Δρακόλιμνη Βερλίγκα: Σε υψόμετρο 2.050 μέτρων βλέπεις αλλιώς τη φύση

Κάθε μα κάθε φορά που ετοιμάζω τον σάκο μου με προορισμό κάποια ελληνική Δρακόλιμνη, τρώω με ευχαρίστηση το παραμύθι των προγόνων.

«Εδώ ζούσε ένας μεγάλος δράκος που έβγαινε τις νύχτες στην επιφάνεια του νερού και με φιδολικνιστούς σχηματισμούς κατέβαινε μέχρι το χωριό…»

Και είναι λογικό αυτά τα απολιθώματα των παγετώνων να συνδέονται με μύθους, αφού μέχρι τα τελευταία χρόνια οι λίμνες αυτές ήταν απρόσιτες λόγω του χιονιού και των δύσβατων βουνών όπου επέλεξαν να γεννηθούν. Ως γνωστόν, ό,τι κουβαλάει το άβατο περικλείεται εύκολα από δοξασίες. Αλλά σήμερα τα μυθόλογα παραμερίζουν μπροστά στην ορμή των ορειβατών που, σε κάθε εποχή, φτάνουν μέχρι τα γαλάζια στολίδια, τα σκορπισμένα σε δυσπρόσιτες κορυφές κυρίως της Πίνδου.

Στη Δρακόλιμνη Βερλίγκα ή Βρίγγα, που στη βλάχικη διάλεκτο σημαίνει κύκλος, βρέθηκα φέτος, στο τέλος της άνοιξης, κάνοντας την περιπατητική διαδρομή από την πλατεία του χωριού Χαλίκι μέχρι την κορυφή. Ο δασικός δρόμος ακολουθεί για αρκετό διάστημα αντίστροφα την πορεία του ποταμού Άσπρου, μπαίνει στη δροσιά ενός δάσους με έλατα για να ξαναπιάσει πάλι τις πράσινες πλαγιές του Λάκμου – της μακρόστενης οροσειράς που ενώνει τη Θεσσαλία με την Ήπειρο. Σε υψόμετρο 2.050 μ. βρίσκεται το αλπικό οροπέδιο και εδώ γεννιέται ο Αχελώος, τον οποίο οι ντόπιοι ονομάζουν Ασπροπόταμο.

Στη Βερλίγκα ή Βρίγγα, στη βλάχικη διάλεκτο σημαίνει κύκλος

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρχε το χιόνι που περίμενα και το κεφάλι μου βούιζε κάπως, μάλλον από τον θόρυβο της κλιματικής αλλαγής, καθώς ατένιζα αυτό το παιχνίδι της φύσης. Κατακόρυφοι βράχοι που στην επιφάνεια του νερού οραματίζονται τα σύννεφα και λευκές πινελιές από το χιόνι που αρνείται να αποδεχτεί την αλλαγή της εποχής. Αυτές οι λίμνες μού θυμίζουν μπολ νερού που ξεδιψάνε κι όχι φυγαδεύουν τους δράκους. Και εκεί που ξεχειλίζει το πέτρινο δοχείο, τα προκλητικά διάφανα νερά σχηματίζουν ένα μαιανδρικό δίκτυο από ρυάκια που απλώνουν στα λιβάδια για να δροσίσουν τα χρωματιστά σπίτια των κατασκηνωτών. Μετά από τόσες επισκέψεις, ακόμη θαυμάζω την επιμονή του νερού που επιλέγει τόσες αλλεπάλληλες τραβέρσες αντί της ευθείας κατάβασης.

Με την άνοδο του ηλίου τα αλπικά λιβάδια γύρω από τη Βερλίγκα φωτίζονται ακόμη περισσότερο από το έντονο κίτρινο χρώμα που διαχέουν οι νεραγκούλες, τα καλοκαιρινά λουλούδια που ξεπηδάνε μετά το λιώσιμο των πάγων. Από ’δω και πέρα δεν έχεις και πολλά περιθώρια χρόνου, ο ήλιος ζεσταίνει ανυπόφορα και δεν υπάρχει ίχνος σκιάς να ξαποστάσεις. Πράσινο και γκρι μόνο από τη βραχώδη έκσταση της κορυφής που φέρει το όνομα Μέγας Τράπος (2.240 μ.). Μένει λοιπόν να δροσίσεις το πρόσωπό σου στα γάργαρα –κυριολεκτικά– νερά και να γεμίσεις το παγούρι σου για την επιστροφή. Στην κατάβαση συνηθίζω να ακολουθώ τη φιδωτή διαδρομή του ποταμού που κάποια στιγμή χάνεται σε έναν λάκκο για να εμφανιστεί πιο κάτω με τη μορφή μικρού καταρράκτη. Να… αυτά τα παιχνίδια είναι που ενισχύουν τους μύθους.

Σχεδόν έναν μήνα μετά την κατάβαση και τα πάντα ηρωικά τσιπούρα στην πέτρινη πλατεία του Χαλικιού, έπεσε τηλέφωνο από τον Φώτη, αγαπημένο μου καταφυγειάρχη στους Μελισσουργούς: «Σχεδιάζουμε ανάβαση στη Βερλίγκα… αλλά πρόσεξε! Αυτή τη φορά θέλουμε να κάνουμε την περιοχή προσβάσιμη σε μια κοπέλα με αναπηρία. Κοινώς θα την κουβαλήσουμε για να το ζήσει. Ψήνεσαι;»

Δρακόλιμνη Βερλίγκα: Ένα γυμνό, ορεινό τοπίο με βραχώδεις πλαγιές, γκρεμούς, αλπικά καταπράσινα λιβάδια, ορεινές πηγές

Αγαπάω τις ερωτήσεις με χιούμορ! Και εγένετο ημέρα Παρασκευή και η συνάντηση ήταν προγραμματισμένη στο καταφύγιο Μελισσουργών στα Τζουμέρκα. Το πρωί της επομένης, επτά άτομα συνολικά ξεκινήσαμε τη φανταστική διαδρομή που από την Ήπειρο θα μας έφερνε στη Θεσσαλία. Πράμαντα –κράτησε εδώ το Super Pramadise club–, Χριστοί, μονή Κηπίνας, Καλαρρύτες και από το πέρασμα του Μπάρου πέσαμε στο Χαλίκι για να φτάσουμε με τα αυτοκίνητα όσο κοντά γινόταν στη Βερλίγκα.

Ο Κώστας που δουλεύει ως βοηθός ανθρώπων με αναπηρία και ο Γιάννος που ζει στα βουνά της Ηπείρου, ανέλαβαν το κουβάλημα της Πατρίτσια, φαρμακοποιού και αθλήτριας ξιφασκίας. Ο Φώτης κουβαλούσε τα μαγειρικά του σκεύη για να με ενθουσιάσει για ακόμη μια φορά με τις μαγειρικές του ικανότητες σε συνθήκες βουνού. Η Κατερίνα και η Αντιγόνη, που με τη φίλη τους Πατρίτσια ονειρεύτηκαν την εξόρμηση, ακολουθούσαν με τους απαραίτητους σάκους.

Με σταθερά βήματα, ο Κώστας και ο Γιάννος οδήγησαν την Πατρίτσια μέχρι τη θέα της λίμνης. Από κοντά, στα 2.000 μ. ύψος πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας έχεις το πλεονέκτημα να δεις αλλιώς τη φύση (σου). Διάλογοι, γέλια και ένα ωραίο γεύμα με αυγά από «σκληροπυρηνικές» κοτούλες, που έγιναν μια υπέροχη στραπατσάδα με τα φρέσκα κολοκυθάκια και τα μυρωδικά που μεγαλώνουν στο 1000+ μέτρα υψόμετρο.

Το κλείσιμο της εκδρομής έγινε με acro yoga και δεν υπήρχε καλύτερη εφαρμογή από αυτή, με την Κατερίνα να αιωρείται πάνω από τα πόδια του Γιάννου. Σε αυτή την εξόρμηση έμαθα ότι το μότο αυτής της τεχνικής είναι το «Στηρίξου σε μένα…». Εκεί είδα και την απόκριση του δέους καλά φωτογραφημένη στα πρόσωπα όλων των φίλων που βουβά απολάμβαναν κάθε λεπτό στο βουνό. Και καθώς στο ελάχιστο του χρόνου απομονώθηκα, σε μια έκρηξη επίγνωσης, συνειδητοποίησα πόσο το μεγαλείο δεν κρύβεται σε αριθμούς, αλλά σε σχέσεις ζωής – σαν αυτή του βουνού, των πέντε φίλων, της Πατρίσια που έδεσε σήμερα την πραγματικότητά της με τη Βερλίγκα.