August Voice: Το κοντέρ της χρονιάς μηδενίζεται

O Αύγουστος στην Αθήνα έχει υπάρξει αγαπημένος μήνας.

Χωρίς ανθρώπους και αυτοκίνητα, η πόλη δείχνει να έχει βγει από την πρίζα, ο χρόνος μοιάζει μετέωρος, η μόνη πίεση είναι αυτή του ήλιου. Τον Αύγουστο το κοντέρ της χρονιάς μηδενίζεται. (Και ίσως γι’ αυτό, ο Σεπτέμβρης έχει την αίσθηση μιας επανεκκίνησης, έχει κάτι από Πρωτοχρονιά.)

Όμως αυτό παλιά. Πλέον, η ανησυχία της πόλης δεν καταλαγιάζει τελείως. Ένα επαρκές απόθεμα ανθρώπων μένει πίσω που ταΐζουν με τις δραστηριότητες και έγνοιες τους τον βόμβο της καθημερινότητας.

Δεν μας κοστίζει κι εμάς να φύγουμε για μια διήμερη γεύση νησιού, ούτε κοντά, ούτε μακριά, που γιορτάζει τον προστάτη Άγιό του.

Φτάνουμε απόγευμα και, παρά το ότι έχει αρχίσει να φυσάει γερά, αποφασίζουμε να πούμε ένα γεια στην θάλασσα. Με τον αέρα που έχει σηκώσει απ’ το πρωί, το αμμουδερό μονοπάτι που κατηφορίζουμε δείχνει σαν κάποιος να το σκούπισε, λεπτά πριν. Τα νεαρά πεύκα τριγύρω ριγούν με μία άγρια, εφηβική προσμονή.  Και η παραλία δείχνει ευχαριστημένη που κάποιοι, έστω λίγοι, εμφανίστηκαν στο ραντεβού.

Βουτάμε για μια γρήγορη αναμέτρηση με την ανήσυχη θάλασσα, μιλάμε και γελάμε για τούτο κι εκείνο, με τον αέρα συνέχεια στο κατόπι μας σαν ακούραστο τσοπανόσκυλο. Μόνο όταν πια γυρίζουμε να φύγουμε, μας χαρίζεται η επίγνωση αυτού στο οποίο συμμετείχαμε.

«Ηχεία, είστε» λέει ο αέρας στην πλάτη μας, «αν θέλετε να του δώσετε ένα όνομα. Το πιο πολύτιμο πράγμα που έχετε, είναι ο άδειος χώρος μέσα σας». Δεν ξέρω αν η παρέα μου που προπορεύεται το άκουσε.

Το βραδάκι κατεβαίνουμε στη μικρή παραθαλάσσια εκκλησία όπου γίνεται το πανηγύρι, λίγα χιλιόμετρα από την Χώρα. Παλιά οι πιστοί έρχονταν εδώ μόνο με μουλάρια, ή με βάρκες. Σήμερα μπορούν και αυτοκίνητα αλλά και πάλι έχει περπάτημα. Έχοντας φτάσει νωρίς, βλέπαμε φακούς κινητών να κατηφορίζουν την κακοτράχαλη πλαγιά, με τις ανθρώπινες φιγούρες να υλοποιούνται ξαφνικά, καθώς μπαίνουν στον φωταγωγημένο κύκλο της εκκλησίας… Σωσμένοι...

Εθελοντική εργασία από τους ντόπιους – κομψές γιαγιάδες με τα εγγόνια τους, αμφότεροι ζωσμένοι ποδιές για να σερβίρουν τους επισκέπτες φάβα, τουρλού και κατσικάκι, (όλα πεντανόστιμα) – προσφορά οίνου και δείπνου σε όλους χωρίς διάκριση, με μόνο αίτημα όταν τελειώσεις να παραχωρήσεις στον επόμενο τη θέση σου στο μακρύ ξύλινο τραπέζι. Τα πάντα οργανωμένα και πληρωμένα από τους «κτήτορες», προύχοντες και δημότες του νησιού που επιθυμούν να τιμήσουν τον Άγιο.

Και ύστερα, ο χορός! Ο νησιώτικος, ανάλαφρος εκείνος, με βιολί και λύρα, που σε σηκώνει από τη θέση σου σχεδόν χωρίς να έχεις συγκατατεθεί, και σε σπρώχνει να ανακατευτείς με τα γυμνασιόπαιδα που έχουν έρθει σχολική εκδρομή από το Ναύπλιο. Τα νειάτα συναγωνίζονται τους ντόπιους εξηνταπεντάρηδες στις φιγούρες, πλάι σε αξιαγάπητα αδέξιους Σκανδιναβούς, πλάι στο γκέι ζευγάρι μποντιμπιλντεράδων που ο χορός τους φέρνει λίγο και σε ντίσκο...Δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις αυτό που συμβαίνει και δεν είναι άλλο απ' το ότι τους ανθρώπους τους έχει κερδίσει η συμμετοχή. Τους έχει χαλαρώσει και μαλακά απαλλάξει από την έγνοια της εικόνα τους κι ίσως γι' αυτό χαμογελάνε τόσοι πολλοί, τόσο πλατιά, ακούγοντας το «Αγαπώ σε κι ας μη θέλω / γιατί μοιάζεις των Αγγέλων».  

Συναντώντας το επόμενο πρωί έναν από τους «σερβιτόρους» στο πανηγύρι, θελήσαμε να μάθουμε μέχρι τι ώρα πήγε. (Εμείς είχαμε φύγει στις 2.30) «Α, ακόμα συνεχίζεται», γέλασε εκείνος…

Μέσα στη χαρούμενη φασαρία του λιμανιού, ενώ περιμένουμε να επιβιβαστούμε, σκέφτομαι ότι δεν ξέρω κατά πόσο συμφωνώ με το μήνυμα του ανέμου νωρίτερα. Και οι ιστορίες που λέμε ο ένας στον άλλο, συνέχεια, για το κάθε τι, αυτές δεν είναι πολύτιμες; Κάτι γλάροι που ισοζυγιάζονται στα ρεύματα του αέρα πάνω απ’ τα κεφάλια μας κρώζουν μια απάντηση. Κρυπτική, βέβαια, όπως είναι το χούι τους…