August Voice: Ανάμεσα στην πόλη και (όσο γίνεται) στη θάλασσα

Τα περιοδικά έκλειναν πάντα τον Αύγουστο σχεδόν για έναν ολόκληρο μήνα, και έφευγα στη Θάσο και στην Καβάλα – όλοι οι περιοδικατζήδες κάπου φεύγαμε, κι ακόμα φεύγουν όσοι έχουνε μείνει σε γραφεία. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια είμαι στην Αθήνα τον Αύγουστο για διάφορους λόγους. Όχι συνέχεια, κάθε τόσο βρίσκω αφορμή να την κοπανάω επειδή καλοκαίρι σημαίνει θάλασσα και χωρίς θάλασσα η ζωή είναι πικρή, εκτός από ασφυκτική. Ψοφάω για καλοκαίρι, με άπνοια σε παραλία που αχνίζει, με ελαφρύ αεράκι σε νησί, με καυτή άμμο, με μπλε θάλασσα, με όλα τα σχετικά. Αλλά… μου αρέσει και η Αθήνα όταν αχνίζει, η άδεια άσφαλτος, τα πεζοδρόμια που ακτινοβολούν κάψα, οι βαριεστημένες πλατείες τα μεσημέρια, τα υπαίθρια μπαρ με ανεμιστήρες τα βράδια, που φαίνονται πάντα πιο ραχατλίδικα, πιο ήρεμα από τα χειμωνιάτικα (βράδια).

Η Αθήνα μου αρέσει το καλοκαίρι – χωρίς το ρήμα «ψοφάω», που είναι ακραίο για τη θερινή πόλη, όσοι περνάμε Αύγουστους στην Αθήνα το ξέρουμε.

Έζησα τα καυτά καλοκαίρια της Αθήνας χωρίς αιρκοντίσιον, όταν τα γραφεία έβραζαν στο ζουμί τους, όταν οι ανεμιστήρες όλοι αδιακρίτως ήταν ξεχαρβαλωμένοι κι έκαναν ΓΚΡΑΝΚΑ-ΓΚΡΑΝΚΑ και δεν μπορούσες να κοιμηθείς καθόλου τις νύχτες, χωρίς ανεμιστήρα γιατί έλιωνες, με ανεμιστήρα γιατί σε ξεκούφαινε. Θυμάμαι να σηκώνομαι από μήτινγκ στον «Ταχυδρόμο» με τη βερμούδα να κάνει «χλιατς» καθώς ξεκολλάει μούσκεμα στον ιδρώτα από την πλαστική καρέκλα, κι άλλον ιδρώτα να στάζει από τη μύτη στο πηγούνι μου, τι νομίζετε, έχουμε ζήσει δράματα εμείς οι παλιοσειρές.

Αλλά έχει μια λάμψη το καλοκαίρι την οποία σκέφτομαι με ανακούφιση όλο το χειμώνα (που μου φαίνεται ατελείωτος). Ακόμα κι όταν δεν μπορώ να πάω στη θάλασσα, επειδή είναι μακριά, δεν οδηγώ, βαριέμαι κ.λπ, κ.λπ, ακόμα κι όταν μένω στην Αθήνα με όλες τις μπαλκονόπορτες ανοιχτές και ακίνητες στην μεσημεριανή κάψα, ακόμα και τότε αισθάνομαι ωραία, θερινή, διακοπένια, αισθάνομαι να απλώνω στον χώρο σαν αμοιβάδα, να κινούμαι με άνεση, να χαλαρώνω σαν αυτά τα πλατιά φουντωτά φύκια που πλέουν ατάραχα στην επιφάνεια της θάλασσας τις πολύ ζεστές μέρες. Τις οποίες προτιμώ να τις περνάω στη Θάσο, στην Καβάλα, σε οποιοδήποτε νησί, σε παραλία. Αλλά τις χαίρομαι και στην Αθήνα: περπατάω αργά αργά στο δρόμο χαζεύοντας γύρω μου σε mood Τζαμάικα, ιδρώνω ασύστολα, κρατάω την ανάσα μου μέσα στα ΜΜΜ, απλώνω ρούχα που στεγνώνουν σε πέντε λεφτά, πίνω δροσερά ποτά, συναντάω φίλους που έχουν ξεμείνει στην πόλη, γιατί το καλοκαίρι είναι η καλύτερη εποχή, είναι ένα υπέροχο λαμπερό διάλειμμα ανάμεσα στους χειμώνες που σημαδεύει τα χρόνια μας ένα-ένα με ωραίες στιγμές… αλλά όσο μεγάλο κι αν είναι, όταν κυλάει ο Αύγουστος προς το φινάλε, μας φαίνεται μια σταλιά καλοκαιράκι. Και σα να πέρασε μέσα σε μια μεγάλη, φωτεινή, καυτή και ηλιόλουστη μέρα…