Τα έργα συνεχίζονται και, αφού περνάς Θέρμη, Βασιλικά (ξακουστό ψωμί, το ξαναλέω), την σαν πύλη του παραδείσου στην Αγία Αναστασία (βοήθειά μας), σκαρφαλώνεις για Αρναία και στο απέραντο πράσινο, πριν ανηφοροκατηφορίσεις για Πολύγυρο.
Για κάποιο λόγο μου αρέσει ο Πολύγυρος, αφού έχει μία ηρεμία και μία αφέλεια σαν τον δίσκο «Corn» του μάστορα των τραγουδιών χωρίς πιασάρικο ρεφρέν, αλλά με αξία κλασική για την electronicdiscopoplofi και όπως θες χαρακτήρισε τη μουσική του, Arthur Russell, που άκουγα όταν έμπαινα στην πρωτεύουσα της Χαλκιδικής. Έλεγα, λοιπόν, για τον Πολύγυρο, που συνήθως ερχόμασταν είτε για να αγοράσουμε φέτα, είτε για κάτι δικαστήρια με υποθέσεις καλοκαιρινές, είτε για –«χτύπα ξύλο»– επισκέψεις στο μοναδικό νοσοκομείο του τρίποδου νομού, πως με πιάνει μία ωραία ενέργεια τις τελευταίες φορές που τον επισκέπτομαι, και βολτάρω για ώρα προσπαθώντας να ανακαλύψω τις κρυμμένες του γωνιές και δρόμους. Έχει και ωραίες μάσες, φούρνους, παντοπωλεία, αλλά θα τα βρεις εύκολα μόνος σου. Ορμύλια, Βατοπέδι, Μεξικό, Μαρόκο, Αμβούργο. Παντού ωραία είναι, αν είσαι καλά ψυχολογικά, κάτι που λείπει τελευταία από τον Έλληνα της κρίσης.
Η Νικήτη με τα τέσσερα μεγάλα σούπερ μάρκετ που, όπως λέει και ένας φίλος μου, είναι τα μαγαζιά που δουλεύουν φέτος περισσότερο και από τα beach bars και τα ξενυχτάδικα.
Στροφή για Μαρμαρά και το πιο φτηνό βενζινάδικο του ποδιού, Καλογριά με τα απίθανα νερά, «Πέτρος ο Ιταλός», Λαγόμανδρα, «Θεσσαλονικιά», η καλύτερη μπουγάτσα που έχεις φάει μαζί με την «Άνοιξη» στην Ξάνθη και το «Ανώτερον» στην Αγίου Δημητρίου, στη Θεσσαλονίκη, ψαροταβέρνα «Ο Βασίλης» στον Παράδεισο, μυρίζουν καλοκαίρι τα πιάτα του και ακούς και μουσικάρες που έχει επιμεληθεί ο Κώστας Βαμβακάς (χταποδάκι με Cumbia, γαριδομακαρονάδα με Thievery Corporation…)
Στην Πλαζ έφτασα και βούτηξα στα νερά της, όπως ονειρευόμουν από την Τσιμισκή ακόμα που ξεκίνησα πριν 2 ώρες… Μόνο η θάλασσα και οι πίσω δρόμοι θα μας σώσουν. Ψυχραιμία, παιδιά!
Υ.Γ. Στον Σταυράκη που μπαίνει σιγά σιγά στον κόσμο των μεγάλων.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
13°
