Η ποπ του ελενίτ

Τι κάνει ένα νερντ όταν πάει σε μια συναυλία;

Λοιπόν για αρχή δεν παίρνει κάμερα ή φωτογραφική μηχανή. Τον δουλεύουν που τον δουλεύουν, ας μην καρφώνεται κιόλας. Μετά προσπαθεί να μη φορέσει κανένα εξεζητημένο μπλουζάκι από αυτά που θα χρειαζόσουν γύρω στα 4 λεπτά να εξηγήσεις τι σημαίνουν. Επιπλέον δεν φοράει ούτε νέρντικα μπλουζάκια με πιγκουίνους. Ο Λάινους Τόρβαλντς είναι θεός, αλλά τον έχετε δει πώς ντυνόταν πριν μερικά χρόνια; Εάν είστε οπαδοί του FreeBSD τότε το διαβολάκι που έχει για σήμα είναι πολύ καλύτερο, αλλά θα πρέπει να το ξεχάσετε κι αυτό γιατί εμπίπτει στον κανόνα 2 για τα μπλουζάκια, δηλαδή αυτόν που χρειάζονται 4 λεπτά να εξηγήσεις τι λένε. Κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ να πάω στη συναυλία των PetShopBoys, εντελώς αθόρυβος και undercover στο Metropolitan Expo δίπλα στο μετρό του αεροδρομίου. Το δίπλα βέβαια το εννοούν έτσι όπως το βλέπεις από το google maps, γιατί ήταν μόλις 3.300 βήματα κοντά (3.300 επί 0.75 το κάθε βήμα = 2.5 χιλιόμετρα). Έχω κι ένα λέιζερ που μετρά αποστάσεις, αλλά δεν το πήρα μαζί μου γιατί είναι αντίθετο με τον κανόνα 1, κι έτσι το έπαιξα πρόσκοπος μετρώντας βήματα. Στην είσοδο είχαν ένα πολύ ωραίο σύστημα με ασύρματο barcode reader για τα εισιτήρια. Γεγονός που βέβαια χαλούσε την παλιά φετιχιστική συνήθεια του να κρατάς το απόκομμα του εισιτηρίου, καθώς δεν είχε κανένα γραφιστικό ενδιαφέρον. Αλλά αυτό τώρα το είπα για τους κανονικούς ανθρώπους, γιατί εμένα μου άρεσε το barcode.

Και με το που βγήκαν στη σκηνή, ο κόσμος γύρω μου φωτίστηκε από εκατοντάδες μικρές οθόνες που σηκώθηκαν στον αέρα. Κι έπαθα ένα τρελό φλας μπακ. Παλιά όλοι είχαν ζίπο κι εσύ ήσουν ο χαζός χωρίς, γιατί δεν κάπνιζες και δεν θεωρούσες πως υπάρχει λόγος να κυκλοφορείς με αναπτήρα. Το 2000 που έγιναν της μόδας οι μεγάλες οθόνες των κινητών, οι λαοθάλασσες των συναυλιών πρασίνισαν. Βλέπετε τα LED που χρησιμοποιούμε για δεκαετίες κυκλοφορούσαν μόνο σε πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο, και το το πράσινο θεωρούταν το πιο ξεκούραστο για τις μεγάλες οθόνες των κινητών. Κι ύστερα έγινε μια μεγάλη ανακάλυψη και βγήκαν τα μπλε LED και τα πιο καλά κινητά τα χρησιμοποιούσαν. Και ήταν μεγάλη ανακάλυψη διότι τo μπλε LED ήταν αυτό που έλειπε από το Red, Green, Blue για να φτιάξουμε λευκά LED, που κι αυτά με τη σειρά τους γέμισαν τις συναυλίες γύρω στο 2004. Μετά γέμισαν και τη ζωή μας σε οθόνες, φακούς και άλλα πράγματα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Οι οθόνες των κινητών και των φωτογραφικών μηχανών στη συναυλία των PetShopBoys ήταν ένα βήμα παραπάνω από τις απλές παλιές λευκές οθόνες των κινητών. Είχαν βαθιές αντιθέσεις, είχαν καλή ανάλυση και απεικόνιζαν ταυτόχρονα το τι συνέβαινε στη σκηνή. Είμαστε όλοι πια γιαπωνεζάκια και είμαι σίγουρος πως ο Umberto Eco θα είχε να κάνει διάφορα καλά σχόλια για τους ανθρώπους που βλέπουν τη συναυλία από την οθόνη της κάμεράς τους. Κι εγώ το νερντ κουνιόμουν με τα χέρια στις τσέπες, χαρούμενος που δεν έφερα τίποτα μαζί μου.

Πρέπει βέβαια να παραδεχθώ πως για οποιονδήποτε με ύψος κάτω από 1.65 η κάμερα του κινητού ήταν ο μοναδικός τρόπος για να δει τη συναυλία, καθώς τη χρησιμοποιούσε με τα χέρια ψηλά σαν ένα ιδιότυπο περισκόπιο. Αλλά και γι’ αυτό ακόμα πιστεύω πως ο Umberto Eco θα είχε ένα καλό δηκτικό σχόλιο. Ο Techie Chan πάντως σταμάτησε γρήγορα να ασχολείται με τη συναυλία και άρχισε να παίζει ένα ιδιότυπο παιχνίδι. Η τεράστια αίθουσα είχε μήκος περίπου 200 μέτρα. Για χάρη της ευκολίας ας πούμε πως από τα μεγάφωνα μέχρι τον πίσω τοίχο ήταν 170 μέτρα. Τι ωραίο νούμερο, ακριβώς το μισό  της ταχύτητας του ήχου. Με λίγα λόγια ο ήχος έφτανε τον πίσω τοίχο  ακριβώς μισό δευτερόλεπτο αργότερα και επέστρεφε ως αντήχηση στα αυτιά  μας 1/4 του δευτερολέπτου μετά το γκελ. Γυρνώντας την πλάτη σου στη  συναυλία και πλησιάζοντας τον πίσω τοίχο, το “New York city boy” ακουγόταν με ένα ελαφρύ wooble, wooble, wooble. Όταν έστριβες προς τον αριστερό τοίχο άκουγες το “Sin” με ένα ελαφρύ υποβρύχιο εφέ, ενώ κοντά  στην έξοδο για τις τουαλέτες το “West end Girls” αντιλαλούσε διπλά από τις αντανακλάσεις του μπαρ. Γενικά μπορούσες να παίξεις με πολλά εφέ, το  μόνο που δεν μπορούσες να κάνεις ήταν να ακούσεις τον ήχο χωρίς εφέ. Διότι τελικά, γιατρέ μου, δεν χρειάζεται να είσαι νερντ για να ξέρεις πως δεν γίνονται συναυλίες σε κλειστούς μεταλλικούς χώρους.

Υ.Γ. Ο τέταρτος κανόνας του νερντ λέει πως στη συναυλία πας για να ακούσεις μουσική κι όχι για να ασχολείσαι με διάφορα νέρντι πράγματα. Αυτό τον κανόνα τον πάτησα, αλλά σας έδωσα καλή δικαιολογία, γιατρέ μου.

techiechan@tellas.gr