August Voice: Θέρος μεγάλων προσδοκιών

Ήμουν έντεκα χρονών τότε. Σε μια εξοχή του Ηρακλείου, κοντά στην Κνωσό, ο παππούς μου είχε φτιάξει ένα δίχωρο καλύβι από ξύλο και τσίγκο. Παράγκα το λέγαμε κι ήταν πες το εξοχικό της οικογένειας. Εκεί ξεκαλοκαιριάζαμε αντί σε κάποιο παραθαλάσσιο θέρετρο – η καταραμένη φτώχεια βλέπεις. Πάντως ένα τρανζιστοράκι το είχαμε.

Ήταν το θέρος του έτους 1969. Τέλη Ιουλίου. Καθόμουν στο τσιμεντένιο πεζούλι της παράγκας, κι ενώ τα τζιτζίκια τερέτιζαν στις ελιές κι η μάνα μου κάτι μαγείρευε μέσα, εγώ ήμουν προσηλωμένος στο τρανζιστοράκι. Δεν υπήρχαν τηλεοράσεις τότε, τουλάχιστον όχι στην Κρήτη. Επομένως,  δεν υπήρχε τρόπος να δω την προσσελήνωση του Απόλλων 11, άκουσα όμως τη φωνή του Άρμστρονγκ (του Δυνατού Βραχίονα, κοντολογίς) να λέει εκείνη την διαβόητη ατάκα του: «Ενώ μικρό βήμα για τον άνθρωπο…» Μπορεί και να δάκρυσα λιγάκι.

Ήταν η εποχή που ήθελα να γίνω αστροναύτης. Αργότερα οι προσδοκίες μου εξέπεσαν σε πιλότο μαχητικών αεροσκαφών –κάτι που η μάνα μου απαγόρευσε ρητά, και είναι γνωστή η επιρροή που ασκούν οι μανάδες στα δόλια αγόρια τους. Κατέληξα να γίνω ελεγκτής εναερίου κυκλοφορίας. Και συγγραφέας. Αυτό είναι το πιο κοντινό που μπόρεσα να φτάσω στα νέφη.

Εκείνη την εποχή, τη δεκαετία του 1970, μετά την προσσελήνωση, όλοι πιστεύαμε ότι δεν θα αργούσε ο καιρός που θα μας εξυπηρετούσαν ρομπότ, που θα τρεφόμασταν με χρωματιστά χάπια, που θα πηγαίναμε στις δουλειές μας με προωθητικές μηχανές αέρος, που θα συναντούσαμε εξωγήινους, που θα κάναμε διακοπές στον Άρη.

Σήμερα, μισό αιώνα αργότερα, ο Άρης εξακολουθεί να είναι μακρινό όνειρο, οι επαφές με εξωγήινους έχουν περιοριστεί σε ταινίες του Χόλιγουντ, τα ρομπότ μπουσουλάνε ακόμα, τα χρωματιστά χάπια είναι απλά συμπληρώματα διατροφής. Όσο για μένα, το μόνο που έχω κρατήσει είναι ένα ρολόι σαν εκείνο που είχε στο χέρι του ο Άρμστρονγκ όταν πάτησε στο φεγγάρι. Κι αυτό όμως το έχω πεταμένο σε κάποιο συρτάρι, καθώς ήταν δώρο ενός γάμου που τέλειωσε γρήγορα, όπως και τα όνειρα για την κατάκτηση του διαστήματος.