August Voice: Το αιώνιο ροζ καλοκαίρι της Μαγιόρκας

Κωλόφαρδοι άνθρωποι, κάθε φορά που στα διεθνή παίζει είδηση για την ισπανική βασιλική οικογένεια, σκέφτομαι τη Μαγιόρκα και το παλάτι-θερινή κατοικία τους που δεσπόζει ηγεμονικά στην κορυφή του μεγάλου λόφου και στις ρίζες του κείται η Πάλμα. Το ίδιο και με τον Χουάν Μιρό. Κάθε φορά που η Taschen κολλάει στον «τοίχο» μου sponsored posts με το βιβλίο-ρετροσπεκτίβα του έργου του, φλασάρω κι επιστρέφω πίσω στο καλοκαίρι του 2003 και στο Fundacio Miro Mallorca, όπου περάσαμε μια ολόκληρη μέρα τα δυο μας μελετώντας τις τεχνικές του.

Όμοια παραληρώ και με τα τραγούδια του Βαρκελωνέτου μπλουζ ρόκερ Jarabe De Palo. Ο τοπικός Kiss Fm εκείνο το καλοκαίρι μετέδιδε κατά κόρον το La Flaca. Όνομα και πράμα, ο μπαγάσας, λες και το έγραψε ειδικά για τη δικιά μου αδυνατούλα, σκεφτόμουν, ενώ είκοσι και κάτι χρόνια μετά, το ίδιο συμβαίνει ακόμα με τα Hay Dos Dias En La Vida και De Vuelta y Vuelta. Τα μεταδίδω στο ραδιόφωνο και επιστρέφω στη Μαγιόρκα του 2003, αναπολώντας τους δυο μας να ακούμε τον Jarabe από το ραδιόφωνο ενός κουπέ-κάμπριο Ρενό Μεγκάν, με εκείνη να τα μεταφράζει σε μένα τον άσχετο από τα Ισπανικά στα Ελληνικά. Δεν ήμασταν μπρούκληδες, τα λεφτά μάς έφταναν για να νοικιάσουμε ένα ταπεινό Φίατ Πούντο, ένεκα διπλοκράτησης όμως (μέγας μέγκλας είσαι, Κύριε!), οι υπεύθυνοι του Rent a car ζήτησαν έμπρακτα συγνώμη, κερνώντας μας ένα τζιτζιλόνι Ρενό κάμπριο του κουτιού. Aποτέλεσμα; Εγώ κι αυτή αλωνίζαμε το νησί, γαμώ τις Γκρέις Κέλι από την Αγίου Δημητρίου εκείνη, και παλιοπρίγκιπας Ρενιέ εκ Ξάνθης εγώ.

Διακοπές στο νησί του Σοπέν και της Γεωργίας Σανδή, που για 98 ημέρες έγκλειστοι στη βίλα Celda Chopin έζησαν έναν έρωτα μυθώδη, μεγαλύτερο ακόμα κι από της Βανδή με τον Μπισμπίκη. Εκεί στη Μαγιόρκα, το πιάνο του συνθέτη με το κόκκινο τριαντάφυλλο στα πλήκτρα θεωρείται ένα από τα κορυφαία αξιοθέατα. Στο οποίο πιάνο, ειρήσθω εν παρόδω, ποιος Σοπέν και ποια Σανδή, ποιος Μπισμπίκης και ποια Βανδή; Τη μέρα της ξενάγησης μια τσουπωτή, ανοικονόμητη και καταϊδρωμένη Καβαλιώτισσα είπε να ξαποστάσει πάνω του με την όπισθεν, με αποτέλεσμα το όργανο να κρώξει μπρανγκμπατροντζάνγκ, καθώς από τα σπλάχνα του παράχθηκε μια μελωδία του (Καβαλιώτικου) κώλου!

Πίσω σ’ εκείνη: Κάθε φορά, χειμώνα, άνοιξη και καλοκαίρι που αρχίζουν οι εκπτώσεις και με ρωτά αν θυμάμαι πώς τις λένε στα Ισπανικά, απαντώ περήφανα… Rebajas. Έβλεπα τη λέξη παντού στην πρωτεύουσα Πάλμα νομίζοντας πως σημαίνει «Η αίθουσα κλιματίζεται», μέχρι να με διορθώσει με τακτ. Γιατί το καλοκαίρι του 2003 ήταν το πρώτο καλοκαίρι που περνούσαμε ανέμελα μαζί, μετά από τα τόσα πολλά ανισόρροπα που συνέβησαν μέχρι να δέσουμε, να κολλήσουμε και να δραπετεύσουμε από όλους κι από όλα, από τη Θεσσαλονίκη για τις Βαλεαρίδες, εξού και ο ένας φερόταν στον άλλον λες και ήμασταν πολύτιμα σπάνια κρύσταλλα Βοημίας.

Πίσω στα κάθε φορά που… γιατί… Κάθε φορά που στην τηλεόραση πετυχαίνω ταινία με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και τη Λορίν Μπακόλ, δε σκέφτομαι την Καζαμπλάνκα αλλά τη Μαγιόρκα και το υπόγειο Bogart’s bar της Αρενάλ. Ο Ιρλανδός ιδιοκτήτης και one man show barman, ένας Νικ, έβαζε να παίζει αποκλειστικά Motown, Stax και Northern Soul, πουλούσε τα σφηνάκια 1 ευρώ και κάθε βράδυ μας κατάστρωνε το σχέδιο για την εκδρομή της επόμενης μέρας, ώστε να ξεφύγουμε από τα στερεοτυπικά των οδηγών και να δούμε την αληθινή Μαγιόρκα.

Έτσι έγινε. Κολυμπήσαμε στην Αλκούδια, ψηλά στον Βορρά, σε νερά τιρκουάζ σαν τα αρχαία μενταγιόν της Μεσοποταμίας και μια αμμώδη παραλία αλμπίνα, κάτασπρη σε τέτοιον εκτυφλωτικό βαθμό, που νόμιζες πως της έφερναν κάθε πρωί φρέσκια καβουρντισμένα χιόνια από το Έβερεστ, λιωμένα στους 50 βαθμούς Κελσίου.

Το S’ Etaca, το μυθικό κτήμα-βίλα του Μάικλ Ντάγκλας και της Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, που ήταν φρουρούμενος αστακός σαν το Φορντ Άλαμο, δεν καταφέραμε να το πλησιάσουμε ούτε με τα κυάλια, όμως δεν έτρεξε και τίποτα. Στα μάτια μου ήταν ομορφότερη από την Κάθριν Ζέτα και στα δικά της ήμουν πιο μάγκας από τον Μάικλ, που στην τελική μπορεί να είχε παίξει σε πολλά μπλοκμπάστερ αλλά δεν έπαιξε στο The Night Manager του Θεού Τζον Λε Καρέ, με τον κεντρικό ήρωα-κατάσκοπο της MI-5 στην παραλία Πολέντσα. Πήγατε; Το είδαμε κι αυτό, λέγαμε, και ζήτω η Ιρλανδία, ζήτω η Θεσσαλονίκη και κάθε βράδυ ανταλλάσσαμε αβρότητες με τον μπάρμαν Νικ και την Ντάστι Σπρίνγκφιλιντ να ευλογεί και να καθαγιάζει.

Ζήτω οι χαμπουργκερέσες που τσαλακώναμε μετά τα ξύδια από τα διανυκτερεύοντα τσιριγκίτο (καντίνες) της Αρενάλ. Ζήτω τα αεροπλάνα που ανά λεπτό, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, ένα προσγειωνόταν και ένα απογειωνόταν, με αποτέλεσμα τις νύχτες ο ουρανός να μοιάζει με ψυχεδελικό dancefloor καθώς όλα αναβόσβηναν σαν τρελά strobes. Μα εγώ κι αυτή θεωρώ πως φωσφορίζαμε εντονότερα εξαιτίας όλων των στιγμών που ζούσαμε εκείνο το καλοκαίρι, που η επιθυμία κόχλαζε και ήμασταν ερωτευμένοι τέρμα τεκέρο μούτσο. Το καλοκαίρι εκείνο του 2003, τα μαλλιά μου ήταν μαύρα, τα δικά της ήταν κόκκινα, αλλά το αίμα μου, αν με μαχαίρωναν τίποτα μεθυσμένοι Ούνοι που τις νύχτες ξεσάλωναν στην Αρενάλ, θα έσταζε ροζ από το αίσθημα που φούντωνε, το ροζ των φθηνών αισθηματικών μυθιστορημάτων, μα έτσι ένιωθα. Είκοσι ένα χρόνια μετά από το καλοκαίρι στη Μαγιόρκα, τα μαλλιά μου είναι πιο κάτασπρα και από την άμμο της Αλκούδια, τα δικά της τα βάφει ξανθά στο σταχί του Μιρό, αλλά το ροζ αίμα συνεχίζει να κυλά ροζ καραμπινάτο στις φλέβες μου κάθε φορά που κάτι με γυρίζει πίσω στη Μαγιόρκα και μας θυμάμαι στην ιδανική μας στιγμή.