Λίμα: Οδοιπορικό στην πρωτεύουσα του Περού

Από πού να αρχίσω; Ας τηρήσω την πεπατημένη: γραμμικό χρόνο, από το παλιό στο πιο πρόσφατο.

Πέταξα στη Λίμα, στην πρωτεύουσα του Περού, στις 24 Ιανουαρίου, με μονοήμερο ενδιάμεσο σταθμό τη Μαδρίτη όπου επισκέφτηκα αποκλειστικά το κατατοπιστικό, ουδόλως πολυσύχναστο, Μουσείο της Αμερικής: εισαγωγή και πρόγευση, στην πάλαι ποτέ αποικιακή πρωτεύουσα, όσων έμελλε να επισκεφθώ.

Φθάνοντας στη Λίμα, αγορά τοπικής κάρτας SIM, απαραίτητο πλέον εφόδιο για κάθε ταξιδιώτη (ιδίως αν δεν εντάσσεται σε ομαδικό ταξίδι). Ζέστη, ήλιος καυτερός, τροπική ζώνη Νοτίου ημισφαιρίου - αλλά η ανταύγεια της πόλης δεν μου επέτρεψε να δω τον Σταυρό του Νότου. Μεγάλες οικονομικές ανισότητες, που αντανακλώνται στην έντονη διάκριση εύπορων ασφαλών γειτονιών και φαβελών. Έμεινα κοντά στη λέσχη γκολφ (μάλλον αντιπαθές άθλημα). Η περιοχή μοιάζει λίγο με το Ψυχικό: καλαίσθητες, μοντέρνες, αντισεισμικές χαμηλές βίλες, κήποι, ιδιωτικά γκαράζ, φύλαξη με συρματόπλεγμα και σεκιουριτάδες. Θύμιζε λίγο προάστιο στις ΗΠΑ· συνέβαλαν τα χαρακτηριστικά πράσινα σήματα στους δρόμους.

Πρώτες μέρες προσαρμογής-επιδερμικής εξερεύνησης: συγκρατώ ένα πάρκο-ελαιώνα, τον Ειρηνικό με τα ηλιοβασιλέματά του, την γκρίζα φουρτουνιασμένη θάλασσα που προσφέρεται για σερφ αλλά όχι για κολύμπι. Το ιστορικό κέντρο της Λίμα ανοικοδομήθηκε μετά από σεισμό: πλατεία με καθεδρικό ναό και αποικιακά κτίρια, παλιό μοναστήρι-πανεπιστήμιο και ένας ωραίος ναός της λογοτεχνίας (πρώην σιδηροδρομικός σταθμός). 

Όλα αυτά πλαισιωμένα, σχεδόν πολιορκημένα, από εκτεταμένη τενεκεδούπολη - ιδίως στην κοντινή πλαγιά του βουνού. 

Βολτάραμε αγναντεύοντας τον ωκεανό και στη συνέχεια υλοποιήσαμε πυκνό ταξιδιωτικό πρόγραμμα.

Τα βασικά περουβιανά «FOMO» (= fear of missing out), δηλαδή «must», αυτά που επ’ ουδενί δεν πρέπει να χάσεις

Αρεκίπα. Χάρη στο χάλκινο μετάλλιο στην «κατάταξη FOMO», είναι λιγότερο τουριστική. Συμμαζωμένη πόλη, καλοδιατηρημένη, ευχάριστη: άφθονα αποικιακά κτίρια σε αποχρώσεις λευκού, κεντρική πλατεία που θυμίζει Ισπανία, υψόμετρο «μόνο» στα 2300 που συμβάλλει στη βαθμιαία σωματική προσαρμογή. 

Διότι το Κούσκο, επόμενος σταθμός, είναι στα 3400 μέτρα (λιγότερο οξυγόνο στην ατμόσφαιρα): χάρη στον συνδυασμό χαπάκι για το γλαύκωμα, κομμένα καφές-αλκοόλ-κάπνισμα, κατανάλωση τσάι κόκας (μάτε), δεν είχαμε καμιά σοβαρή ενόχληση, πέραν του να λαχανιάζουμε. 

Σεργιανήσαμε αυτήν την εντυπωσιακή πόλη - κάποτε πρωτεύουσα των Ίνκα, των οποίων ελάχιστα υπολείμματα επέζησαν της ισπανικής λαίλαπας στις αρχές του 16ου αιώνα: βλέπεις στις βάσεις ορισμένων κτιρίων την παλιά γκρίζα λιθοδομή. Η πόλη είναι διάσπαρτη με εκκλησίες, μοναστήρια και διοικητικά κτίρια των Ισπανών κατακτητών: αποπνέουν σκουρόχρωμη αυστηρότητα –εν αντιθέσει με την πιο ανάλαφρη Αρεκίπα. Υπάρχει και σχολή ζωγραφικής Κούσκο, που εντάσσει στη συνήθη εκκλησιαστική θεματολογία τοπικά στοιχεία και τεχνοτροπίες: ο επιβλητικός καθεδρικός ναός στεγάζει έναν τέτοιο χαρακτηριστικό Μυστικό Δείπνο, όπου μάλιστα στα εδέσματα περιλαμβάνεται ένα ψημένο ινδικό χοιρίδιο…

Κούσκο, ορμητήριο για το Μάτσου Πίτσου. Κορυφαίος τουριστικός προορισμός, που απαιτεί ιδιαίτερο (ενοχλητικό αλλά κατανοητό) προγραμματισμό: κλείνεις εισιτήριο διαδικτυακά μήνες νωρίτερα για αυτό όσο και για το τρένο που σε πηγαίνει εκεί, μέσα από μια γραφική παραποτάμια διαδρομή. Φθάνεις στο Άκουα Καλιέντε (Θερμά Λουτρά) όπου διανυκτερεύεις και, προκομμένος- βιαστικός, παίρνεις το πρωινό λεωφορείο που σε ανεβάζει στον αρχαιολογικό χώρο (20 λεπτά στροφιλίκι).

Συνδυασμός επιβλητικού ορεινού τοπίου στην καρδιά στων Άνδεων και παλιών πέτρινων κτισμάτων του 14ου αιώνα στην ακμή των Ίνκας, το μέρος είναι πράγματι εντυπωσιακό. (Ανακαλύφθηκε ακατοίκητο και εν πολλοίς άθικτο δύο αιώνες μετά την ισπανική κατάκτηση). Προσφέρεται για ολιγόωρη ή πολύωρη πεζοπορία: οι πιο ακμαίοι περπατάνε για μέρες το απαιτητικό «μονοπάτι των Ίνκα». Εμείς, όντας σε ταχύρρυθμο πρόγραμμα, επιστρέψαμε το ίδιο βράδυ στο Κούσκο, όπου γευθήκαμε κάποια μέτρια παραλλαγή σεβίτσε πριν οριζοντιωθούμε. 

Την επομένη, αποχαιρετιστήρια βόλτα. Στην κεντρική πλατεία ένας ινδιάνικης καταγωγής συνταξιούχος μού μίλησε αναφερόμενος απαξιωτικά στην πρωτεύουσα που τους απομυζά, στους δε Ισπανούς ως ξένο σώμα… Τέλος, προσκύνημα στην κλειστή αγορά San Pedro (FOMO): προμήθεια μπανανών, σοκολατών και ενός τοπικού καπνιστού τυριού (επιτυχής επένδυση που θα έγραφε ιστορία). Προς αεροδρόμιο, ο συμπαθής ταξιτζής (ινδιάνικης καταγωγής όπως οι περισσότεροι κάτοικοι) εμπλουτίζει τις λειψές μας γνώσεις: στα πέριξ χωριά ομιλείται η τοπική γλώσσα που τώρα αναγνωρίζεται επισήμως και διδάσκεται πλέον στα σχολεία. (Σημειωτέο ότι, την εποχή των κονκισταδόρες, οι τοπικοί πολιτισμοί δεν διέθεταν γραπτό λόγο, παρά μόνον ένα άκρως εξελιγμένο σύστημα  λογιστικής καταχώρησης μέσω κόμπων).

Βραδινή 3ωρη απευθείας πτήση για Μπογκοτά: ίδια ζώνη ώρας, αλλά τροπικοί Βόρειου ημισφαιρίου.

Συνεχίζεται…