Αγγλία, χώρα όμορφη και εκδικητική με τις αρθρώσεις μας

Κάποια ταξίδια στην Αγγλία τα έκανα με σφιγμένο στομάχι, για θέματα υγείας δικά μου (όχι βαριά ευτυχώς) και αγαπημένων προσώπων (βαριούτσικα): δύο αγαπημένα μου πρόσωπα ταξίδεψαν, κι αυτά με σφιγμένο στομάχι, μπήκανε σε Εγγλέζικα νοσοκομεία, χειρουργήθηκαν, ανάρρωσαν και είναι μια χαρά τώρα, να’ ναι καλά οι δύο συγκεκριμένοι Άγγλοι χειρουργοί που ξέρουν από βέσπα.

Κάποια άλλα ταξίδια στην Αγγλία ήταν για πλάκα, για να δω τα αδέρφια μου που έχουν ζήσει και δουλέψει στο Λονδίνο από μια δεκαετία το καθένα (αδέρφι), ή για δουλειές, εκθέσεις βιβλίων, για γκομενικά, γενικά για ευχάριστες ιστορίες από αυτές που τις θυμάσαι με μισό χαμόγελο και λες «ρε, τι θηρίο/νούμερο ήμουν τότε!», κι ας μην ήσουν θηρίο καθόλου. Απλώς ταξίδευες με κέφι, στις δεκαετίες 20, 30, 40, με κάπως λιγότερο κέφι από ‘κει και μετά, αλλά ακόμα με τσαγανό, με διάθεση «θα φάω τον τόπο» και με λεφτά για ξόδεμα στην High Street, σε συναυλίες, σε σόου και σε θέατρα.

Τώρα έχω κάμποσες μέρες στην Αγγλία, στο Surrey, ένα ωραίο μέρος που το διασχίζουν τα ποτάμια Wey και Mole, παραπόταμοι του Τάμεση. Η επαρχία του Surrey είναι το πιο δασωμένο κομμάτι της Αγγλίας, με φουλ-δασωμένο το 22,4% της έκτασής του (που είναι συνολικά 1,603 τ.χλμ), σε σχέση με τον μέσο όρο της χώρας, 11,8%. Ας μη ψάχνουμε πού βρίσκεται η Ελλάδα σε σχέση με το Surrey ως προς τα δάση γιατί θα κλαίμε, και ειλικρινά είμαι στο τσακ, τόσο επειδή στην Ελλάδα δυστυχώς δεν έχουμε πια πολλά δάση, όσο κι επειδή δεν βρίσκομαι στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή.

Όχι ότι το Surrey είναι κακό, μια χαρά μέρος είναι, με 1.196.236 κατοίκους, μετρημένους αυστηρά σύμφωνα με τα Αγγλικά πρότυπα ακριβείας. Οι κάτοικοι είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό λευκοί και ζούνε στα απλωμένα Νοτιο-Ανατολικά προάστια του Λονδίνου, σε πόλεις και χωριά τόσο πράσινα, τόσο υγρά, τόσο βρεγμένα συνέχεια, που εύχεσαι να έπεφτε στα χέρια σου ένα γιγάντιο σεσουάρ να τα στεγνώσει σα παξιμάδια: μα είναι εκνευριστικό, όλο αυτό το νερό, το δέντρο, το πράσινο, το γρασίδι, το μούσκλι, το μανιτάρι, το βρύο και η λειχήνα, σε έναν τόπο που είναι ο παράδεισος της παχιάς αγελάδας και του στρουμπουλού πρόβατου.

Βοσκάνε αρειμάνια αυτά τα ζουμπουρλούδικα, Εγγλέζικα ζωντανά, με μπλαζέ ύφος, μια και μπορούνε να διαλέξουν ανάμεσα σε εκατό διαφορετικά είδη γρασιδιού με το πάσο τους, και να φάνε ένα θάμνο με μίνι μούσμουλα για επιδόρπιο λίγο πριν ξαναρχίσουνε τη βοσκή…

Λόγω του εύφορου εδάφους, το Surrey κατοικήθηκε από αρχαιοτάτων χρόνων, που βαριέστε τώρα, αρκεί ότι ήρθανε οι  Σάξονες τον 5^ο-6^ο αιώνα, εγκαταστάθηκαν και άρχισαν να εκμεταλλεύονται τον φυσικό πλούτο. Εδώ είναι και το Epsom, το μέρος από όπου προέρχονται τα Epsom Salts – στο Epsom  αναβλύζει ένα νερό πλούσιο σε θεϊκό μαγνήσιο, από το οποίο φτιάχνονται τα παραπάνω άλατα. Τα πέτυχα (σαν αναφορά) σε κάποιο βιβλίο της Agatha Christie  ως παιδί, ζαβό από τότε, και τα έψαξα στην εγκυκλοπαίδεια πολύ προ ιντερνετ, είναι κάτι άλατα που τα βάζεις στη μπανιέρα όταν είσαι Αγγλίδα, για να μαλακώσουν οι πονεμένοι μυς σου, αλλά είναι διάσημα, χρησιμοποιούνται στη γεωργία, τη γεωπονική και κυρίως στην Ιατρική – το θεϊκό μαγνήσιο περιλαμβάνεται στον Κατάλογο Ουσιωδών Φαρμάκων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.

Άσχετο, απλώς μια πληροφορία παραπάνω δεν έβλαψε ποτέ κανέναν…

Το  ωραίο, καρα-πράσινο, υγρό Surrey έχει 144 ώρες ηλιοφάνειας τον μήνα Σεπτέμβριο, με πτωτικές τάσεις, γιατί όσο προχωράει το φθινόπωρο η ηλιοφάνεια πάει περίπατο. Την αντικαθιστά βροχή, συννεφιά, καταιγίδες πέντε-τον-παρά, χαλάζι, χιόνι, ακραία καιρικά φαινόμενα, παγερές θερμοκρασίες και ομίχλη. Χαμηλή, μουλωχτή και μουχρώδης ομίχλη, μέσα από την οποία σκάνε πότε-πότε κάτι βαριεστημένα πρόβατα. Για να καταλάβετε, η Αθήνα τον ίδιο μήνα έχει 277 ώρες ηλιοφάνειας.

Και αυτό ίσως είναι το επιχείρημά μου, η επιθυμία μου να μένω στην Ελλάδα, ο «βαθύτερος επαρχιωτισμός» που με κάνει να τη βλέπω σαν καταπληκτική χώρα την παλιο-Ελλάδα, ένα μικρό αριστούργημα με πολλά, πολλά, πολλά θέματα αλλά με ωραίο ήλιο, θάλασσα, φιλίες που κρατάνε μια ζωή, ποίηση, Τέχνη, χιούμορ, δυσκολίες, ζόρια, χάος, διαφθορά, αλλά βασικά, με λαμπερό ορίζοντα. 

Κάμποσες μέρες τώρα στην Αγγλία δεν έχω παράπονο, απολαμβάνω το τσάι, την πουτίγκα, τα μπισκοτάκια με σοκολάτα, τον Ian Rankin (σε βιβλίο), την ομπρέλα, το κρύο, την πρασινάδα κι ας μου έχει βγει από το ρουθούνι. Αλλά όπως λένε οι Θεσσαλονικείς για τη Χαλκιδική, σόρι κι όλας που κλέβω την έκφραση: σαν την Ελλάδα δεν έχει…