Τρεις μέρες στην Καρδαμύλη

Χρόνια άκουγα για την Καρδαμύλη κι η ευκαιρία ήρθε φέτος, που πήγε η φίλη μου με την φίλη της, πεπειραμένες επισκέπτριες της Καρδαμύλης, και άρπαξα την ευκαιρία.

Οι παραλίες στην Καρδαμύλη έχουνε κάτι λείες πετρούλες, ολοστρόγγυλες και οβάλ, γκρίζες, μαύρες, άσπρες και ροδαλές, τόσο χωρίς γωνίες που είναι σα να τις έπλασε μία-μία κάποιος γλύπτης – και όχι το κύμα, λάου-λάου, μαζί με το χρόνο και την τριβή. Ξεκινάω από τις παραλίες γιατί αυτές με ενδιαφέρουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο όταν πηγαίνω σε παραθαλάσσιο μέρος, όσα αξιοθέατα κι αν έχει το μέρος, η θάλασσα είναι αυτή που με κόφτει. Η θάλασσα μέσα στο χωριό, η πιο κοντινή, αυτή στην οποία κατέβηκα απόγευμα, μπαϊλντισμένη από 3 ώρες λεωφορείου και 1 ώρα αυτοκινήτου (οι φίλες ήρθανε ευτυχώς και με μαζέψανε από την Καλαμάτα), η μικρή κλειστή παραλία αριστερά του μόλου και πριν το λιμάνι, είναι… ζεστή. Απίστευτο, και υπέροχο μαζί, γιατί κάθισα μέσα στο νερό εκατό ώρες χωρίς να γίνω μπλε, ξεπλένοντας όλη την ταλαιπωρία του ταξιδιού, και της καυτής Αυγουστιάτικης μέρας. Είναι μια τόση-δα παραλία με βράχια εδώ κι εκεί, που μοιάζουν τακτοποιημένα, όχι ριγμένα στην τύχη, συμπληρωματικά του ωραίου τοπίου. Κανα-δυο βράχια πλέουν μέσα στο νερό, ένα νησάκι στη μέση σαν κερασάκι στην τούρτα, άλλο νησάκι στο πλάι. Όλα αυτά, κάτω ακριβώς από τον κεντρικό δρόμο του χωριού, με τα σικ μαγαζιά και τις προσεγμένες Ιταλο-ειδείς βιτρίνες. Η αίσθηση είναι νησιού, αρχίζεις και ψάχνεσαι, ποιο νησί σου θυμίζει η Καρδαμύλη – πολλά, και κανένα, γιατί κανένα νησί δεν έχει τέτοιου είδους βοτσαλάκια ή τέτοιου είδους θάλασσα.

Κι ακόμα δεν φτάσαμε στην αρχιτεκτονική, στα διατηρητέα κτίρια, στο κάστρο και στην Παλιά Πόλη…

Στην οποία πήγαμε ένα απόγευμα, καυτό όπως όλα τα απογεύματα του Αυγούστου στην Καρδαμύλη, η οποία είναι λέει το πιο ζεστό σημείο της Ευρώπης. Κάπου το διάβασα, δε ξέρω αν ισχύει πάντως τις τρεις μέρες και νύχτες που έμεινα εκεί, έβρασα - αποκλείεται να είχε περισσότερη ζέστη σε οποιοδήποτε άλλο σημείο της Ευρώπης. Αν η Καρδαμύλη μοιάζει με σκηνικό ταινίας, η Παλιά Πόλη είναι σαν ακόμα-πιο-σκηνικό, περιμένεις ότι θα βγει η Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ από ένα στενό παραθύρι να σου πετάξει ένα ρόδι στο κεφάλι. Η πλατεία της Παλιάς Πόλης είναι ταβέρνα-εστιατόριο, με το κάστρο από πάνω της, Ενετικό, καλοδιατηρημένο, έρημο, ρόδινο στο ηλιοβασίλεμα. Κάποια κομμάτια έχουνε γίνει ξενοδοχεία, τέλεια εναρμονισμένα με το περιβάλλον, χωρίς τίποτα το ξεκούδουνο, πόσο μάλλον κακόγουστο, και η εσωτερική αυλή του κάστρου είναι σα να περιμένει τον Jean Jacques Annaud να αρχίσει γυρίσματα για το «Ονομα του Ρόδου Νο 2» (η ταινία είναι πάνω στο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Εκκο, γυρίστηκε το 1986, αλλά αποκλείεται να δεις την Παλιά Πόλη της Καρδαμύλης και να μην την θυμηθείς, αν είσαι 40+. Ίσως 50+. ) Μια νόστιμη νεαρή νύφη φωτογραφιζόταν με τον γαμπρό της, με νυφικό εκείνη, με γαμπριάτικο κοστούμι εκείνος, και όχι το αντίστροφο: παραδοσιακά πράγματα, αναμνηστικές φωτογραφίες πριν από το γάμο τους σε ένα καταπληκτικό, ρομαντικό location.

Όλο το χωριό είναι διατηρητέο, μαζί με τα γύρω χωριά και τους οικισμούς που προλάβαμε τα δούμε πλάι στη θάλασσα: το Καλαμίτσι, το οποίο μάγεψε τον σπουδαίο συγγραφέα και φιλέλληνα Patrick Lee Fermor κι έζησε εκεί το μεγαλύτερο μέρος της πολυτάραχης ζωής του, με το σπίτι του, που ανήκει σήμερα στο Μουσείο Μπενάκη, ανοιχτό για επισκέπτες. Πήγαμε στην Τραχήλα, ένα χωριό-φάντασμα με κατοίκους που έκαναν λεφτά στην Αμερική κι έρχονται για ένα μήνα κάθε καλοκαίρι. Είχα φάει φλασιά να αγοράσω «Αλάτι Τραχήλας», διάσημο, όπως είπε η φίλη μου, αλλά ανύπαρκτο στην ίδια την Τραχήλα, στην οποία δεν υπάρχει ούτε περίπτερο να πάρεις ένα νεράκι, πόσο μάλλον αλάτι.

Στην παραλία Ριτσά, πλάι στην Καρδαμύλη, πέσαμε πάνω στην ηθοποιό και σταρ Ελενα Χαραλαμπούδη (5minmom), μας πρότεινε δύο-τρία ορεινά χωριά να πάμε για φαγητό αλλά δεν προλαβαίναμε, χαθήκαμε και μια μέρα στην τρομερά τουριστική Στούπα και κάναμε οχτώ ώρες να βγούμε, καταϊδρωμένες, από το χωριό. Είδαμε μια τέλεια μακρόστενη παραλία, τις ίδιες στρογγυλές πετρούλες, πάρα πολύ κόσμο, και μετά μπλεχτήκαμε σε κάτι στενά, ίσως στον Αγιο Νικόλαο ή στον Αγιο Δημήτριο, ή στην Στούπα την ίδια, πίσω από οικογένειες με φουσκωτά παπιά, σαμπρέλες-φλαμίνγκο και παρδαλές ομπρέλες – όχι ότι δεν τα έχουμε κάνει κι εμείς αυτά (όποιος έχει κάνει θητεία γονιού, ξέρει πόση πλαστικούρα σέρνει πίσω του το μέσο αθώο παιδάκι στην παραλία…).

Η ακτογραμμή είναι αριστούργημα, με κοκοφοίνικες, πανύψηλα βράχια, εντυπωσιακά άλλα βράχια, στροφιλίκια, βλάστηση που θυμίζει Αφρική επειδή ευδοκιμούν εδώ τα ίδια δέντρα με το Μαρόκο, λόγω της ζέστης. Όλα τα εστιατόρια είναι «ψαγμένα» και ειλικρινά μετά τη δεύτερη μέρα τα θέλαμε καθόλου-ψαγμένα, τα θέλαμε ταβέρνες κανονικές, που θα τις βρίσκαμε αν είχαμε ανέβει λίγο πιο βουνίσια, σύμφωνα με την Ελενα, και δεν ανεβήκαμε οπότε η μισή ντροπή δική μας. Κάναμε μπάνιο στο «Galazio» στα Ριτσά, όχι με ομπρέλες-ξαπλώστρες παρά στο καφέ, από το οποίο η θάλασσα είναι μισό βήμα. Βουτάς, κολυμπάς, χαζεύεις τις στρόγγυλες πετρούλες, κάθεσαι λίγο απάνω τους να στραγγίσεις, γυρίζεις στο καφέ και αράζεις στη σκιά. Με ωραία παρέα, βιβλιόφιλους και βιβλιοφάγους, οι τρεις μέρες πέρασαν σα να μην ήτανε ούτε μία, οι άτιμες.

Στην Καρδαμύλη γυρίστηκε η ταινία “Before Midnight” (2013, από τον σκηνοθέτη Richard Linklater, με τον Ethan Howke και την Julie Duply), και είναι να απορείς πώς δεν γυρίστηκαν άλλες δέκα-είκοσι ταινίες, σε ένα τόσο μοναδικά ωραίο τοπίο. Μέχρι στιγμής δεν έχω καταλήξει ποιο νησί μου θυμίζει αυτή η ζουμερή φέτα της Μεσσηνίας, ίσως τα Κύθηρα, ίσως την Νότια Κρήτη, ίσως κάτι που έχω δει στον ύπνο μου, ή σε ταινίες. Πάντως είναι κούκλα ζωγραφιστή η Καρδαμύλη, και θα είναι ακόμα πιο υπέροχη αργότερα, προς Σεπτέμβριο-Οκτώβριο, χωρίς τουρίστες…