτών μας μέχρι πειρατές που κλέβουν τα πολύτιμα νομίσματά μας κι εξαφανίζονται. Σε κάθε γύρο τραβάμε 5-6 κάρτες, παίζουμε κάποιες, πετάμε τις υπόλοιπες και (αν μετά την αντεπίθεση παραμένουμε ζωντανοί) ξανατραβάμε και συνεχίζουμε τη διαδικασία. Αν κερδίσουμε, επιλέγουμε τον τύπο δωματίου που θέλουμε να επισκεφθούμε, συνεχίζοντας την άνοδο μας στους πύργους του παιχνιδιού. Πέρα από τις τυπικές μάχεις, υπάρχουν καταστήματα όπου μπορούμε ν’ αγοράσουμε χρήσιμα φίλτρα, mini-bosses απ’ τα οποία θα λάβουμε πανίσχυρα relics, καθώς και αφηγηματικά events με ποικίλες συνέπειες. Ο τρόπος που καθορίζουμε την πορεία μας στο χάρτη ανάλογα με τις προσδοκίες και τις ανάγκες κάθε στιγμής θυμίζει κάτι από FTL και εξασφαλίζει ότι κάθε αναρρίχησή μας θα διαφέρει απ'τις προηγούμενες.

Το ταξίδι ξεκινάει απλοϊκά, σχεδόν βαρετά. Μια στοιχειώδης τράπουλα με βασικές επιθέσεις και άμυνες μας καθοδηγεί στην πρώτη μάχη σαν αυτόματος πιλότος. Αν νικήσουμε καλούμαστε να προσθέσουμε μια νέα κάρτα στο οπλοστάσιό μας, τα διλήμματα αρχίζουν και το πραγματικό Slay the Spire αρχίζει να ξεμυτίζει. Εξαιρετικό το Uppercut, καθώς εκτός από τη ζημιά που κάνει αποδυναμώνει και τον αντίπαλο αλλά μήπως το υψηλό ενεργειακό του κόστος επιβραδύνει το παιχνίδι μας; Διαθέτουμε κάποιο relic που να το ενισχύει; Συμφέρει μία ακόμα επιθετική επιλογή ή θα μας αφήσει εκτεθειμένους όσο το ποσοστό των αμυντικών μειώνεται; Κάθε κάρτα που εντάσσουμε σπάει και ανακατασκευάζει την τράπουλά, ανατρέποντας προηγούμενες ισορροπίες, αναδεικνύοντας καινούργιους συνδυασμούς, ανοίγοντας νέες πιθανές στρατηγικές για τις επόμενες προσθήκες μας. Με κάθε πάτωμα ανεβαίνει και η πολυπλοκότητα αλλά επειδή αυτή έχει διογκωθεί σταδιακά, μια κάρτα τη φορά, ακόμα και αρχάριος να είσαι ποτέ δεν αισθάνεσαι χαμένος, μόνο εθισμένος στην προοπτική του να κατασκευάσεις την τέλεια, ανίκητη τράπουλα. Πιθανότατα δε θα το καταφέρεις ποτέ, αλλά το Slay the Spire σου προσφέρει τόσο γοητευτικά, τόσο πειστικά την ψευδαίσθηση που δε θα θελήσεις ποτέ να πάψεις να προσπαθείς.

Τίτλος: Slay the Spire
Εταιρεία Ανάπτυξης: Mega Crit
Πλατφόρμα: Windows, Mac