Φέτος το καλοκαίρι, το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος το θάψανε πολλοί ταξιδιώτες. Δίκαια ή άδικα, καλό είναι οι ταξιδιώτες να ρίξουν μια ματιά και σε άλλα αεροδρόμια…
Από το 2001, που άρχισε να λειτουργεί το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, ΚΙ ΑΝ έχει φάει φτυάρι: είναι πολύ μεγάλο, δεν είναι αρκετά μεγάλο, έχει πολύ κόσμο, δεν εξυπηρετεί τον κόσμο, έχει τεράστιες ουρές, δεν έχει αρκετούς υπαλλήλους, δεν γίνεται ενημέρωση ταξιδιωτών, δεν ακούγονται τα μεγάφωνα, είναι πολύ δυνατά τα μεγάφωνα και δεν βάζουν γλώσσα μέσα, δεν έχει αρκετά καθίσματα στις πύλες με αποτέλεσμα να κάθονται οι επιβάτες στο πάτωμα, κι άμα οι επιβάτες χάσουν την πτήση τους αναγκάζονται να κοιμούνται στο ίδιο πάτωμα που καθόντουσαν μέχρι πριν λίγο κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.
Αυτά μπορεί κανείς να τα κολλήσει σε ΟΛΑ τα αεροδρόμια του κόσμου – έμαθα πρόσφατα ότι μέχρι και στο Τόκιο, που το καθαρίζουν με οδοντόβουρτσες οι Τοκιανοί, το αεροδρόμιο είναι αναμπούρμπουλο, μάλε-βράσε, με κόσμο να κρεμιέται από τα παράθυρα τις εποχές αιχμής. Δεν έχω πάει σε ΟΛΑ τα αεροδρόμια του κόσμου αλλά σε κάμποσα, σε όσα χρειάζεται ώστε να καταλαβαίνω ότι το Βενιζέλος είναι μια χαρά αεροδρόμιο. Με τα στάνταρ προβλήματα ενός αεροδρομίου τουριστικής χώρας, με ουρές όντως ατέλειωτες, παρά τα (αρκετά, συνήθως) ανοιχτά γκισέ.
Τα 28,17 εκατομμύρια άνθρωποι έφαγαν, ήπιαν, πήγαν τουαλέτα, μίλησαν με υπάλληλο, έφτασαν στα γκέητ, ψώνισαν ή δεν ψώνισαν, πάντως πέρασαν κάποιες ώρες στο Βενιζέλος, φορτωμένοι μπαγκάζια και με τα διαβατήρια στα δόντια. Το προσωπικό του αεροδρομίου έφτυσε αίμα όλο το καλοκαίρι – ή έτσι πιστεύω, μια και δεν είδα κανέναν υπάλληλο να κωλοβαράει ή να διαβάζει στο κινητό του αραχτός ή να μιλάει με τη μαμά του στο τηλέφωνο αντί να εξυπηρετεί το κοινό. Αντίθετα, τους είδα να σκοτώνονται, και τις πιο πολλές φορές, με χαμόγελο. Έστω ότι εστιάζω στο χαμόγελο και παραβλέπω την τυχόν βαριεστημάρα – αν και, πότε να προλάβει να βαρεθεί ο μέσος υπάλληλος όταν περνάνε ένα σωρό εκατομμύρια επιβάτες από μπροστά του, ο καθένας με τον πόνο του;
Οι οποίοι επιβάτες κάθονται (και) στο πάτωμα επειδή είναι πάαααααρα πολλοί, όσα καθίσματα να μπούνε στο αεροδρόμιο πάντα θα περισσεύουν επιβάτες, όχι μόνον στο Βενιζέλος, σε όλα τα αεροδρόμια του κόσμου. Στο Γκάτγουικ του Λονδίνου τις προάλλες πέτυχα ολόκληρες οικογένειες αραχτές στο παρκέ να τρώνε πλαστικά σάντουιτς μέχρι να ανακοινωθεί η πτήση τους, που είχε καθυστέρηση – κι αυτό δεν είναι θέμα αεροδρομίου, είναι θέμα αεροπορικής εταιρείας. Έχω κοιμηθεί κατά καιρούς στα πατώματα αεροδρομίων, πριν μερικά χρόνια στη Μαλπένσα, στο Μιλάνο, επειδή η πτήση από Αθήνα είχε δύο ώρες καθυστέρηση με αποτέλεσμα να χάσω την πτήση για Άμστερνταμ, στις δέκα το βράδυ. Η έκπληξη εκεί δεν ήταν το πάτωμα, αλλά τα καφέ, εστιατόρια και μπαρ, που έκλειναν όλα από τις 11.00 μέχρι τις 5.00 το πρωί, κι αν δεν είχες προμήθειες, ξεροστάλιαζες έξω από τις κλειστές μπάρες. Μια κακομοίρα μαμά με μικρά παιδάκια είχε απλώσει στο πάτωμα τα μπουφάν των παιδιών της και προσπαθούσε να τα πείσει να κοιμηθούν λίγο, πεινασμένα, μέχρι να ρημαδο-ξημερώσει.
Την έχω ξαναπάθει, στο αεροδρόμιο του Σικάγου πριν τριάντα χρόνια: όλα τα μαγαζιά, φαγάδικα και μπαρ, έκλεισαν ξαφνικά τη νύχτα, κατέβασαν κιοπένκια, κι έμεινα στο σχεδόν σκοτάδι, νηστική εκτός από παγωμένη, εκτός από στρωματσάδα και ταλαίπωρη, ψάχνοντας κάτι μπαγιάτικες σταφίδες στα χνούδια στον πάτο της τσάντας μου (όποτε ταξιδεύω, κουβαλάω τουλάχιστον μια γκοφρέτα μαζί μου, από τότε μπορεί και τρεις…) Στο αεροδρόμιο Βενιζέλος πάντα κρατάνε αρκετά φώτα αναμμένα τη νύχτα, πάντα μένει κάτι ανοιχτό –αν μη τι άλλο δεν πρόκειται να πεινάσεις– και δεν έχεις την αίσθηση του στοιχειωμένου χώρου (εκτός από τους άλλους επιβάτες που ξέμειναν μαζί σου, κυκλοφορούν ΚΑΙ υπάλληλοι, υπάρχουν νυχτερινές βάρδιες. Οι οποίες βάρδιες δεν υπάρχουν σε πολλά άλλα αεροδρόμια ανά την Υφήλιο).
Τέλος, το Ελευθέριος Βενιζέλος είναι κομψό, όμορφο, καθαρό, με πολλές τουαλέτες, κι έχει δύο μικρά μουσεία να χαζέψεις αν η καθυστέρηση της πτήσης σου είναι εξαντλητική. Έχει μαγαζιά που μένουν ανοιχτά μέρα νύχτα. Δεν έτυχε να ξεμείνω ολονυχτία στο αεροδρόμιο, δόξα σοι ο Θεός, αλλά αυτές είναι οι πληροφορίες από φίλες αλλοδαπές, που την έπαθαν: το Βενιζέλος είναι ανθρώπινο, μέρα και νύχτα. Τις σεζόν, τα καλοκαίρια, Χριστούγεννα και Πάσχα, αγκομαχεί από το βάρος των εκατομμυρίων τουριστών. Αλλά δεν φταίει αυτό, μια χαρά κάνει τη δουλειά του ως αεροδρόμιο. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση κάποτε ότι ο τουρισμός είναι μεγάλο έσοδο για τη χώρα και να πάψουμε να τον αντιμετωπίζουμε σαν ενοχλητικό πρόβλημα. Οι τουρίστες ήρθαν για να μείνουν. Και το αεροδρόμιο τους υποδέχεται με όσο γίνεται καλύτερο πρόσωπο, μέχρι και με χαμόγελο, όταν το αντέχει…
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
20°
