Γκίλντφορντ, μια πόλη στην Αγγλία «ούτε πολύ μικρή, ούτε πολύ μεγάλη»

Ο «Αστερίξ στους Βρετανούς» είναι πραγματικό αριστούργημα, από τα καλύτερα της σειράς, επίκαιρο μέχρι σήμερα, κι ας κυκλοφόρησε το 1966 (αν δεν μαζεύανε τότε ολόφρεσκα τα bελγικά τεύχη του Αστερίξ οι φίλοι μου Ντικράν και Αραξή Ματοσιάν, στην Καβάλα, ποτέ μου δεν θα είχα μάθει λέξη Γαλλικά…) Το σκέφτομαι αυτό το άλμπουμ/κόμιξ ενώ κυκλοφορώ στο Γκίλντφορντ: στις «περιοχές κατοικιών» τα σπίτια είναι ολόιδια, δεν ξεχωρίζεις το ένα από το άλλο, κάνα δυο φορές παραλίγο να μπουκάρω σε ξένο σπίτι. Στα πολύ πατιτούρες, βάζουν ονόματα στις πόρτες, «Λεβάντα», «Μύρτο», «Δάφνη», ή τα επίθετά τους με μεγάλα γράμματα, να τα βλέπουν κι όταν έχουνε πιει κάτι παραπάνω, Παρασκευές και Σάββατα, που ρουγκλιάζουν  παραδοσιακά οι Άγγλοι.

Όποιος έχει περάσει από Αγγλία θα καγχάσει «μα έτσι είναι παντού στην Αγγλία!» και θα ‘χει δίκιο, μόνο που το Γκίλντφορντ, 43 χιλιόμετρα Νοτιο-Δυτικά του Λονδίνου, με 79.185 κατοίκους, είναι κάτασπρο σαν το γάλα, και πιο-Βρετανικό-πεθαίνεις: το 87,3% των κατοίκων της περιοχής είναι λευκοί, με ένα 7,1% μόνο Ασιατικής καταγωγής και κάτι λίγους ξέμπαρκους «άλλους». Οπότε η αίσθηση που έχεις όταν κοιτάς γύρω σου είναι πως ο Αστερίξ πέρασε από εδώ ακριβώς πριν μερικά χρόνια, ή τουλάχιστον ότι οι κάτοικοι παρέμειναν ίδιοι όπως τους περιγράφουν οι μάγοι Ρενέ Γκοσινύ (κείμενα) και Αλμπέρ Ουντερζό (σκίτσα).  

Δεκάδες διατηρητέες εκκλησίες, με πρώτη σε φήμη την St Mary’s Church, της οποίας ο πύργος χτίστηκε το 1040, το Κάστρο από τον 11ο αιώνα το οποίο κατοικείτο ως το 1650, η αγορά στον κεντρικό δρόμο που καταγράφεται για πρώτη φορά το 1276, μια Συναγωγή του 1ου-2ου αιώνα που θεωρείται η παλαιότερη στη Δυτική Ευρώπη, ο Καθεδρικός Ναός μέσα στον οποίον γυρίστηκε σημαντική σκηνή του «The Omen», όλα αυτά και άλλα τόσα κάνουν το Γκίλντφορντ διάσημο τουριστικό αξιοθέατο, εκτός από ενδιαφέρον μέρος να το περπατάς όταν δεν βρέχει. Γιατί όταν βρέχει, σκέφτεσαι απλώς τι ωραία που θα ήταν άμα δεν έβρεχε και κάθεσαι αγκαλιά με το λάπτοπ/κινητό σου.

Από το Γκίλντφορντ είναι ο Μάικ Ράδερφορντ, κιθαρίστας και συν-ιδρυτής του μεγαλειώδους συγκροτήματος «Genesis» (τίποτα, κάτι παλιοί), όπως και ο συγγραφέας Καζούο Ισιγκούρο και ο επίσης συγγραφέας Λιούις Κάρολ, της «Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων». Για να καταλάβετε την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα αυτής της παράξενης πόλης: στον κεντρικό εμπορικό δρόμο, τη High Street, που τη διασχίζει όπως διασχίζουν οι High Street ΟΛΕΣ τις εγγλέζικες πόλεις, γινόταν τα τρία μεγάλα παζάρια (καλαμποκιού, ζώων και λαχανικών) από το 1530. Μετά άνθισε στην πόλη το εμπόριο μαλλιού από τα τροφαντά προβατάκια, και μετά… συνεχίστηκε η παράδοση μέχρι σήμερα: τα Σαββατοκύριακα ο δρόμος γεμίζει κιόσκια με αντίκες, χειροτεχνήματα, τσάντες, δίσκους, μπιμπελό, τσουμπλέκια, σαν ένα άλλο, μη-στριμωγμένο Μοναστηράκι, που έχει τα πάντα και στήνεται βρέξει-χιονίσει στα ίδια σημεία τόσους αιώνες τώρα. Ένα τεράστιο, μπιχλιμπιδωτό ρολόι πάνω από το δρόμο είναι, λέει, «όχι και τόσο παλιό», η εξωτερική, χρυσοποίκιλτη κάσα του φτιάχτηκε το 1683, αλλά ο μηχανισμός χάλασε με τον καιρό και αντικαταστάθηκε έναν αιώνα αργότερα… Δηλαδή το ρολόι-αντίκα λέει την ώρα με ακρίβεια από το 1783…. 

Άκουσα για πρώτη φορά για το Γκίλντφορντ από τη φίλη μου, της οποίας ο μικρότερος γιος σπούδασε για τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο της πόλης. Είναι διάσημο πανεπιστήμιο με 15.000 φοιτητές, κάμποσοι από τους οποίους είναι Έλληνες αν κρίνω από τα εικοσάχρονα στις τοπικές παμπ που μιλάνε δυνατά ελληνικά και πίνουν πολλές μπίρες, άρα αποκλείεται να είναι εργαζόμενοι. Ο αδερφός μας πέρασε ένα διάστημα ως εργαζόμενος στο Γκίλντφορντ στα 00s και έμεινε με τις καλύτερες εντυπώσεις – αλλά βέβαια, ήταν άλλες εποχές, ο Έλληνας τότε περνούσε μέγκλα στην Αγγλία, όπως και στην Ελλάδα την ίδια. Στο Πανεπιστήμιο του Γκίλντφορντ φοιτούν φοιτητές από 185 χώρες, οι εγκαταστάσεις δείχνουν κούκλες από μακριά, άψογα συντηρημένες, παρόλο που δεν μπήκα μέσα, έχει και η δημοσιογραφία τα όριά της.

Κατά τα άλλα το Γκίλντφορντ έχει μια τεράστια βιβλιοθήκη, έχει θέατρα, γκαλερί, σινεμά, πολλά εστιατόρια με εξωτικές κουζίνες, πολλές παμπ με εγγλέζικη κουζίνα (που δεν είναι καθόλου φθηνή, ίσα-ίσα, βγαίνει ακριβότερη από τις εξωτικές). Είναι μια ενδιαφέρουσα πόλη, την οποία εκμεταλλεύονται τουριστικά οι κάτοικοί της με μέτρο, χωρίς υπερβολές, και με την κλασσική καχυποψία του παραδοσιακού Βρετανού απέναντι στους ξένους. Υπέθετες ότι θα την είχανε κάνει γαργάρα αυτή την καχυποψία, μια και πληρώνουν την αποικιοκρατία τους τα τελευταία πολλά χρόνια, αλλά στα μικρά μέρη τη διατηρούν ακόμα, έστω και κάτω από την επιφάνεια.

Κάτω από την επιφάνεια, οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6 μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ…

*Τα άλμπουμ με τις περιπέτειες του Αστερίξ και της παρέας του κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Σπανός στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Το 1978 πήρε τα δικαιώματα η Anglo Hellenic Agency. Από το 1989 κυκλοφορούν από την Μαμούθ Comix.