Όλυμπος | Μύτικας: Σκαρφαλώνοντας στη σιωπή του χιονισμένου βουνού
«Είδα ανατολές ηλίου απλησίαστες από την τέχνη και εχόρτασα δύσεις και φεγγαροβραδιές μα κι ολόφωτα μεσημέρια. Και είδα χιόνια που να αρχίζουν από την κορυφή του και να φθάνουν ως τα νύχια, ως την θάλασσα του θερμαϊκού, ένα ηλιόλουστο άφθαστης Ελληνικής ομορφιάς, που θα έλεγε κανείς ότι ένας γλύπτης, ένας μεγάλος καλλιτέχνης το ελάξεψε. Εκπληκτικό θέαμα μα την αλήθεια, που δυο μάτια και μια αίσθησις δεν ήταν αρκετά να το χαρούνε.»
Ορειβασία στον Όλυμπο: Όταν για πρώτη φορά με χιόνι πάτησα τον Μύτικα
Τι άλλο να διαβάσεις για να ακολουθήσεις τα βήματα του μεγάλου ζωγράφου Βασίλη Ιθακήσιου, που λάτρεψε και ζωγράφισε το βουνό, που εγκαταστάθηκε για είκοσι χρόνια σε μια σπηλιά και την ονόμασε «Άσυλο των Μουσών» επειδή του έδινε έμπνευση, που αφού πέρασε το 100στό έτος ζωής και ο γιατρός του γηροκομείου δεν του επέτρεψε να δει καν τον Όλυμπο, δραπέτευσε από το παράθυρο κι από τη ζωή συγχρόνως.
Η ανάβαση στο βουνό λένε πως είναι μια ψυχική αναμέτρηση με τον εαυτό σου. Εγώ ωστόσο ακούω τη φράση του ορειβάτη θρύλου, του Reinhold Messner, που σημειώνει ότι «η κορυφή του βουνού δεν είναι μόνο ένας τόπος… αλλά μια κατάσταση νου».
Μια τέτοια κατάσταση βίωσα, Φεβρουάριο σαν τώρα, όταν για πρώτη φορά με χιόνι πάτησα τον Μύτικα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πάντα η γοητεία της κορυφής, της οποιαδήποτε κορυφής είναι ένα γαμάτο γέμισμα ψυχής. Αλλά στον Όλυμπο…και με αυτές τις λευκές συνθήκες είναι τέλεια η απόσταση που παίρνει αυτή, η ίδια ψυχή από την καθημερινότητα· από της γης εικόνες.
Έμεινα για λεπτά ολόκληρα ακίνητος, παγοκολώνα χωρίς ανάσα μήπως και δω τον εκθρονισμένο από εμάς Δία με καρό κασκόλ και μαύρο σκουφάκι να καπνίζει σκεφτικός μια Corona. Δεν μου έκανε τη χάρη! Κάπου στα ζεστά ο Δον Ζουάν των θεών αδιαφορεί τελικά της παρουσίας μας και χαίρεται με θεές ερωμένες την αιωνιότητα του. Ούτε το πέταγμα του Ερμή έγινε από εδώ ορατό, ούτε την Αφροδίτη πέτυχα που τελευταία λένε πως καυλαντίζεται με θνητούς για να μην έχουν αύριο οι σχέσεις της.
Έναρξη καθόδου του Μύτικα, μια κατάσταση που πολύ μοιάζει με πεδία Nintendo, όπου οι πίστες εναλλάσσουν τους αυτοβούλως τους βαθμούς δυσκολίας. Ένα πορτοκαλί σχοινί κάνει κομπολόι τα κορμιά μας και από την άλλη η μοναχική του καθενός θέση στο χώρο κάνει τα πιολέ να τρυπάνε με μίσος τον πάγο. Βήμα το βήμα και το άκρως απειλητικό Λούκι μικραίνει και τα σώματα σκάνε στα Ζωνάρια. Υπάρχει πάντα το δέος του βουνού καρφωμένο στα μάτια σου εδώ, αφού τα μονοπάτια κοιμούνται κάτω από το λευκό που μοιάζει ατελείωτο, κεκλιμένος ορίζοντας έτοιμος να σε καταπιεί.
«Λάθος πάτημα;»
«Όχι όχι…! Εδώ δεν παίζει λάθος πάτημα.
Η κατάσταση καλυτερεύει μετά την στροφή, που αποκαλύπτει τα δύο καταφύγια σημαδούρες στο Οροπέδιο των Μουσών. Η κορυφή Προφήτης Ηλίας μοιάζει με μεγάλη μπάλα παγωτό βανίλια.
Θα το πω φωναχτά:
ΓΑΜΩΤΟ ΜΟΥ…
ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ…
Λατρεύω την χιονισμένη εικόνα των πέτρινων, επιβλητικών κορυφών από απέναντι, από μια νοητή, πράσινη καρέκλα σκηνοθέτη κάτω από τα σύννεφα που τρέχουν με τρελές ταχύτητες, λες και αλλάζουν γρήγορα τον χρόνο στα μάτια σου· που μαγεύουν μέχρι στο τέλος των μεγάλων λεπτών να δεις σε επανάληψη αυτό που είδε ο Pougueville το έτος 1816, όταν κι εκείνος τον Δία ονειρεύτηκε μέσα στην ψυχεδέλεια των εικόνων:
«Η λευκή του γενειάδα σάλευε στον άνεμο και αντανακλούσε ένα γλυκό φως στο πρόσωπό του, τα μαλλιά του κατέβαιναν σε πυκνά κύματα ως τις πλατιές πτυχές των ενδυμάτων του, και το χαμόγελό του, έκφραση της εσωτερικής ειρήνης της συνείδησής του, γέμιζε με ζωή όλα του τα χαρακτηριστικά».
Απάτητο χιόνι και τεθλασμένες γραμμές από βήματα προς τις απολήξεις βράχων, χιόνι πατημένο από σκιές και σώματα κόντρα στον ήλιο να οργώνουν το λευκό. αι ριπές δυνατού αέρα, που σηκώνει τη λεπτή στρώση για να μας την τινάξει στα μούτρα. Έβλεπα σε διάθλαση όλα τα χρώματα της ίριδας να πετάνε σαν χρυσαλίδες, σύμβολα αναγέννησης, μπροστά στον βαθυκόκκινο ήλιο και στο απείθαρχο απαύγασμα του Αιγαίου. Στην πλάτη μας οι κορυφές που χαϊδολογούνται μέχρι και σήμερα με τα γραπτά του Ομήρου: «Αιγλήεις και αγάννιφος και νιφόεις».
Λαμπρός και πολυχιονισμένος και χιονοσκέπαστος η απαραίτητη μετάφραση, για να μην ψάχνεις στην Google.
Το πέρασμα του Γιόσου και του Λαιμού πάντα είναι ένα θεματάκι για αυτή τη διαδρομή. Το χειμώνα χάνει και το υποκοριστικό του και γίνεται στεγνά… «θέμα». Έχω δει σώματα στη σειρά να κρέμονται στο συρματόσχοινο πάνω από το κενό και από μια τεμπέλα ομίχλη που ευτυχώς κόβει στα μισά τη θέα του χάους. Τα παγωμένα χέρια σφιχτά με πάθος δένουν, με φόβο λύνονται από το σύρμα. Σε μια μου κίνηση το πορτοκαλί μπουφάν άνοιξε ένα στοματάκι και το πούπουλο φτερούγισε στο κενό. Ίδια προσοχή στην κοφτή στροφή και μετά ο μεγάλος Λαιμός σαν του παγωμένου ενός προϊστορικού ζώου.
Επτά και δέκα το και πρωί έπρεπε, χωρίς δεύτερη επιλογή να τον περάσω μην φορώντας καρμπόν, δηλαδή καρφιά στα πόδια. Τα άκρως απαραίτητα για τη εποχή εργαλεία είχαν ξεχαστεί στο αμάξι με τη βιασύνη της ανάβασης. Και έφτασα με ζόρι μέχρι εδώ που το χιόνι είχε στενέψει απελπιστικά το μονοπάτι. Κοντά στους τριάντα πόντους σε σημεία το πέρασμα του πάγου σε αναμονή των γυμνών παπουτσιών.
Πότε στη ζωή μου δεν ένιωσα ότι η ανάσα μου ακόμη είχε βάρος. Στην σχεδόν αυτή αιώρηση η οποιαδήποτε, ακόμη και εσωτερική κίνηση μπορεί να ταράξει την ισορροπία. Θυμάσαι το βιβλίο του LUCA ERRI, «Το βάρος της πεταλούδας;». Εκεί, που στην τελική σκηνή και στην μάχη ανάμεσα στο αγριοκάτσικο και στον κυνηγό μία πεταλούδα, με το ελάχιστο βάρος της άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στη μάχη. Εννέα κινδυνωδέστατα και απίστευτα βήματα.
Ακριβώς μετά η ανάβαση στη Σκούρτα που αρχίζει να βαραίνει τις ανάσες. Ο ήλιος έκανε μια ατελέσφορη προσπάθεια να λιώσει τη σιωπή του χειμώνα. Μείον εννιά έδειχνε το ρολόι μου και το χιόνι κάτω από τις μπότες είχε γίνει κομμάτια κρυστάλλου δημιουργώντας λαμπερά εφέ· ανάκλαση, διάθλαση διασπορ. Στα χαμηλά βάραθρα του Ολύμπου ελαφριά σύννεφα ή αναδύονται ή αδιαφορούν για την εδώ παρουσία μας.
Και πέρα από το κενό η κορυφή Πάγος στα 2.677, δεξιότερα η κορυφή Καλόγερος ένα μέτρο ψηλότερη, η Μεταμόρφωση στα 2.699, Κακαβράκας 2.619, και Κεραμίδι στα 2.402. Από δω φαίνονταν καθαρά και οι Εννέα Πύργοι στα 2.421 μέτρα. Δεν ξεχνάω ότι εδώ, στην πλάτη της Σκούρτας κυνηγούσα μήνα Μάρτη την 22 κιλών μου τσάντα που κατρακυλούσε σαν χάρτινη από τις ριπές του αέρα. Δεν αστειεύεται το βουνό.
Ακόμη μια ώρα στην γλυκιά πλαγιά και μετά τα πρώτα δέντρα που σηματοδοτούν το τέλος της αλπικής ζώνης με μια τελευταία γεύση ταλαιπωρίας στο σχεδόν κάθετο Ντερέκι. Παλεύεται γιατί δεν αργεί να φανεί το σήμα κατατεθέν ξερό δέντρο πριν ακριβώς το καταφύγιο Πετρόστρουγκα. Εδώ μου κόλλησε η φράση του Ελύτη που αγαπώ για κλείσιμο:
14°
