August Voice: Τα χαμένα μου καλοκαίρια

Τον περίμενα με καρδιοχτύπι. Άνοιγα την πόρτα και είχε κατακόκκινα μάγουλα από την πρεμούρα και χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. Αλλά εγώ κοιτούσα τη σακούλα που κρατούσε. Αδειάζαμε τα περιοδικά στο χαλί, δίπλα είχα και τα δικά μου. Μίκυ Μάους, Ποπάυ, Τιραμόλα, Σεραφίνο. Εμένα μ’ άρεσαν τα Μίκυ Μάους. Ο Ντόναλντ πιο πολύ, τον Μίκυ τον βαριόμουν, όπως και τα ανιψάκια που είχαν μία λύση για όλα. Μ’ άρεσε και ο Ποπάυ, πιο πολύ ο Πόλντο και ο Παππούς. Ύστερα, βλέπαμε τι δεν είχαμε ήδη διαβάσει και κάναμε ανταλλαγές. Αυτά ήταν τα περιοδικά που διάβαζα στη διάρκεια του χειμώνα. Τα καινούργια, που έβγαιναν κάθε βδομάδα ή κάθε μήνα, τα φυλούσα για να τα διαβάσω στις διακοπές του καλοκαιριού. Δύο μήνες κάθε χρόνο στο χωριό, στον Ασωπό Λακωνίας. Τα κρατούσα ολοκαίνουργια και γυαλιστερά και πριν φύγουμε, έκανα και τους υπολογισμούς.

Μετρούσα τις ιστορίες κι έβγαζα πόσο θα με έφταναν για όλο το καλοκαίρι – αλλά με βγάζανε το πολύ μια βδομάδα, γιατί τα διάβαζα τα μεσημέρια, μετά το μπάνιο, μονοκοπανιά.

Κι άλλα θυμάμαι από τα καλοκαίρια στο χωριό. Τη γάτα μου τη Μίτζι. Φτάναμε νωρίς το πρωί και μας περίμενε στην αυλή. Κι όταν φεύγαμε, νύχτα ακόμα, μας περίμενε πάλι δίπλα στο αυτοκίνητο. Τους δυο μήνες που καθόμασταν στο χωριό άραζε στην αυλή μας, μαζί μας, και τον χειμώνα τριγύριζε εδώ κι εκεί. Μια φορά είχε περάσει μια άλλη γάτα από την αυλή και της πέταξα φαγητό. Έκτοτε, ερχόταν για μέρες και την τάιζα. Η Μίτζι έκανε μούτρα. Κάθε μέρα καθόταν όλο και πιο μακριά. Μέχρι που σταμάτησε να με πλησιάζει. Με βαριά καρδιά έδιωξα την άλλη γάτα και η Μίτζι επέστρεψε.

Δεν είχα φίλους. Με τις ξαδέρφες μου έκανα πιο πολύ παρέα. Κυνηγούσαμε τζιτζίκια και τα δίναμε στις γάτες. Προγραμματίζαμε να πάμε για μεροκάματο στα σύκα και όλη νύχτα κανονίζαμε τι θα πάρουμε μαζί μας - αλλά ποτέ δεν πήγαμε. Μ’ άρεσαν και δυο τρία κορίτσια κι όλο περνούσα μπροστά από το σπίτι τους, ρίχνοντας κλεφτές ματιές.

Είχα κι ένα πλαστικό πιάτο κι έτρεχα στα χωράφια, κάνοντας ότι είμαι αυτοκίνητο και το πιάτο ήταν τιμόνι. Δεν ήξερα ποδήλατο κι εκείνη την εποχή είχαν βγει κάτι αυτοκινητάκια, που έμπαινες μέσα κανονικά, έκανες πετάλι και πήγαιναν. Είχαν και τιμόνι. Ένα καλοκαίρι πήγαμε νωρίτερα με τη μία αδερφή μου στο χωριό και η μάνα μου με τη μεγαλύτερη αδερφή μου θα έρχονταν αργότερα. Θα μου έφερνε ένα τέτοιο αυτοκινητάκι. Όταν ήρθε, μου είπε ότι δεν βρήκε. Είχα μεγάλη στεναχώρια. Αργότερα σκέφτηκα ότι μπορεί να μην είχε τα χρήματα να το αγοράσει.

Μετά ήρθε η εφηβεία. Στα 14 ρώτησα τη μάνα μου πόσο χρονών φαινόμουν. «Όταν βγαίνεις από τη θάλασσα, φαίνεσαι και για 16», μου είπε. Τα Μίκυ Μάους είχανε δώσει τη θέση τους στα Ταρατατά και οι κλεφτές ματιές στις αυλές γίνονταν έντονες ματιές στα πανηγύρια. Στα 16, σε οικογενειακό τραπέζι, η μάνα μου μού επέτρεψε να καπνίσω μπροστά σε όλους. Γούρλωσαν τα μάτια τους οι συγγενείς, αλλά εγώ είχα μεγαλώσει πια. Και εκείνο ήταν το τελευταίο καλοκαίρι που πήγα στο χωριό.

Και τα επόμενα χρόνια είχα αγωνία και περίμενα πώς και πώς τις διακοπές. Την πρώτη φορά που πήγα με φίλους, στα 17, στην Αντίπαρο. Στην Ικαρία, στα 18. Αλλά και τα χρόνια των 20 με τις σερί διακοπές στην Αμοργό. Αν θα μας βγάλουν τα λεφτά. Πού να καβατζώσουμε τα τσιγάρα μη γίνει καμιά στραβή. Αν θα γνωρίζαμε καμιά κοπέλα.

Είμαι τυχερός, δεν έχει περάσει καλοκαίρι χωρίς να πάω διακοπές. Και φέτος θα πάω, στη Ρόδο. Ξέρω το πρόγραμμά μου. Θα μένουμε στην Παλιά Πόλη και κάθε μέρα θα βαριόμαστε, οπότε θα πηγαίνουμε στην μπροστινή παραλία. Δυο-τρία ουζάκια, καμιά βουτιά, χαβαλές. Κάνα σουβλάκι στην επιστροφή για το σπίτι, ντους, ύπνος καμιά ώρα και μετά έξοδος στα μπαράκια. Όλα καλά. Αλλά κάτι λείπει. Εδώ και πολλά χρόνια δεν έχω καμία προσμονή για τις διακοπές. Κανένα καρδιοχτύπι. Σαν όλα να είναι μια ευθεία γραμμή.