Κώστας Σαμαράς: «Πύλος, ο τόπος της καρδιάς μου»

Στο ποιος είναι ο αγαπημένος μου ελληνικός προορισμός, δεν μου ήταν δύσκολο να απαντήσω. Από μικρό παιδί έχω εξερευνήσει υπέροχα μέρη, μαγευτικά. Ο προορισμός όμως που με μαγνητίζει κάθε φορά που τον επισκέπτομαι είναι ο τόπος καταγωγής μου, η Πύλος. Και λέω καταγωγής μου γιατί γύρω στα 1909, σε εποχές δύσκολες, γεννήθηκε εκεί ο παππούς μου, ο Κώστας, το ενδέκατο παιδί της οικογένειάς του.

Ο πατέρας μου, Αντώνης, μας έφερνε στην Πύλο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μέναμε τα καλοκαίρια με την οικογένειά μου στο ξενοδοχείο του φίλου μας Δημήτρη Καραλή, ή αλλιώς Ραούλ όπως τον ονομάζω όταν πειραζόμαστε. Μιλάμε για μια γωνιά της Πελοποννήσου που όταν την αντικρίζεις νιώθεις τη γαλήνη και την ηρεμία να σε κατακλύζουν. Ο κύριος όμως λόγος που πάντα βρίσκω χρόνο να ταξιδεύω στην Πύλο είναι οι απλοί της άνθρωποι, οι φίλοι, η απέραντη γαλάζια θάλασσα, η περιοχή «του έβδομου», σημείο κατατεθέν που λάτρευε ο παππούς μου γιατί από εκεί αγνάντευε την περίφημη Σφακτηρία, η ζεστασιά και οι συζητήσεις με τον απλό κόσμο από τις οποίες πάντα αντλώ δύναμη και αγάπη, η πλατεία των Τριών Ναυάρχων όπου παίζαμε ποδόσφαιρο με τα άλλα πιτσιρίκια, και βέβαια η ίδια της η ιστορία. Γιατί ήταν το 1827, όταν η περίφημη ναυμαχία του Ναβαρίνου χάρισε στους Έλληνες την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό.

Φυσικά δεν μπορώ να παραλείψω τους αγώνες που βλέπαμε στην πλατεία και τα ουρλιαχτά όταν έμπαινε γκολ, αλλά και τα σουτάκια που ρίχναμε στο μπάσκετ με τον φίλο μου τον Διονύση και την παρέα μας – το έργο αυτό προφανώς συνεχίζεται και σήμερα… Εμπειρία ζωής η λάντζα του καπτάν Βέλλιου με την οποία πηγαινοερχόμασταν μικροί στην ανεπανάληπτη παραλία της Βοϊδοκοιλιάς, κάτω από τη σκιά του κάστρου του ομηρικού Νέστορα. Μοναδικές οι βόλτες στη Μεθώνη, την Κορώνη, τη Ρωμανού, τη Γιάλοβα και σε τόσα άλλα πανέμορφα μέρη της γύρω περιοχής.

Όλα έχουν μείνει ίδια μέσα στον χρόνο. Η θάλασσα, οι ταβέρνες, η πλατεία, οι παραλίες και τα στέκια δεν άλλαξαν ποτέ. Το μόνο που λείπει είναι η παρουσία του καπτάν Βέλλιου. Έχω πεθυμήσει το χαμόγελο ζεστασιάς και ειλικρίνειάς του, τις πλάκες που κάναμε με τον αδερφικό του φίλο και πατέρα μου, και θυμάμαι τα γέλια μου (ανάμεικτα με αγωνία) όταν έβαζε το τσιγάρο ανάποδα στο στόμα και εγώ μικρός του φώναζα να το πετάξει. Ο Βέλλιος ήταν ήδη τότε ένας ήρωας. Υπάρχει σήμερα και ειδικό μνημείο γι’ αυτόν στην Πύλο. Γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1970, κέρδισε το βραβείο ανδρείας της Ακαδημίας Αθηνών έχοντας σώσει με τη λάντζα του πάνω από είκοσι ψυχές από ένα δεξαμενόπλοιο που βυθιζόταν στη φωτιά, λίγο έξω απ’ το λιμάνι.

Αυτή είναι η Πύλος, ο τόπος της καρδιάς μου. Ένα μέρος που μένει ανεξίτηλα χαραγμένο στο μυαλό κάθε ταξιδιώτη. Η απαράμιλλη φυσική της ομορφιά, η θάλασσα και τα περάσματά της, οι άνθρωποι και κάθε γωνιά της σε κάνουν να συγκινείσαι που είσαι Έλληνας. Η πόλη που άρρηκτα συνδυάζει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Είναι η Πύλος, η Πύλος της Ελλάδας.

* Ο Κώστας Σαμαράς είναι οικονομολόγος.