Ο Ζερόμ Καλούτα γράφει για τη Τζια μέσα από τη μουσική και τους ανθρώπους της
Ο λόγος που πήγα στην Τζια ήταν η μουσική. Πήγα για πρώτη φορά ώστε να παίξω για ένα και μοναδικό βράδυ πριν 14 χρόνια – τόσο θα διαρκούσε η σχέση μας ή μάλλον τόσα ήξερα τότε. Έμαθα ότι τη φωνάζουν και Κέα, αλλά ποτέ δεν συνδέθηκα με αυτό το όνομα γιατί δημιουργούσε μια απόσταση ανάμεσα σε μένα και σε αυτόν τον πολύ κοντινό –στην Αθήνα αλλά και στην καρδιά μου– προορισμό.
Αναχώρηση από το Λαύριο και σε μία ώρα, κυριολεκτικά σε 13 ναυτικά μίλια, βρίσκεσαι στο νησί και σε υποδέχεται το λιμάνι, η Κορησσία. Κάποιοι φεύγουν και άλλοι φτάνουν, ο αέρας είναι διαφορετικός, τα μαγαζιά έτοιμα να σου προσφέρουν τον πρώτο σου καφέ ή ποτό, ό,τι επιθυμείς αναλόγως με την ώρα.
Η μέρα ξεκινά με τον πρώτο καφέ στον Κοσμά και στο φανταστικό Breeze, που βρίσκεται στην περιοχή του Βουρκάρι. Πέρα από το απολαυστικό πρωινό και τις λιχουδιές που επιμελείται η κυρία Σοφία, εκεί ανταλλάσσεις τις πρώτες ματιές με το απέραντο γαλάζιο, δηλαδή Breezάρεις, και κηρύσσεται επίσημα η έναρξη των διακοπών. Ανάλογα με τον καιρό, θα διαλέξεις και σε ποια παραλία θα πας να κολυμπήσεις. Μπορεί να έχει βοριά, νοτιά, δυτικό, μπουνάτσα... η αανάλογα με τον άνεμο μπορεί να σου προσφέρει τη θάλασσα λάδι που χρειάζεσαι.
Κοντινός προορισμός είναι η παραλία του Οτζιά, σε λίγα λεπτά κάνεις την πρώτη γνωριμία με τα όμορφα νερά του νησιού. Ο ορίζοντας σου εγγυάται ότι όλα θα πάνε καλά με τη ζωή σου, ενώ ο κόσμος, κυρίως νέοι και οικογένειες, εναλλάσσονται με μια συμφωνία ησυχίας και χαλαρότητας.
Οι βουτιές και το ύπτιο χρειάζονται ενέργεια και αμέσως μετά είναι η ώρα για ένα όμορφο μεσημεριανό στην Ταβέρνα της Άννας – βρισκόμαστε ακόμα στην περιοχή του Οτζιά και διαβάζουμε τον κατάλογο φορώντας τα μαγιό μας. Το «μενού» έχει αρχικά φιλοξενία και περιποίηση, αλλά και εξαιρετικά ψάρια, θαλασσινά και ντόπια κρέατα, και μαγειρευτά που σου μένουν χαραγμένα στη μνήμη.
Την ώρα που έχει πέσει η ζέστη αλλά δεν έχει δύσει ακόμη ο ήλιος επιβάλλεται μια βόλτα στην πρωτεύουσα, στην Ιουλίδα. Από εκεί έχεις τη δυνατότητα να δεις τη μικρή αρχόντισσα από ψηλά, πολύχρωμα σπίτια, πλακόστρωτα σοκάκια, το φημισμένο σκάκι λίγο πριν φτάσεις στην πλατεία, όπου πέρα από τον κόσμο που απολαμβάνει καφέ ή παγωτό, βλέπεις και ένα πανηγύρι να στήνεται μπροστά σου με ζωντανή μουσική.
Ανεβαίνοντας θα συναντήσεις όμορφα μαγαζιά, το ατελιέ του Αλέκου Φασιανού, το Δημαρχείο, αλλά και το Στέκι – και εκεί μπορείς να γευτεί τις όμορφες γεύσεις του νησιού, με σπέσιαλ μαγειρευτά φαγητά που η πρώτη τους ύλη είναι από ντόπια προϊόντα.
Η μουσική που ακούγεται όσο πλησιάζεις προς το πέτρινο λιοντάρι της Κέας προέρχεται από το Λέων bar, όπου σερβίρονται τα καλύτερα coctails με γεύση του καλοκαιριού. Η επίσκεψη στην άλλη πλευρά του νησιού είναι βασική προϋπόθεση για να έχεις μια πλήρη εικόνα για την Κέα. Πανέμορφες παραλίες όπως τα Ξύλα, το Σπαθί, η Συκαμιά και το Κουνδουράκι περιμένουν να σε μαγέψουν η καθεμία με τον τρόπο της. Ο Κούνδουρος είναι μια κατηγορία από μόνος του, διάσημος προορισμός, κοσμοπολίτικος – εκεί η φράση «έχω ό,τι χρειάζομαι» αποκτά το πραγματικό της νόημα.
Στο πλαίσιο της εκπομπής «Φτάσαμε» γνώρισα δύο ιδιαίτερα τοπία που κάνουν το νησί ακόμα πιο μυθικό στο μυαλό μου. Με ένα σκάφος ξεκινήσαμε από τις Ποίσσες και γνωρίσαμε την Αρχαία Καρθαία, έναν αρχαιολογικό χώρο που κατοικήθηκε για 1.400 χρόνια και εγκαταλείφθηκε, μία από τις τέσσερις αρχαίες πόλεις του νησιού. Υπάρχει και η Μονή της Παναγίας Καστριανής, ένα μοναστήρι χτισμένο σε έναν βράχο όπου βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας, με μια θέα θεϊκή.
Φεύγοντας από το νησί η τελευταία εικόνα που παίρνεις μαζί σου είναι της Μαργαρίτας. Στη διαδρομή επιστρέφοντας από τον Οτζιά συναντάς στα δεξιά σου ένα μαγαζί το οποίο έχει μια ποικιλία νόστιμων μαγειρευτών φαγητών, αλλά και της ώρας (σπεσιαλιτέ δικιά μου πατάτες τηγανητές με αυγά μάτια και χωριάτικη), όπου τα φρούτα και τα λαχανικά που χρησιμοποιούνται είναι της γύρω περιοχής, όπως και τα φρέσκα αυγά που μπορείς να πάρεις για τον δρόμο. Το πιο σημαντικό είναι το όμορφο, ζεστό, οικογενειακό περιβάλλον που συναντάς, η έννοια πελάτης αντικαθίσταται από αυτήν του φίλου όσο περνάει η ώρα, ο χρόνος και τα χρόνια και αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει την Τζιά, το νησί μου.
34°
