August Voice - Ημερολόγια Αυγούστου: Οι συνεργάτες της Athens Voice γράφουν για το δικό τους καλοκαίρι
Ένα Road trip είναι από εκείνες τις διακοπές που καταφέρνουν να κάνουν το μυαλό σου να ξεκολλήσει από κάθε υποχρέωση της καθημερινής ζωής, από τα άγχη των deadlines και των τελευταίων άφραγκων ημερών κάθε μήνα, από τα κείμενα που έχεις υποσχεθεί να γράψεις αλλά δε σου «βγαίνουν» με τίποτα, από τις εκδηλώσεις και τις παρουσιάσεις και τις ομιλίες και τις μεταφράσεις που έχεις να οργανώσεις και σου τρώνε απίστευτο χρόνο, δίχως να σε πληρώνουν, αλλά τις κάνεις για-το-καλό-της-λογοτεχνίας (πφ!) – κι από τα μόνιμα υπαρξιακά ερωτήματα που με κυνηγούν: «γιατί ζω ακόμα στην Ελλάδα;», «τι πρέπει να κάνω για να φύγω;», «πού πάει η ζωή μου;», «πού πάω εγώ και πού δεν πάω;» και, κυρίως, «τι στον-άνεμο-κάνω-με-τη-ζωή-μου-πια-στα-44-μου-χρόνια;»
Όμως να φέτος που, αναπάντεχα, η ζωή μού χάρισε τύχη: μια ανάπαυλα δύο σχεδόν εβδομάδων, όπου το μυαλό μου κατέβασε διακόπτη. Όχι από εκείνον τον διακόπτη που κατεβαίνει από μόνος του επειδή έχεις κλατάρει και δεν ξέρεις τι μέρα είναι επειδή δουλεύεις χρόνια εφτά ημέρες την εβδομάδα. Αλλά από αυτόν που είχαμε παιδιά και κατέβαινε με το που τελείωνε το σχολείο: τον διακόπτη της ξεγνοιασιάς.
Road trip: 7 χιλιάδες χιλιόμετρα σε 12 μέρες, διασχίζοντας 13 χώρες
Το σώμα μου, που οδήγησε 7 χιλιάδες χιλιόμετρα από την Αθήνα στην Ολλανδία και πίσω, διασχίζοντας 13 χώρες πέρα-δώθε (Β. Μακεδονία - Σερβία - Ουγγαρία - Αυστρία - Γερμανία - Ολλανδία - Βέλγιο - Γερμανοαυστρία (πάλι) - Σλοβενία - Ιταλία - Κροατία - Βοσνία - Μαυροβούνιο - Αλβανία)· το σώμα μου, που έφαγε από θεϊκά φαγητά από τη Συρία και το Ισραήλ στην κωμόπολη του Άουγκσμπουργκ έξω από το Μόναχο, μέχρι αδιανόητα κακή πίτσα στη Σκόδρα της βόρειας Αλβανίας· που κακοποιήθηκε καταναλώνοντας ένα τόνο KFC, McDonalds και λοιπές αηδίες κατά τις στάσεις για βενζίνη στους ατελείωτους αυτοκινητοδρόμους της κεντρικής Ευρώπης· που κατάφερε να βρει μια μικρή δίοδο στην παραλία, ανάμεσα στους μυριάδες τουρίστες, και να κάνει μια λυτρωτική βουτιά στην υπέροχη γαλαζοπράσινη θάλασσα των δαλματικών ακτών της Κροατίας.
Το σώμα μου που περπάτησε στα υγρά, άδεια πάρκα των Βρυξελλών, ήπιε ολλανδικές μπίρες στο Λάιντεν, δάκρυσε (αλήθεια) όταν, μετά από μέρες στη βόρεια Ευρώπη, είδε ξανά τη Μεσόγειο κατά την κάθοδο στην Τεργέστη το ηλιοβασίλεμα· που ψήθηκε –στην κυριολεξία– κάτω από 41 βαθμούς ντάλα στον φρακαρισμένο περιφερειακό των Τιράνων, μ’ ένα κλιματιστικό που δεν μπορούσε ν’ ανταπεξέλθει ούτε γι’ αστείο κι έφαγε αδιανόητο αριθμό στροφών, στενών, παμπάλαιων δρόμων, χωματόδρομων, οδικών έργων και μποτιλιαρίσματος πίσω από νταλίκες στην πιο challenging πίστα οδήγησης που έχω κάνει ποτέ: Βοσνία – Μαυροβούνιο - ανατολική Αλβανία προς Κοριτσά.
Από το road trip των δώδεκα ημερών κρατώ ως highlight την υπέροχη πανεπιστημιούπολη του Λάιντεν (ένα πολύ μικρότερο Άμστερνταμ –κανάλια, μπίρες, λουλούδια, γραφικά σοκάκια, βιβλιοπωλεία– με ελάχιστους τουρίστες και τους Ολλανδούς να βγαίνουν τα μεσημέρια έξω από τα σπίτια τους με τραπέζια και καρέκλες και να τρώνε με φίλους δημοσίως)· τη γοητευτικότατη Τεργέστη με τις ανηφόρες τις που θυμίζουν Κωνσταντινούπολη, τα μυστικά της περάσματα, τον Τζέιμς Τζόις της, τη θάλασσα, τους καταπράσινους λόφους της, το φανταστικό της φαγητό· και τη δική μας, ταπεινή μα υπέροχη Καστοριά, στην οποία ξύπνησα μετά από 12 μέρες στον δρόμο (και την προαναφερθείσα ταλαιπωρία του οδικού δικτύου στα δυτικά Βαλκάνια, υπό καύσωνα) κι έξω από το παράθυρό μου μύριζε δάσος στους 19 βαθμούς κελσίου.
Το προηγούμενο βράδυ είχα περπατήσει με τις ώρες τα σοκάκια της παλιάς της πόλης, τα χορταριασμένα οθωμανικά και τα νέα κι άχαρα ασφαλτοστρωμένα, είχα χαθεί ανάμεσα στα υπέροχα παλιά της αρχοντικά και τις άγριες τσιμεντοπολυκατοικίες της, και την είχα ερωτευτεί κεραυνοβόλα, κάνοντας τρελές σκέψεις για το πώς θα μπορούσα να επιστρέψω και να ερευνήσω το οθωμανικό της παρελθόν.
Επιστρέφοντας στο σπίτι (μετά από δυο στάσεις σε συνεργεία στην Καστοριά και στην Καρδίτσα γιατί οι Κροάτες μάγκες είχαν βάλει φτηνό σε περιεχόμενο LPG στο αμάξι και τα «έφτυσε» το φίλτρο υγραερίου), το κορμί μου ήταν τόσο κουρασμένο από τα χιλιόμετρα και τις πεζοπορίες, το μυαλό μου τόσο αλλαγμένο από τις τόσες εικόνες που διαδέχονταν συνεχώς η μία την άλλη, αλλά και την καθημερινή προσήλωση στο «τώρα» (πού θα μείνουμε; τι θα φάμε; από ποιο δρόμο θα πάμε; πού θα βάλουμε βενζίνη;) που για πρώτη φορά εδώ και πολλά-πολλά χρόνια, χάρηκα που βρισκόμουν ξανά στην Αθήνα, απόλαυσα το σπίτι μου χωρίς να σκέφτομαι τις αγχωτικές μου υποχρεώσεις και το μυαλό μου να μου είναι βάρος για μέρες ολόκληρες μετά την επιστροφή. Γιατί ζούσε για μέρες στο παρόν, και μόνο στο παρόν.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
18°
