ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

Στην Αίγινα πρωτοήρθα στο σπίτι του δασκάλου μου Νίκου (και της Αγγέλας) Νικολάου.

Η Τζια παραμένει όπως την ήξερα και την αγάπησα: ξερή αλλά καρπερή ταυτόχρονα, απόμακρη αλλά και φιλική,

Τρεις φορές έχω πάει στην Κίμωλο. Αν είχα τα λεφτά, θα αγόραζα ένα σπίτι στο Χωριό, για να γίνω ένας από αυτούς.

Συνιστάται ανεπιφύλακτα το ηλιοβασίλεμα στα δυτικά της Πλάκας

Lazy Days: το ξύλινο σκαρί, κοκκινομπλέ, πανέμορφο και γεμάτο μυστήριο, στέκει απορημένο στην ξερή γη δίπλα στους κάκτους.

Η Σύρος, τελικά, είναι γυναίκα. Ποτέ σύζυγος, πάντα ερωμένη. Δύστροπη, αλλά αφοπλιστική. Και απαραίτητη.

Έχω πάει μόνος μου, με παρέα, με τα παιδιά μου, ερωτευμένος και πάντα πέρναγα καλά.

Αν η Ντάπια έχει καθιερωθεί ως η καρδιά των Σπετσών, τότε το Παλιό Λιμάνι με τους ταρσανάδες του είναι η ψυχή τους, η ζωντανή ιστορία τους.

Η Σέριφος ανήκει στην κατηγορία των τόπων που θες να μοιράζεσαι με τους αγαπημένους σου ανθρώπους.