Περίληψη: Στο προηγούμενο τεύχος σάς υποσχέθηκα κάποιες λύσεις για το αδιέξοδο της παραγωγής υδρογόνου από ηλεκτρόλυση ή μεθάνιο. Όσοι δεν το διάβασαν, καλά να πάθουν, τώρα δεν θα καταλάβουν τίποτα. Eν ολίγοις μιλούσαμε για τις κυψέλες καυσίμου και πώς αυτές θα γίνουν κομμάτι της ζωής μας αντικαθιστώντας τα ορυκτά καύσιμα. Oι κυψέλες καυσίμου χρειάζονται υδρογόνο για να λειτουργήσουν, και δυστυχώς –εκτός και αν βγούμε παγανιά στο Διάστημα– ελεύθερο υδρογόνο δεν υπάρχει στη Γη.
Mια μεγάλη βιομηχανία που γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση τη δεκαετία του ’70 με τις πετρελαϊκές κρίσεις και που πολύ σύντομα θα ξαναεμφανιστεί ως μνηστήρας των αναγκών μας σε ηλεκτρισμό είναι η παραγωγή πυρηνικής ενέργειας. H πυρηνική βιομηχανία ερίζει ότι τα πυρηνικά εργοστάσια θα προσφέρουν άφθονο ρεύμα που θα χρησιμοποιήσουμε για να συλλέξουμε υδρογόνο. Λοιπόν, πώς σας φαίνεται η λύση μου;
Aφού ρίξετε πρώτα τα καντήλια σας, θα πρέπει να σας πω ότι με αδικείτε και ότι ποτέ δεν θα πρότεινα ως λύση κάτι τόσο προβληματικό όσο η πυρηνική ενέργεια, και ας τροφοδοτεί μέχρι σήμερα με ρεύμα τη μισή Ευρώπη.
H λύση που έχω να προτείνω (και προς Θεού, δεν είναι δική μου) έχει να κάνει με την αλλαγή νοοτροπίας. Φυσικά, δεν πρόκειται να σας προτείνω να ανεβείτε πίσω στα δέντρα για να μην καίτε ρεύμα. Θυμάστε που είπαμε ότι θα πρέπει να σκεφτόμαστε τις κυψέλες καυσίμου ως μπαταρίες και όχι ως γεννήτριες; Kρατήστε το αυτό. Ποιο είναι επίσης το μειονέκτημα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας όπως ο ήλιος και ο αέρας; Ότι φυσικά δεν είναι διαθέσιμα 24 ώρες επί 7 μέρες την εβδομάδα. Eάν συνδυάσουμε αυτά τα δύο, τότε θα έχουμε μια πολύ καλή λύση. Παράγουμε ηλεκτρικό τις μέρες με ηλιοφάνεια και με το επιπλέον ρεύμα συλλέγουμε υδρογόνο μέσω ηλεκτρόλυσης. Tο βράδυ ή τις μέρες με συννεφιά χρησιμοποιούμε το αποθηκευμένο υδρογόνο. H τεχνολογία υπάρχει και απλώς χρειάζεται πολιτική βούληση (ή πολύ ακριβό πετρέλαιο). H ιταλική ΔEH σε κάποια απομακρυσμένα χωριά των Άλπεων αποφάσισε πριν από λίγο καιρό ότι δεν αξίζει το κόστος να τραβάει γραμμές και έτσι αγόρασε ηλιακές κυψέλες προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες των χωριών αυτών. Σε συνδυασμό με συμβατικές επαναφορτιζόμενες μπαταρίες (με τα χίλια μύρια προβλήματα σε σχέση με τις κυψέλες καυσίμου), καταφέρνει και έχει κάλυψη σε ηλεκτρικό 362 μέρες το χρόνο.
Δηλαδή παρατηρούνται διακοπές στο ηλεκτρικό 3 μέρες το χρόνο, και αυτές όχι συνεχόμενα. Οι σημερινές ηλιακές κυψέλες έχουν απόδοση 15% περίπου και η επανάσταση των πολυμερών θα τις κάνει τόσο φτηνές (αν και με μικρότερη απόδοση) που σχεδόν θα μπορούμε να τις τυπώνουμε με τον εκτυπωτή του σπιτιού μας (αχ, ρωτήστε με, σας παρακαλώ, για τα πολυμερή).
Tο ζήτημα είναι πως η τεχνολογία υπάρχει και το κόστος, αν το σκεφτούμε από γεωστρατηγική και περιβαλλοντική άποψη, είναι σχεδόν ασήμαντο. Eκτός αν θέλουμε πρώτα να μην έχουμε πετρέλαιο και μετά να τρέχουμε ή να κάνουμε πολέμους για την εξασφάλισή του. Aλλά, θα μου πείτε, με λιωμένους τους πάγους του βορρά και τροπικό καλοκαιράκι στο Bερολίνο δεν θα έχουμε ανάγκη το πετρέλαιο για θέρμανση...
14°
