August Voice: 10 κουλά μέρη που έχω μείνει σε διακοπές

Το νόημα των διακοπών είναι να δημιουργούμε αναμνήσεις. Και ευτυχώς έχω αρκετές στο palmarès μου, για να έχω να φυλλομετρώ. Μία από τις αγαπημένες μου λίστες είναι αυτή: 10 κουλά μέρη στα οποία έχω μείνει σε διακοπές. Το ωραιότερο φυσικά είναι οι άνθρωποι που συνδέονται με την κάθε περίπτωση αλλά αυτό δεν μπορώ να το πω.

Ό,τι συμβαίνει στις διακοπές μας, μένει στις διακοπές μας.

1. Σε υπόγειο με υγρασία και παλιά περιοδικά. Φίλη μας είχε καλέσει στο εξοχικό της. Συνέπεσε να έρθουν παραπάνω άτομα, κάποιοι έφεραν έξτρα γκόμενο μαζί και κάποιος έπρεπε να κοιμηθεί τελικά στο υπόγειο. Σε ράντζο. Με υγρασία να σου περονιάζει το κόκκαλο και τη μυρωδιά νοτισμένου παλιού χαρτιού να σε κρατάει αλέρτ. Παντού γύρω μου παλιά περιοδικά, Ρομάντσο και Ντομινό του ‘60. Με μια διεστραμμένη χαρά όλο αυτό μου άρεσε. Ευτυχώς δεν διασταυρώθηκα με ποντίκια.
2. Στην είσοδο σε ένα ξωκλήσι στις Σπέτσες. Ήμασταν μικρά και άμυαλα και το παίζαμε γενναίοι. Λέγαμε σιγά μωρέ, τι να το κάνεις το σλίπινγκ μπαγκ. Θα στρώσουμε τις πετσέτες μας και θα είναι μια χαρά. Βρήκαμε μακριά, έξω από τη Χώρα, ένα ξωκλήσι και το βράδυ στρώσαμε πάνω στο τσιμεντένιο του κατώφλι. Μετά από έναν εφιαλτικό μη-ύπνο, με πόνους σε όλο μας το σώμα, μαζέψαμε τις πετσέτες και πήγαμε περπατώντας στη Χώρα. Πριν καν πιούμε καφέ, βγάλαμε εισιτήρια για την ίδια μέρα για Ύδρα. Σε δωμάτια.
3. Σε spa στη Σαντορίνη μόνος μου. Ήταν ένα τρελό πρότζεκτ, ένας μήνας σε ένα θεϊκό σπα στην Οία. Την τελευταία στιγμή όλα ανατράπηκαν και κατέληξα να βρίσκομαι εκεί μόνος μου απολαμβάνοντας καθημερινά χλιδάτα γαμήλια πάρτι Κινέζων και άλλων φυλών που διοργάνωνε το ξενοδοχείο. Το πιο αστείο: για κάθε εθνικότητα είχαν άλλη playlist για το πάρτι.
4. Σε ξενοδοχείο 60s της Αίγινας στο πάτωμα. Με αγαπημένους φίλους, αποφασίσαμε να μείνουμε σε παλιό ξενοδοχείο με ατμόσφαιρα 60s για να νιώσουμε Λάμπρος Κωνσταντάρας και Αλέκα Στρατηγού. Με ένα κλικ που έκανε η μέση μου όσο ήμασταν επάνω στο highspeed, κλείδωσα και περπατούσα σαν στραβός σουγιάς, βήμα βήμα κοκκαλωμένος. Για να ισιώσω, πέρασα όλες τις μέρες που μείναμε εκεί, ξαπλωμένος στα μωσαϊκά.
5. Σε σπηλιά σε υπόσκαφο της Σαντορίνης. Φίλος μας είχε δώσει τα κλειδιά του σπιτιού του στη Μεσαριά. Ένα όμορφο υπόσκαφο σπίτι, με μια νυφική παστάδα με κουνουπιέρα και λουλακί μπλε στους τοίχους, και δύο ξεχωριστά κρεβάτια. Το σπίτι δε είχε κλιματισμό και το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς ήταν βαρύ. Αποφάσισα να πάρω τα στρωσίδια μου και να κοιμάμαι στη σπηλιά μέσα στον βράχο όπου βρισκόταν το μπάνιο. Είμαι παιδί του χειμώνα, τι να κάνω.
6. Στην άμμο στα Κουφονήσια στης Ιταλίδας. Όχι κάμπινγκ. Τίποτα. Εγώ και η άμμος στην παραλία της Ιταλίδας και το σύμπαν να με κοιτάει ανίδεο. Έμεινα δυο βράδια έτσι, και μετά γύρισα στα δωμάτια που νοικιάζαμε. Ήταν οι καλές εποχές που τα Κουφονήσια δεν τα είχαν ανακαλύψει ακόμα οι βλαχοσελέμπριτιζ και για να κατέβεις από το πλοίο στο νησί ερχόταν λάντζα να σε πάρει.
7. Σε νυφική σουίτα στην Πάργα. Δεν είχε άλλα δωμάτια το ξενοδοχείο. Μας λέει θα σας δώσω τη σουίτα, κοιταζόμαστε, κάνουμε τους ανήξερους, λέμε ναι γιατί όχι. Κατά κάποιο τρόπο ταίριαζε με την περίπτωσή μας. Το πρωί, στο breakfast, ακούγαμε τους ντόπιους στο διπλανό τραπέζι να μιλούν με άνεση για τα χωράφια τους, «θα ρίξω κάνναβη φέτος, δεν πάει άλλο» .
8. Στο αρχοντικό Στελάκη στη Μονεμβασιά. Πάνω στο κάστρο, στην άκρη του, πάνω από τον γκρεμό, σαν να είσαι σε κατάστρωμα πλοίου. Ήταν ένα μαγικό σπίτι από πολλές απόψεις. Ξενυχτούσαμε να δούμε τον ήλιο να ανατέλλει μέσα στην απόλυτη σιωπή. Ένα πρωί, δεν είχε χαράξει σχεδόν, ένας κουστουμαρισμένος, αλλόκοτος κύριος με μπαστούνι και καπέλο, πέρασε κάτω από την καμάρα του μπαλκονιού. Σταμάτησε, με κοίταξε χαμογελώντας και μου είπε «Εγώ έμενα κάποτε σ’ αυτό». Ποτέ δεν έμαθα να ήταν ο ίδιος ο Στελάκης ή το φάντασμά του.
9. Σε τροχόσπιτο στην Καλαμίτσα Καβάλας. Είχα κάποτε έναν θείο με πολύ μεγάλη οικογένεια που έρχονταν κάθε καλοκαίρι με δύο τροχόσπιτα από το Μόναχο και παραθέριζαν στις παραλίες της Καβάλας. Η Γερμανίδα γυναίκα του και πέντε παιδιά. Ήταν σαν επέλαση εκείνες οι διακοπές, τσιρίδες, πλαστικά αξεσουάρ, δύο ντόμπερμαν που τα έτρεμα, παραγγέλματα σε μια γλώσσα σαν να σου μαστιγώνει τα αυτιά. Στο τροχόσπιτο των παιδιών, έμεινα κι εγώ ένα καλοκαίρι, ήμασταν σαν ταινία του Ντίσνεϊ αλλά μεταγλωττισμένη στα γερμανικά.
10. Σε οικοτροφείο θηλέων στη Ζάκυνθο. Με κάποιο περίεργο παιχνίδι της τύχης βρέθηκα να με φιλοξενεί μία φίλη η οποία έμενε μόνη με την κόρη της σε ένα παλιό οικοτροφείο από τη δεκαετία του ‘50 που της είχε παραχωρήσει η εκκλησία. Το οικοτροφείο είχε φιλοξενήσει παλιά άπορα κορίτσια από χωριά της Ζακύνθου, για να πηγαίνουν σχολείο. Τεράστιο οικοδόμημα κάπως σκοτεινό, με μεγάλη τραπεζαρία, ξύλινες σκάλες, κοιτώνες με πολλά κρεβάτια, στους τοίχους χαραγμένα ονόματα κοριτσιών «Μαρία, 1960» και με αντήχηση στους χώρους του κτηρίου. Κάπως τρομαχτικό – αν έχεις δει τις σωστές ταινίες.