Γρανάδα στα ισπανικά σημαίνει ρόδι. Έχουν διατυπωθεί αρκετές θεωρίες για την προέλευση του ονόματος αυτής της πόλης αλλά εμείς θα κρατήσουμε αυτό. Ροδιές καλλιεργούνται σε όλη τη Γρανάδα και μια περιήγηση σ΄αυτήν σου αφήνει μια όμορφη μυρωδιά και μια δόση φρεσκάδας και δροσιάς, όπως ακριβώς κάνουν τα ρόδια.
Χτισμένη επάνω στο πόδι της οροσειράς Σιέρρα Νεβάδα την διεκδικούν 4 ποταμοί: ο Beiro, ο Darro, ο Genil και ο Monachil. Ο Darro κερδίζει, αφού διασχίζει τοξοειδώς την πόλη και συντροφεύει το «Μονοπάτι των θλιμμένων» (Paseo de los Tristes).
Περπατώντας ως το τέλος αυτού του μονοπατιού, μια αλλόκοτη αύρα σε στρίβει αριστερά και σε ανεβάζει στη γειτονιά των Τσιγγάνων. Η γειτονιά αυτή γνωστή ως Sacromonte είναι χτισμένη επάνω στο λόφο Valparaíso. Εκεί εγκαταστάθηκαν οι Ρομά λίγο μετά την κατάκτηση της πόλης από τους Άραβες. Από τις πιο γραφικές γειτονιές, με λευκές σπηλιές μέσα σε βράχους που χρησιμοποιούνται ως κατοικίες. Τσιγγάνοι γρατσουνούν τις κιθάρες τους και οι γυναίκες χορεύουν φλαμένκο δίνοντας το ρυθμό και εκτοξεύοντας τον τουρισμό της Γρανάδας στα ύψη. Αυτή τη γειτονιά μπορεί να την περιγράφει κανείς για ώρες. Έγιναν πολλές συζητήσεις, γράφτηκαν ποιήματα και μελωποιήθηκαν τραγούδια με μοναδική έμπνευση την αύρα μιας περιοχής που θυμίζει κάτι από κυκλαδίτικο νησί, κάτι από βουνό και κάτι από Castilla la Mancha.
Κατεβαίνοντας περνάς από την παλιά πόλη της Γρανάδας ή αλλιώς Albaycín. Μικρά και στενά σοκάκια σε παρασύρουν πότε δίπλα σε μικρές εκκλησίες (τύπου μινιόν καθεδρικοί ναοί) και πότε σε σπίτια με πολύχρωμες αυλές. Κάπου εκεί θα βρεις και το παρατηρητήριο του San Nícolas, το οποίο θα σε καθηλώσει να χαζεύεις για ώρες από ψηλά την Γρανάδα. Θα δεις όμορφα παλάτια, έναν επιβλητικό καθεδρικό, το βασιλικό παρεκκλήσι, πλούσιους κήπους και τη γειτονιά Albaycín με τα στενά, στριφογυριστά και μυστηριώδη σοκάκια της. Αν είσαι τυχερός, τσιγγάνοι κιθαρίστες παίζουν και τραγουδούν όπως μονο εκείνοι ξέρουν και οι περαστικοί χορεύουν φλαμένκο και κρατούν τον ρυθμό με πάλμας και θαπατεάδο.
Το μαγικό σε αυτή την πόλη είναι ότι από παντού βλέπεις το κόκκινο φρούριο των Μαυριτανών μοναρχών, την Αλάμπρα. Ανεβαίνεις με το λεωφορείο στην είσοδο της Αλάμπρας και δεν ξεχνάς να πάρεις ακουστική ξενάγηση. Περνάς πρώτα από την Alcazaba, το χώρο άμυνας και προστασίας του παλατιού και ολόκληρης της πόλης. Την παράσταση κλέβουν οι ψηλοί πύργοι με πιάτο όλη την Γρανάδα. Τα παλάτια Nazaríes ξεπροβάλλουν ανάμεσα στα κυπαρίσσια. Ξεχωρίζουν οι αψίδες του παλατιού, τα πολύχρωμα μωσαϊκά, γνωστά ως azulejos, και οι αραβικές επιγραφές άψογα εναρμονισμένες στο μεγαλοπρεπή χώρο.
Όλα αυτά σου φέρνουν στο νου σουλτάνες, πριγκίπισσες σε χίλιες και μία νύχτες. Αυτό που η φαντασία σου υπαγορεύει είναι και η πραγματικότητα. Από τον 8ο αιώνα πέρασαν αρκετοί σουλτάνοι. Έτσι και τα απομεινάρια τους είναι εξίσου πολλά. Η μοναδική χριστιανική προσθήκη σε όλη αυτή την αραβική πολυτέλεια είναι το παλάτι του Κάρλος του Πέμπτου μερικά χρόνια μετά τη δίωξη των Αράβων από τη Γρανάδα. Κάπως αποτυχημένη παρέμβαση, αλλά όμορφα συνδεδεμένη με το χώρο.
Χωρίς να το καταλάβεις έχεις πάρει το δρόμο για τους κήπους της Generalife. Ανθισμένοι ή όχι είναι παντός καιρού πανέμορφοι και εωδιαστοί. Περπατώντας το παλάτι και τους κήπους θα διακρίνεις μικρά κανάλια νερού. Οι Άραβες είχαν ένα ιδιαίτερα αναπτυγμένο αδρευτικό και υδρευτικό σύστημα καθώς ήταν κορυφαίοι στο να αξιοποιούν έξυπνα και σωστά το νερό. Το ανακύκλωναν και χρησιμοποιούσαν τα κανάλια για διακοσμητικούς και χρηστικούς λόγους ποτίζοντας τους κήπους και μεταφέροντας νερό σε όλα τα σημεία του παλατιού. Το νερό και το φως για τους Άραβες ήταν βασικά συστατικά. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τα παλάτια τους.
Από το μοντέρνο κομμάτι της πόλης ξεχωρίζει αισθητά ο καθεδρικός ναός, μεγάλος και επιβλητικός. Στροβιλίζεσαι γύρω γύρω από τον ναό με οδηγό τις μυρωδιές απο τα τσάγια και τα βότανα που με έναν ιδιαίτερο τρόπο οι ανδαλουσιανοί τα ανακάτεψαν και έφτιαξαν μυρωδιές και γεύσεις ιαματικές μα και αφροδισιακές ταυτόχρονα. Εκεί πιο πέρα θα βρεις παραδοσιακά ταπάδικα για να δοκιμάσεις τάπας με θαλασσινά αλλά και τορτίγιες με σπαράγγια ή σπανάκι. Μην φύγεις όμως αν δεν δοκιμάσεις andrajos (ένα χειμερινό πιάτο με βάση το αλεύρι), olla de San Antón (ένα πιάτο με διάφορα μέρη χοιρινού κρέατος), habas fritas con jamón (τηγανητά κουκιά με χαμόν) και migas de harina (αλευρολαδοπεριπέτειες). Σε όλη την πόλη θα βρεις μυρωδάτες σοκολατερί με λαχταριστά τσούρος απλά και γεμιστά. Το κόλπο είναι απλό. Τα βουτάς στη σοκολάτα και τα τρως. Η νυχτερινή ζωή της Γρανάδας είναι πολύ έντονη σχεδόν όλες τις μέρες της εβδομάδας και ένα λιθαράκι σ΄αυτό έχουν προσθέσει οι πολυάριθμες σκηνές φλαμένκο με πρωταγωνιστές τους διασημότερους χορευτές της Ισπανίας.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
14°
