Κίμωλος: Δεν έχω ξαναδεί τόση μαζεμένη ομορφιά και τόσο απίστευτα νερά πουθενά στον κόσμο
Για πολλά πολλά χρόνια ήταν το κοινό μυστικό μεταξύ των κολλητών. Τις μέρες του χειμώνα αναπολούσαμε την Κίμωλο, τον μικρό μας Παράδεισο.
Τη Γούπα με τα πολύχρωμα σύρματα – τις σπηλιές που έχουν σκαλίσει οι ντόπιοι για να φυλάνε τις βάρκες τους. Τις βουτιές στα Πρασσά, Αλυκή, Καλαμίτσι, Μπονάτσα, Εννιά και στα Ελληνικά, με τον εντυπωσιακό βυθό, όπου βρίσκεται η βυθισμένη αρχαία πόλη της Κιμώλου. Τα ηλιοβασιλέματα στη Μαυροσπηλιά. Το καλό φαγητό στον Σάρδη στην Αλυκή, στο Καφενείο του Μποχώρη («Καλή Καρδιά») στο Χωριό, στο Πρασονήσι στα Πρασσά. Τις θερινές προβολές στο Σινέ Καλησπερίτη, τον «φορητό» κινηματογράφο με βραβείο στην κατηγορία Βιώσιμος Πολιτιστικός Τουρισμός, που δημιούργησαν οι Κιμωλίστες, μία υπερδραστήρια εθελοντική ομάδα.
Στις μεγάλες παρέες συνομιλούσαμε μεταξύ μας συνωμοτικά. «Άντε να έρθει και αυτό το καλοκαίρι να κατέβουμε να πάμε στο Χωριό (Χώρα), να ανέβουμε βόλτα στο Μανιτάρι (γεωλογικός σχηματισμός σε σχήμα μανιταριού στο Σκιάδι), να αγναντέψουμε το πέλαγος, να πάμε για μπάνιο στην πισίνα (Πολύαιγος), να πιούμε τον φραπέ μας δίπλα στη σκιά στον Ελέφαντα (βράχια στον Καρά σε σχήμα ελέφαντα με προβοσκίδα) και να φάμε πάνω στο Κύμα (ψαροταβέρνα στην Ψάθη, το λιμάνι της Κιμώλου)», λέγαμε και χασκογελούσαμε που δεν καταλάβαινε κάνεις τίποτα από όλα αυτά.
Κάπως έτσι το επόμενο καλοκαίρι έφτασε και εμείς μια ζεστή μέρα του Αυγούστου αποφασίσαμε να δούμε την ανατολή μέσα στη θάλασσα, στην περιβόητη πλέον πισίνα (μας), για να δούμε με τα ίδια μας τα ματιά όλους του πιθανούς συνδυασμούς του μπλε, του γαλάζιου και του τιρκουάζ.
Ο κυρ-Βαγγέλης, ο καπετάνιος, μας άφησε νωρίς και υποσχέθηκε να έρθει να μας μαζέψει. Ήμασταν μόνοι μας και τρέξαμε να βουτήξουμε. Ο Παντελής, η Αγγέλα, ο Νίκος, η Ντάντα, ο Δημήτρης, ο Στέλιος και εγώ. Εμείς και η απέραντη γαλήνη, η ευτυχία η ίδια, ο μικρός μας παράδεισος. Κάθε λεπτό, μπρος στα έκπληκτα μάτια μας, άλλαζε όλη η χρωματική παλέτα, με τους ατέλειωτους ιριδισμούς του αλμυρού νερού να κάνουν τα παιχνίδια τους. Και έτσι, μαγικά, κανένα λεπτό δεν έμοιαζε με το άλλο.
Μετά από κάποια ώρα φάνηκε στο βάθος μια μεγάλη σκιά, κάτι σαν σκάφος. Φαινόταν ότι πλησίαζε στο μέρος μας. Σκιαχτήκαμε για λίγο, αλλά επειδή ήδη το χαιρόμασταν για αρκετή ώρα μόνοι μας σαν να ήταν δικό μας, συμβιβαστήκαμε με την ιδέα ότι θα έπρεπε να το μοιραστούμε. Το υπερσύγχρονο μοντέρνο σκάφος πλησίασε. Πάνω του είχε μια χαρούμενη νεανική παρέα που φάνηκε να μην πιστεύουν αυτό που βλέπουν, το τόσο εξωπραγματικά ωραίο σκηνικό. Μας ρώτησαν αν είμαστε Έλληνες και απαντήσαμε ναι.
Τότε ένα από τα όμορφα κορίτσια, χαμογελαστό, μας είπε στα αγγλικά: «Πόσο τυχεροί είστε! Δεν έχω ξαναδεί τόση μαζεμένη ομορφιά και τόσο απίστευτα νερά πουθενά στον κόσμο. Εσείς οι Έλληνες ζείτε στον γαλάζιο παράδεισο».
Κοιταχτήκαμε όλοι μεταξύ μας με νόημα και αναρωτηθήκαμε ότι κάπου το ξέρουμε αυτό το κορίτσι. Είναι άραγε αυτό που σκεφτήκαμε!; Βούτηξαν και εκείνοι μαζί μας και έτσι γίναμε όλοι μια μεγάλη παρέα. Χαρούμενοι και τρισευτυχισμένοι, κολυμπούσαμε όλοι μαζί. Μας ρωτούσαν συνέχεια για το νησί και τις παραλίες και για το φαγητό. Και πρόσχαρα εμείς δίναμε όσο πιο πολλές πληροφορίες γινόταν σαν να ήταν το δικό μας νησί, σαν να ήμασταν τουριστικοί πράκτορες!
Γρήγορα μας άφησαν να χαρούμε και να συνεχίσουμε μόνοι το μπάνιο μας.
Φεύγοντας η Κέιτ, όπως μας είπε ότι λέγεται, φώναξε δυνατά στο μέρος μας:
Το βράδυ στην ταβέρνα γελούσαμε μεταξύ μας για το πόσο ωραία είχαμε περάσει. Και επιβεβαιωθήκαμε για την υποψία μας. Διαβάσαμε στα μέσα ότι το διεθνούς φήμης σούπερ μόντελ, Κέιτ Μος, είναι στο γνωστό κοσμοπολίτικο ελληνικό νησί της Κιμώλου σε κάποιο πάρτι, παρέα με κορυφαία ονόματα του διεθνούς τζετ σετ. Για πάρα πολύ καιρό, δεν μπορούσα να χωνέψω ότι αντί να δώσω στο πιο περιζήτητο fashion icon-model και ταυτόχρονα πιο cool κορίτσι της διεθνούς μόδας ένα ρούχο μου, της προσέφερα μια δροσερή φέτα καρπούζι. Μου χάρισε όμως το πιο ωραίο και ανεπιτήδευτο χαμόγελο του κόσμου. Όλα αυτά στη δική μας Κίμωλο!
* O Grigoris είναι σχεδιαστής μόδας, ο ένας από τους δύο Deux Hommes
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
18°
