Sossusvlei: Ταξίδι στου κόκκινους αμμόλοφους της Ναμίμπια
Από το Swakopmund, μια γοητευτική αποικιακή πόλη στις ακτές της Δυτικής Ναμίμπια, ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί. Προορισμός μας το Sossusvlei, μια περιοχή του Εθνικού Πάρκου Namib Naukluft, που βρίσκεται στην καρδιά της ερήμου Namib, με τους ψηλότερους και αρχαιότερους αμμόλοφους στον κόσμο. Και βέβαια, το νούμερο 1 αξιοθέατο της χώρας. Γεμίσαμε το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου, φορτώσαμε νερά, μπισκότα και φρούτα. Για εκατοντάδες χιλιόμετρα δεν θα υπάρξει η παραμικρή δυνατότητα ανεφοδιασμού.
Από τη μια μεριά του δρόμου ο Ατλαντικός και από την άλλη χρυσαφένιοι αμμόλοφοι. Προσπαθώ να κρατηθώ στην πορεία μου, καθώς η πρωινή ομίχλη κάνει δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο δρόμο και την έρημο.
Στη μέση της ερήμου, μετά από 4 ώρες χωματόδρομου, εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια ζωής. Η πινακίδα γράφει “Solitaire”. Ένα βενζινάδικο, ένα νεκρό δέντρο, μια σκουριασμένη καρότσα αυτοκινήτου, σκόνη παντού. Ζεστό ψωμί, καφές και σήμα στο κινητό. Στάση ανεφοδιασμού για όλους τους ταξιδιώτες, το “Solitaire” θα μπορούσε να έχει αποτελέσει την έμπνευση για την ταινία “Bagdad Café”.
Ακόμα μία ώρα δρόμο και φτάνουμε στον τελικό μας προορισμό, στο Sossusvlei. Το bungalow που μένουμε στο “Sossusvlei Lodge” είναι το μισό κτίριο και το υπόλοιπο μισό σκηνή. Διαβάζω τις αναρτημένες οδηγίες σε περίπτωση αμμοθύελλας: «Kλείστε όλα τα πάνινα ανοίγματα της σκηνής, κατευθυνθείτε στο χτισμένο τμήμα και περιμένετε έως ότου φτάσει βοήθεια». Πολλές φορές ο άνεμος είναι τόσο δυνατός, που μπορεί μέσα σε ελάχιστο χρόνο να δημιουργήσει οπουδήποτε έναν καινούργιο αμμόλοφο. Δεν ξέρω αν ήταν αμμοθύελλα ή όχι, πάντως τη νύχτα ο θόρυβος του αέρα δεν με άφησε να κλείσω μάτι. Και έτσι –ευτυχώς– είδα την πρώτη μου ανατολή στην αρχαιότερη έρημο του κόσμου.
Είναι ακόμα νύχτα όταν περνάμε την πύλη του Sossusvlei. Μετά από 45 χλμ. εμφανίζεται ο Dune 45, ίσως ο πιο πολυφωτογραφημένος αμμόλοφος στον κόσμο. Έχοντάς τον επιλέξει από τα θέματα των Windows, τον απολάμβανα κάθε φορά που άνοιγα το PC μου στην Αθήνα. Και να που τώρα στέκει επιβλητικός μπροστά μου. Ο ήλιος δεν έχει ακόμα ανατείλει και το κρύο της ερήμου είναι τσουχτερό. Όμως είναι η μοναδική ευκαιρία για να σκαρφαλώσεις στην κορφή του, στα 170 μέτρα ύψος. Γιατί σε λίγο η θερμοκρασία θα αρχίσει να ανεβαίνει απότομα, αποκλείοντας κάθε κοπιαστική δραστηριότητα: το να σκαρφαλώσεις έναν αμμόλοφο δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα, καθώς στο κάθε βήμα τα πόδια σου βυθίζονται στην άμμο σχεδόν μέχρι τα γόνατα. Έχει πια ξημερώσει και μια κόκκινη θάλασσα από αμμόλοφους απλώνεται γύρω μας. Η έρημος, όπως και η θάλασσα, μεταβάλλονται αενάως. Οι αμμόλοφοι αλλάζουν συνεχώς σχήμα και θέση, μετακινούμενοι μέχρι και 50 μέτρα το χρόνο.
Eδώ σπάνια βρέχει. Παρ’ όλ’ αυτά, σε κάποιες –ελάχιστες– δυνατές βροχές, ο ποταμός Tsauchab σπάει το φράγμα των αμμόλοφων και πλημμυρίζει τη λεκάνη του Sossusvlei, σχηματίζοντας μια τιρκουάζ λίμνη. Και τότε η περιοχή μετατρέπεται σε σουρεαλιστικό σκηνικό, με τις αγριόπαπιες και τα φλαμίνγκο να περιφέρονται στην κόκκινη έρημο. Με το πέρασμα του χρόνου και την ξηρασία, η στάθμη των νερών χαμηλώνει, περιορίζοντας την έκταση της λίμνης, που όμως παραμένει ένα από τα πιο όμορφα σποτς της περιοχής. Σε απόσταση ενός περίπου χιλιομέτρου από αυτήν, το Dead Vlei μοιάζει με μουσείο της φύσης: μια αποξηραμένη αλυκή, που από τον ολόλευκο πυθμένα της ορθώνονται σαν γλυπτά τα μαύρα κουφάρια των δένδρων, νεκρά εδώ και 900 περίπου χρόνια, από τότε που οι αμμόλοφοι άλλαξαν το ρου του ποταμού.
Αρχέγονα τοπία που μαρτυρούν το πέρασμα χιλιετηρίδων. Η ένταση των χρωμάτων. Γιγάντιοι αμμόλοφοι με παράξενα σχήματα που φτάνουν τα 300 μέτρα ύψος. Η πλαστικότητα των γραμμών τους. Οι φωτοσκιάσεις τους στην ανατολή και στη δύση του ήλιου, που δημιουργούν δραματικά κοντράστ του κόκκινου και του μαύρου. Το Sossusvlei και ολόκληρη η έρημος Namib είναι ακόμα ένα διαφορετικό πρόσωπο της Αφρικής, γεμάτο δύναμη και μαγεία.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
13°
