Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης γράφει για την Τήνο, το νησί στο οποίο μιλάς με ανθρώπους πέρα από τα εγκόσμια
Η Τήνος για εμένα είναι σχεδόν ένα δεύτερο σπίτι. Με το που ανοίγει η μπουκαπόρτα από το καράβι είμαι πολύ χαρούμενος, σαν 5 χρονών παιδάκι. Από μια βόλτα στη Χώρα, ένα μονοπάτι, μια διαδρομή από τη μία άκρη του νησιού στην άλλη, έχει μέρη όπως την Αγάπη, που ο καθένας μπορεί να βρει ένα κομμάτι του εαυτού του. Αγαπώ τον αέρα της και το ότι η θερμοκρασία δεν ανεβαίνει ποτέ πάνω από 30 βαθμούς. Η αίσθηση ότι ακούς τον άνεμο να θροΐζει με ηρεμεί απόλυτα.
Η Τήνος για εμένα είναι ησυχαστήριο, ένας τόπος που για κάποιο λόγο αισθάνομαι πολύ συνδεδεμένος, ενώ δεν είμαι από εκεί κι ούτε είχα κάποιον από εκεί.
Αγαπώ πολύ τα χωριά και τους ανθρώπους της – είναι όλοι πολύ φιλόξενοι. Ξεχωρίζω τον Τριαντάρο, γιατί αγαπώ τη θέα του. Όμως την ίδια ακριβώς στιγμή αδικώ όλα τα υπόλοιπα, γιατί το κάθε ένα έχει τη δική του ομορφιά, όπως ο Φαλατάδος, η Καρδιανή, ο Πύργος, τα Υστέρνια, ο Χατζηράδος, ο Μοντάδος. Όσο για το φαγητό, αυτό είναι τέλειο σε κάθε γωνιά του νησιού. Έχω τη χαρά να γνωρίσω τα τελευταία χρόνια ανθρώπους πολύ ιδιαίτερους και αγαπημένους, τους οποίους μπορώ να αποκαλώ φίλους μου. Ο φίλος μου ο Μαρίνος που έχει τη Μαραθιά, οι φίλοι μου η Αντωνία και ο Άρης που έχουν το Θαλασσάκι στα Υστέρνια –για μένα ένα από τα ωραιότερα εστιατόρια στις Κυκλάδες με μαγική τοποθεσία και μαγική ενέργεια– και τη φίλη μου την Παναγιώτα, που είναι υπεύθυνη για τα κρασιά του παραγωγού του τηνιακού κρασιού T-oinos και μπορεί να σου εξηγήσει πώς ενώ τα μαγικά αμπέλια έχουν «χτιστεί» σε ένα από τα πιο άγονα σημεία του νησιού, παράγουν ένα από τα ωραιότερα κρασιά στον κόσμο. Μ’ αρέσουν πολύ και οι Λεύκες στο Φαλατάδο, για την απλότητα και την αγάπη των ανθρώπων που έχουν το μαγαζί, καθώς και ο Ταρσανάς στη Χώρα, ιδανικό να κάτσεις το βραδάκι και να χαζεύεις όλο το λιμάνι της Τήνου.
Στις πιο δυνατές μου αναμνήσεις από την Τήνο μου, είναι μια βραδιά χωρίς σκεπή, χωρίς σεντόνι και χωρίς φως. Πριν αρκετά χρόνια με πήρε ο ύπνος στην παραλία του Άγιου Σώστη. Δεν φυσούσε, η Μύκονος, την οποία έχει θέα η παραλία, δεν είχε χτιστεί τόσο οπότε δεν υπήρχαν πολλά φώτα στον ορίζοντα. Θυμάμαι να είμαι ένα με το περιβάλλον. Έζησα μια σπάνια ανεμελιά. Ήταν από τα πιο υπέροχα βράδια, στο σκοτάδι τα αστέρια τα βλέπεις πολύ πιο καθαρά από την πόλη.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
20°
