August Voice: Μία δεκαετία (και κάτι) και Αύγουστοι τρεις

Ημερολόγιο Αυγούστου 2011

Σα να ‘ταν κάποια άλλη. Άλλο σώμα, άλλα μυαλά. Αγριάδες και ατρομησιά. Αγαπημένη φίλη κι εγώ, τέλη Ιουλίου, αρχές Αυγούστου, Επίδαυρος, Γιαλάσι, παίζει ο Κέβιν Σπέισι –προ αποκαθηλώσεως- «Ριχάρδο ΙΙΙ» και βουλιάζει ο τόπος. Ξημερώματα 1^ης Αυγούστου μας βρίσκουν στο «Καπάκι», ντεσιμπέλ και αφιονισμένοι καταναλωτές κουλτούρας ξεδίνουν μετά τη μέθεξη της παράστασης. Και πωπώ ερμηνεία και είδες ο Μέντες, μεγαλούργησε και δώσ’ του οι τεκίλες. Ζέστη και βαρεμάρα. «Πάμε Ναύπλιο με τ’ αμάξι;». Φύγαμε.

30 λεπτά διαδρομής κι από το απόλυτο λεφούσι, 1^η Αυγούστου μόνες στην Πλατεία Συντάγματος, μπορούμε να χορέψουμε, να κάνουμε ό,τι τρέλα μπορείς να φανταστείς, δεν θα μας πει κανείς τίποτα. Πού πήγαν όλοι; Ποτά και τυρόπιτες στο χέρι. Στην προκυμαία το κύμα ήσυχο σαν καλοταϊσμένο μωρό. Στον δρόμο της επιστροφής δεν τραγουδάμε – ξεφωνίζουμε, γελάμε με την παραφωνία που μας δέρνει. Μας σταματάει –κυριολεκτικά- μια φοβισμένη αλεπού που κοκάλωσε από τα φώτα του αμαξιού στη μέση του δρόμου.

Θα μπορούσαν να μας έχουν συμβεί τα πάντα. Δεν μας συνέβη τίποτα. Ήταν ο κόσμος πιο ελαφρύς το 2011; Μπορεί. Θυμάμαι το φόρεμά μου και την ομορφιά της φίλης μου. Τότε μού φαίνονταν όλ@ ωραιότερ@ από ‘μένα. Πού να ‘ξερα.

Ημερολόγιο Αυγούστου 2021

Πρώτο καλοκαίρι χωρίς μαλλιά. Απίστευτα πράγματα. Πού πήγε το θάρρος; Πού σκατά κρύφτηκε η ατρομησιά; Δεν ξέρω. Δεν πήγαμε πουθενά, δεν είδαμε τίποτα εκείνον τον Αύγουστο – εκτός από τον θάλαμο της χημειοθεραπείας και τον ψύχραιμο και σοβαρό γιατρό μου. Στο σούπερ μάρκετ μπροστά στα ψυγεία με τα γιαούρτια, γλιστράει η μπαντάνα και μένει γυμνό ένα ολοστρόγγυλο, μικρό κεφάλι. Πώς χωρά τόσο βάρος σε ένα τόσο δα κεφάλι, πες μου... Μια κυρία με αγκαλιάζει και μου χαϊδεύει τα χέρια, μου λέει «δεν πειράζει». Πού το ξέρει; Ότι δεν πειράζει; Σταματάω να κρύβομαι. Ζέστη και πόνος δεν αντέχονται ούτε με μπαντάνα ούτε με περούκα.

«Περούκα»: τι γελοία λέξη για κάτι που φλερτάρει τόσο με το ανείπωτο. Ονειρεύομαι νερά και χτένες. Λίγο ακόμη. Λίγο ακόμη έμεινε. Στο μαξιλάρι μου η Αντίπαρος με τα ροζ λουλούδια της να κρέμονται από τα μπλε παράθυρα. Η Μονεμβασιά και οι μυρωδιές της και το αγόρι μου να βουτάει από το Πορτέλο. Τα χρώματα από τα χύμα μπαχάρια σ’ ένα παζάρι της Κωνσταντινούπολης. Η μυρωδιά fish and chips που σε χτυπάει με το που βγαίνεις από το αεροδρόμιο του Χίθροου. Η ανθρωπίλα από τα κορμιά που χτυπιούνται στους ρυθμούς που κάνουν το Temple προσκύνημα στο Δουβλίνο. Και μετά πάλι νερά και χτένες. Λίγο ακόμη.

Ημερολόγιο Αυγούστου 2024

Ποια είναι αυτή η γυναίκα; Αυτό το σώμα; Τι απέγινε εκείνο το κορίτσι που νόμιζε ότι όλα τα μπορεί; Αγκίστρι εδώ, το δολωματάκι του Αργοσαρωνικού, και απέναντι τα φωτάκια της Αίγινας. Και μουλαροτουρίστες που 23.00, 00.00, 1 το ξημέρωμα ταλαιπωράνε τ’ άλογα για να κάνουν τη βόλτα τους μέχρι το Μεγαλοχώρι – μάντεψε ποιος είναι το ζώο. Ζευγαράκια μικρά, οριακά ενήλικα, μεθυσμένα, τσακωμένα, βρίζονται, μετά φιλιούνται, μετά νυχτερινές βουτιές. Ζευγάρια μεγάλα, βήματα μικρά, κάποια ζορισμένη άρθρωση, κάποιο φρεσκοεγχειρισμένο ισχίο, θέλει κι ο παππούς τη βόλτα του και η γιαγιά το παγωτό της, έλα εντάξει όλοι χωράμε. Κι ο Άγγλος που ψιλοζαλισμένος περιμένει να δει τον τελικό του Euro σ’ αυτό το καφέ της Σκάλας, απέναντι από την παιδική χαρά που ξεφωνίζουν τα πιτσιρίκια βραδιάτικα.

Πού θες να πας; «Θα ήθελες κάπου καλύτερα, δεν το προγραμματίσαμε καλά φέτος». Δεν έχω ιδέα! Ξέρω, όμως, πού δεν θέλω να πάω, πού δεν θέλω να χαριστώ, πού δεν θέλω να ξοδέψω ούτε ένα λεπτό και πού δεν θα χρειάζεται να επιμείνω, ποτέ ξανά. Τώρα πια, μπορώ να το πω χωρίς να ντρέπομαι ή να φοβάμαι – θέλω να μ’ αγαπάνε και δεν έχω ούτε μισή στιγμή για κανέναν που δεν με σέβεται. Πιο πάνω η Απόνησος αποκοιμίζει παπαγαλάκια στα κλαριά και σκοτισμένους Αθηναίους στην άμμο, που μεγαλώνει δέντρα και μικρά μωβ λουλουδάκια δίπλα στο κύμα. Απόψε θα κοιμηθούμε εδώ, να θυμηθούμε τι άγρια παιδιά υπήρξαμε και τι απαλοί γέροι θα γίνουμε, ε; Ναι.