Κάτι τρέχει με τα indie games Vol. 3

Τέσσερις τίτλοι μας τραβήξαν to ενδιαφέρον μέσα στον προηγούμενο μήνα: το StarCrawlers που μεταφέρει κλασικές RPG φόρμες στο διάστημα, το Tokyo 42 με την υπέροχη ισομετρική παρουσίαση και τα χρώματα από γλειφιτζούρι, το τελευταίο expansion του παιχνιδιού που θα μπορούσε να περιγραφεί και ως το χαρωπότερο strategy game όλων των εποχών, το Renowned Explorers και το Dead Cells που όλοι θα χαρακτηρίσουν ως ένα indie Dark Souls, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα indie Bloodborne.

Μέσα στον Ιούνιο εγκαινιάσαμε και το Athens Voice Gaming. Πρόκειται για το Steam group μας όπου θα προτείνουμε τίτλους, θα ανταλλάζουμε ιδέες και απόψεις και, που και που, θα κληρώνουμε και κάποιους από τους προτεινόμενους τίτλους μας. 

Για να το γιορτάσουμε, χαρίζουμε 5 κόπιες από την Indie Επιλογή του Μήνα, το εξαιρετικό soulslike Dead Cells. Για συμμετοχή στην κλήρωση εγγραφείτε στο group (είτε από εδώ, είτε από το Steam client σας, πατώντας τις επιλογές Steam-Curators-Find More Curators-Athens Voice) και απλά ποστάρετε το Steam profile name σας είτε στο group (στη συζήτηση με τίτλο Dead Cells – Διαγωνισμός), είτε στα σχόλια κάτω από αυτό το άρθρο. Οι νικητές θα ανακοινωθούν το βράδυ της Παρασκευής 7 Ιουλίου στις 9 μ.μ. Καλή τύχη!

StarCrawlers

Όταν, πίσω στο μακρινό 1987, πρωτοκυκλοφορούσε το Dungeon Master για τον Atari ST πολλοί το χαρακτήριζαν τεχνολογικό θαύμα και το καλύτερο RPG που είχε βγει ποτέ. Αλλά από τότε πέρασαν τρεις δεκαετίες γεμάτες και τα dungeon crawlers, το είδος που έκανε μόδα το χαρτί μιλιμετρέ για χαρτογράφηση, ξεπεράστηκαν όταν κατέστη τεχνικά ευκολότερο να έχουμε ελεύθερη κίνηση σε full-3D περιβάλλοντα. Κι όμως, υπάρχει ακόμα κοινό που αποζητά βηματισμό ανά τετραγωνάκι και στροφές σε γωνία -αυστηρά!- ενενήντα μοιρών. Το απέδειξε η αναπάντεχη επιτυχία του Legend of Grimrock λίγα χρόνια πριν ως προς τη μεσαιωνική εκδοχή του είδους και καλείται τώρα να το επιβεβαιώσει και το StarCrawlers για την φουτουριστική.

Ελέγχουμε μια ομάδα απο crawlers, μισθοφόρους του μέλλοντος αγκυροβολημένους στον Terminus IX, έναν κλειστοφοβικό διαστημικό σταθμό στην άκρη του γαλαξία. Ο κόσμος μας ελέγχεται από μεγάλες πολυεθνικές (πολυπλανητικές;) και είναι αυτές οι απρόσωπες, αδίστακτες οικονομικές οντότητες που φροντίζουν να ρέει το αλκοόλ για μας στο βρώμικο μπαρ όπου σκοτώνουμε χρόνο μεταξύ αποστολών. Συνήθως καλούμαστε να λειτουργήσουμε ως ανιχνευτές ή βιομηχανικοί κατάσκοποι, εισχωρώντας σε ανενεργά διαστημόπλοια ή εισβαλλοντας σε γραφεία ανταγωνιστικών εταιρειών. Πέρα απ'τις παράπλευρες αποστολές υπάρχει κι ένα κεντρικό στόρυ που έχει να κάνει με ένα σκάφος-φάντασμα για το οποίο κανείς δε γνωρίζει πως βρέθηκε παρατημένο να αιωρείται στη μέση του πουθενά, αλλά όλοι φαίνονται βέβαιοι πως κρύβει κάποιον ανεκτίμητο θησαυρό και είναι διατεθειμένοι να μας δελεάσουν ή να μας απειλήσουν για να τον βρούμε και να τους τον παραχωρήσουμε. Αυτός ο συνδυασμός διαστημικού μυστηρίου και πολιτικής ίντριγκας, με τους πρωταγωνιστές (εμάς) να κατευθύνονται από συγκρουόμενα υψηλά συμφέροντα μου θύμισε σεναριακά το εξαιρετικό Expanse, ένα απ'τα καλύτερα κρυμένα τηλεοπτικά μυστικά των τελευταίων χρόνων.

Η ομάδα που θ'αναλάβει τη βρώμικη δουλειά των πολυεθνικών, μπορεί να έχει μέχρι τέσσερα μέλη διαφόρων ειδικοτήτων, από στρατιώτες μέχρι μηχανικούς κι από χάκερς μέχρι χειριστές σκοτεινών, εξωδιαστατικών δυνάμεων. Τα character classes είναι διακριτά και η ουσιαστική διαφοροποίηση στις δυνάμεις που αποκτούν κερδίζοντας εμπειρία και ανεβαίνοντας επίπεδα αποτελεί βασικό πόλο έλξης του παιχνιδιού. Οι μάχες, στις οποίες κατά κανόνα χρησιμοποιούνται οι ικανότητες αυτές, είναι turn-based και είναι έξυπνα σχεδιασμένες ώστε να δημιουργούν ευχάριστους στρατηγικούς γρίφους στη βάση των μονάδων χρόνου που απαιτεί κάθε κίνηση που επιλέγεις. Μια οβίδα μπορεί να κάνει μεγαλύτερη ζημιά από ένα μαχαίρι, αλλά πιθανότατα θα επιτρέψει στον αντίπαλο να επιτεθεί δύο-τρεις φορές προτού την εκτοξέυσεις.

Πέρα από τη ζεν ικανοποίηση του να ψάχνεις εξονυχιστικά κάθε παρατημένο διαστημόπλοιο και κάθε έρημο εργοστάσιο το μεγάλο ενδιαφέρον του παιχνιδιού εστιάζεται στον τρόπο με τον οποίο πρέπει να χειρίζεσαι τις εταιρείες που ερίζουν για τις υπηρεσίες σου. Ολοκληρώνοντας δουλειά για μία είναι πιθανό να στραβώσουν οι ανταγωνίστριες και, ενώ υπάρχουν μεγάλες ανταμοιβές αν είσαι πιστό τσιράκι ενός αφεντικού, υπάρχουν και σοβαρές συνέπειες αν επιμένεις να μπαίνεις στο μάτι ενός άλλου. Το StarCrawlers έχει ψεγάδια (οι εχθροί είναι σχετικά επαναλαμβανόμενοι και το κεντρικό στόρυ έπρεπε να κυλάει λίγο γρηγορότερα) και δεν είναι για όλους, αλλά όσοι βλέπαν στο Grimrock τόξο και ο νους τους ασυναίσθητα πήγαινε σε laser cannons και plasma grenades θα το απολαύσουν.

Τίτλος: StarCrawlers

Εταιρεία ανάπτυξης: Juggernaut Games

Πλατφόρμα: Windows, Mac 

Το Renowned Explorers είναι από τα ελάχιστα παιχνίδια που έχω αδικήσει. Εστιάζοντας στο πολυδιαφημισμένο αλλά όχι-τόσο-έξυπνο-όσο-νομίζει σύστημα μάχης του, έδωσα μικρότερη σημασία στην αίσθηση χαράς που αποπνέουν τα χρώματα, η μουσική και οι εκφραστικοί πρωταγωνιστές του και στο πως, βασιζόμενο σε μικροδιαφορές στις αποφάσεις σου και τ'αποτελέσματά τους, καταφέρνει να δημιουργεί μοναδικές, ενδιαφέρουσες ιστορίες κάθε φορά που το παίζεις. Μετριοσυμπαθητικό το είχα βγάλει σε παλιότερο review μου, αλλά, δύο χρόνια μετά, το Steam μου λέει ότι έχω συμπληρώσει 50ωρο μαζί του, ενώ θα μπορούσα να το έχω ξεχάσει. Επί τη ευκαιρία του καινούργιου DLC, τιτλοφορούμενο The Emperor's Challenge, καιρός για επανεξέταση.   Το Renowned Explorers είναι ένα roguelike στρατηγικής. Σε αντίθεση με το Flinthook που παρουσιάσαμε τον προηγούμενο μήνα και με το Dead Cells που θα βρούμε λίγο παρακάτω, η επιτυχία δε βασίζεται στα αντανακλαστικά και την υψηλή τεχνική, αλλά στην έξυπνη διαχείριση πόρων κατά τη διάρκεια των εξερευνήσεών μας και στις σωστές επιλογές τακτικής κατά τη διάρκεια των μαχών με τους ενοχλημένους (όχι άδικα, να τα λέμε κι αυτά) ιθαγενείς. Σκοπός της ομάδας από ΙουλιοΒερνικού τύπου ταξιδευτές που ελέγχουμε είναι να βουτήξουμε όσους περισσότερους πολιτιστικούς θησαυρούς μπορούμε από τους εξωτικούς προορισμούς που επισκεπτόμαστε κατά τη διάρκεια πέντε αποστολών. Όταν τελειώσει το πλιάτσικο επιστρέφουμε στη λέσχη χαρωπών αποικιοκρατών (στο βικτωριανό Λονδίνο, που αλλού;), συγκρίνουμε τη λεία μας με αυτή του βασικού μας ανταγωνιστή, του Rivaleux, και κερδίζει όποιος την έχει μεγαλύτερη. 

Το σύστημα μάχης, για το οποίο έχει γίνει ντόρος, το βρίσκω απλά επαρκές, ίσως και παραφορτωμένο. Ουσιαστικά πρόκειται για πέτρα-ψαλίδι-χαρτί στο τετράγωνο: κάθε μία από την τριπλέτα βασικών επιθετικών επιλογών (φιλικές/πονηρές/εχθρικές) δεν έχει μόνο βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα ανάλογα με τις αντιστάσεις και τις αδυναμίες των αντιπάλων μας, αλλά επηρεάζει και τη γενικότερη διάθεση της αψιμαχίας με παρενέργειες τις οποίες καλούμαστε να εκμεταλλευτούμε. 

Η πραγματική γοητεία του Renowned Explorers βρίσκεται αλλού, στις ιστοριούλες που προκύπτουν κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεών μας: ένα φυλαγμένο γράμμα στην καλύβα ενός ναυαγισμένου κονκισταδόρα κάπου στην Καραϊβική, μια ευγενική γιαγιά που θέλει βοήθεια να συγυρίσει το αρχοντικό της στην Τρανσυλβανία. Ακόμα δελεαστικότερη από τις ίδιες τις ιστορίες είναι η αβεβαιότητα για το αν η τύχη του ζαριού και οι γνώσεις της ομάδας θα σου επιτρέψουν να τις ακολουθήσεις μέχρι το τέλος. Κάποια στιγμή, στα highlands της Σκωτίας, είδαμε με την άκρη του ματιού μας το μυθικό λευκό ελάφι των Κελτών αλλά, χωρίς ανιχνευτή στη σύνθεσή μας, αποτύχαμε ν'ακολουθήσουμε τα χνάρια του.

Σε αυτό το βασικό σκελετό το Emperor's Challenge δεν προσθέτει και πολλά. Τέσσερις χαρακτήρες, η Ινδονησία ως νέος προορισμός με τις δικές της ιστορίες, αντιπάλους και θησαυρούς και ένα καινούργιο mode, το οποίο μας βάζει ν'ανταγωνιστούμε τον Rivaleux σε μια σειρά από μίνι αποστολές που πρέπει να διεκπεραιώνονται κατά τη διάρκεια των εξερευνήσεων. Ένα έξτρα επίπεδο πολυπλοκότητας το δίνουν στη διαδικασία και σε βάζουν ν'αναζητήσεις δυνατότητες και στρατηγικές με τις οποίες μπορεί να μην είχες ασχοληθεί προηγουμένως, αλλά η φύση της εμπειρίας δεν αλλάζει ουσιαστικά. Οι ήδη εθισμένοι θα εκτιμήσουν τις διευρυμένες επιλογές που προσφέρει το Emperor's Challenge, αλλά για τους υπόλοιπους η αξία του έγκειται στ'ότι μπορεί ν'αποτελέσει αφορμή γνωριμίας με ένα ασυνήθιστα πρόσχαρο παιχνίδι στρατηγικής το οποίο με κάθε νέα απόπειρα καταφέρνει να σκαρφίζεται και νέες ιστορίες να διηγηθεί.

Τίτλος: Renowned Explorers: International Society (The Emperor's Challenge DLC)

Εταιρεία ανάπτυξης: Abbey Games

Πλατφόρμα: Windows, Mac

Υπάρχουν τα παιχνίδια που μας αρέσουν και υπάρχουν και τα παιχνίδια που θα θέλαμε να μας αρέσουν. Σκοντάφτουμε πάνω σ'ένα ξέμπαρκο screenshot, ή διαβάζουμε μια πρωτότυπη ιδέα και πλάθουμε στο μυαλό μας μια εξιδανικευμένη εικόνα για το πως θα έπρεπε να είναι η εμπειρία με έναν τίτλο για τον οποίο έχουμε μόνο αποσπασματικά στοιχεία. Το παιχνίδι που θα έπρεπε να είναι το Tokyo 42 και το οποίο φαντάστηκα όταν πρωτοείδα εικόνες από την πολύχρωμη πόλη όπου λαμβάνει χώρα είναι εκπληκτικό. Το πραγματικό Tokyo 42, ο τίτλος που πρόσφατα κυκλοφόρησε ως ντεμπούτο της λονδρέζικης SMAC Games, επιβεβαιώνει σε κάποιο βαθμό τις προσδοκίες μου αλλά ταλαιπωρείται και από μια σειρά προβλημάτων που με άφησαν τελικά με ανάμικτα συναισθήματα.  Σε μια εντυπωσιακή εισαγωγή που, στην επιτηδευμένη σεναριακή ασυναρτησία της, θυμίζει  Hotline Miami βρισκόμαστε αδίκως κατηγορούμενοι για ένα φόνο σε μια φουτουριστική ασιατική πόλη. Μετά από μια επεισοδιακή απόδραση απ'το πολιορκούμενο διαμέρισμα όπου είχαμε αράξει για πίτσα και tv ανυποψίαστοι, το επόμενο λογικό (;) βήμα είναι η αλλαγή καριέρας προς το εγκληματικότερο. Ως πληρωμένος δολοφόνος θα καταφέρουμε, αναλαμβάνοντας ολοένα δυσκολότερες αποστολές, ν'ανέβουμε στην ιεραρχία του επαγγέλματος με σκοπό ν'ανακαλύψουμε ποιος μας έφερε στη δύσκολη αυτή θέση. 

Το δυστοπικό setting και η ισομετρική απεικόνιση θυμίζουν το κλασικό Syndicate της Amiga, αλλά σε αντίθεση με την παραδοσιακά ζοφερή παρουσίαση του τελευταίου, το σκοτεινό μέλλον στο Tokyo 42 ζωγραφίζεται με τα φωτεινότερα χρώματα. Έντονα κόκκινα, κίτρινα που βγάζουν μάτι και το πράσινο της τσόχας που βλέπει χρήση μόνο κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς, συνιστούν μια εντυπωσιακή παλέτα που δε θυμίζει σε τίποτα την μουντάδα που συνήθως χαρακτηρίζει θεματικά παρόμοιους κόσμους. Το αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με μια επιλογή κάμερας που είναι ντεμοντέ εδώ και δυο δεκαετίες, φαντάζει υπέροχα φρέσκο και δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες για την εμπειρία πριν ακόμα πατήσεις start.

Και, για κάποια ώρα, όσο ασχολείσαι με τις πρώτες, ευκολότερες αποστολές, οι προσδοκίες αυτές δε φαίνονται να διαψέυδονται. Το παιχνίδι κυλάει ευχάριστα (χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις από τις ικανότητες του παίκτη, ομολογουμένως), η ιστορία προχωράει και η όμορφη πόλη λίγο-λίγο ξεδιπλώνεται. Η κίνηση του χαρακτήρα, ειδικά τα φοβερά του άλματα, είναι απολαυστική, κάτι που λόγω των ιδιαιτεροτήτων της κάμερας είναι εξαιρετικά σπάνιο σε τίτλους με ισομετρική απεικόνιση. 

Δυστυχώς όμως, καθώς δυσκολεύουν οι αποστολές του Tokyo 42, βαθμιαία ξεμυτίζουν και τα προβλήματά του: φανταχτεροί ουρανοξύστες μπλοκάρουν το οπτικό σου πεδίο την ώρα που δέχεσαι καταιγισμό πυρών από εχθρική συμμορία, ο υπερευαίσθητος μηχανισμός στόχευσης σαμποτάρει ακόμα και τη βολή που θα κάνεις εξ'επαφής, τα φυσικά όρια της υπερυψωμένης πόλης φαίνονται ασαφώς καθορισμένα με αποτέλεσμα να πέφτεις στο κενό χωρίς να έχεις καταλάβει πως, ενώ ακόμα και τα διάφορα μενού δείχνουν ν'ανταποκρίνονται ανάλογα με τα κέφια τους. Με την μοναδική οπτική αισθητική του, το εξαιρετικό ηλεκτρονικό soundtrack που σε τσιτώνει και σε καθησυχάζει σε απόλυτη αρμονία με τα σεναριακά του σκαμπανεβάσματα και την απολαυστική ελευθερία για εξερεύνηση που σου προσφέρει, το Tokyo 42 παραμένει ένας αξιόλογος τίτλος, αλλά τα πολυάριθμα κουσούρια του σημαίνουν πως απέχει απ'το παιχνίδι που ελπίζεις ότι θα είναι όταν το πρωτοξεκινάς.

Τίτλος: Tokyo 42

Εταιρεία ανάπτυξης: SMAC Games

Πλατφόρμα: Xbox One, Windows, PS4 (τον Ιούλιο)

Soulslikes παντού. Το επιδραστικότερο παιχνίδι της τελευταίας δεκαετίας έχει χαράξει νέους δρόμους για τη βιομηχανία videogames, δανείζοντας ιδέες και μηχανισμούς σε αναρίθμητους τίτλους, από AAA υπερπαραγωγές έως ταπεινά indie projects. Μόνο στο preview μας του 2017 κατάφεραν να κλέψουν την προσοχή μας τρεις από αυτούς. Και δεν είχαμε υπολογίσει καν το Dead Cells – την καλύτερη, μέχρι στιγμής, προσαρμογή στις δύο διαστάσεις ενός συστήματος μάχης που, ίσως ακόμα περισσότερο κι από το ήδη κλασικό Dark Souls παραπέμπει στο βικτωριανό, λυσσαλέο ξαδερφάκι του, το Bloodborne. 

H πρώτη καθαρά εμπορική δουλειά της γαλλικής Motion Twin, εταιρεία ανάπτυξης που ειδικευόταν σε υψηλής ποιότητας freeware και browser-based τίτλους, το Dead Cells μας βάζει στο ρόλο μιας άμορφης κυτταρικής μάζας που καταλαμβάνει τα σώματα νεκρών πολεμιστών σε μια ατέρμονη προσπάθεια να ξεφύγει από ένα σκοτεινό λαβύρινθο που περιλαμβάνει κάποια από τα παραδοσιακότερα κλισέ μεσαιωνικών παιχνιδόκοσμων. Στην υπέροχα στημένη pixel art των σκηνικών του, θα τσαλαβουτήξουμε σε νοσηρούς υπονόμους, θα ψαχουλέψουμε για μυστικά περάσματα σε στοιχειωμένα ψαροχώρια, θα ακροβατήσουμε πάνω σε ετοιμόρροπες πολεμίστρες βλέποντας τα σύννεφα να περνάνε κάτω απ'τα πόδια μας.

Και θα πολεμήσουμε, ξανά και ξανά, υπό ένα πλέγμα μηχανισμών τόσο καλοζυγισμένων που καταφέρνουν να διατηρούν την εμπειρία του Dead Cells φρέσκια και γοητευτική, όσες ώρες και να έχεις αφιερώσει για να τους αφομοιώσεις. Σε αυτό βοηθάνε δύο, κυρίως, παράμετροι. Από τη μία το βάθος ενός συστήματος μάχης που βασίζεται στην γνωστή αμυντικογενή λογική των παιχνιδιών της From με τις μανούβρες αποφυγής σε πρωταρχικό ρόλο και την ασπίδα να λειτουργεί ως κυματοθραύστης στις αλλεπάλληλες επιθέσεις των αντιπάλων, ενώ η μπάρα αντοχής ανηλεώς μας απαγορεύει να σπαμάρουμε τις δύο επιλογές απερίσκεπτα. Από την άλλη έχουμε τα διαφορετικά loadouts, τον εξοπλισμό δηλαδή που προκύπτει σε κάθε προσπάθεια μας και ο οποίος μπορεί να αλλάξει ριζικά το στυλ παιχνιδιού μας: το Electric Whip, για παράδειγμα, εντοπίζει και χτυπάει τους εχθρούς από απόσταση, ενώ τα (αγαπημένα μου) twin daggers ευνοούν ριψοκίνδυνες, σώμα με σώμα μονομαχίες αφού εξασφαλίζουν critical hit ανά τρεις συνεχόμενες επιθέσεις. Η ταχύτητα και η βιαιότητα των μαχών ήταν που μου έφεραν στο νου το Bloodborne περισσότερο κι απ'το Dark Souls καθώς ήταν η βασική διαφορά μεταξύ των δύο, κατά τ'άλλα συγγενών, τίτλων.

Ως προς τη δομή του, το Dead Cells δανείζεται από παντού: ο κόσμος του είναι γεμάτος μυστικά και η αφήγησή του αφαιρετική, όπως στα παιχνίδια της From. Ως roguelike (θυμάστε που τα λέγαμε για πιθανή αναγέννηση με το Flinthook;), σε στέλνει με κάθε θάνατο πίσω στην αρχή και διαφοροποιεί τα levels του κάθε φορά που το ξαναρχίζεις. Τέλος, από τα metroidvania παίρνει τη σταδιακή αναβάθμιση των ικανοτήτων που ξεκλειδώνει την πρόσβαση σε περιοχές του χάρτη που ήταν προηγουμένως απροσπέλαστες.   

Καμιά φορά οι ετερόκλητες καταβολές απειλούν να το μπουρδουκλώσουν: η ποικιλία που προσφέρει το procedural generation περιορίζεται σοβαρά απ'την ανάγκη για σχεδιαστική σταθερότητα των metroidvania, με αποτέλεσμα οι πίστες του να φαίνονται κάπως επαναλαμβανόμενες όταν το ξαναρχίζεις για τριακοστή έκτη φορά. Αλλά είναι τόσο προσεγμένη η οπτικοακουστική του παρουσίαση, τόσο σωστά υπολογισμένη η συνεχής ροή από νέα όπλα και δυνατότητες που διανθίζουν το gameplay και, κυρίως, τέτοια η ποιότητα των κεντρικών μηχανισμών του, που μ'έκαναν να ξεχνάω αυτά τα μικροψεγάδια. Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι το παιχνίδι βρίσκεται ακόμα σε Early Access το οποίο θα δώσει στη Motion Twin τη δυνατότητα να το βελτιώσει μέσα στους επόμενους μήνες, είναι φανερό ότι έχουμε να κάνουμε με μία απ'τις πιο ευχάριστες indie εκπλήξεις της χρονιάς.

Τίτλος: Dead Cells

Εταιρεία ανάπτυξης: Motion Twin

Πλατφόρμα: Windows