Νησιά! Αλλιώς τα βλέπεις τα νησιά ανά δεκαετία της ζωής σου

Το «Ελληνικό νησί», έλεγε ένας φίλος, είναι ιδέα και μάλιστα πολύ κοντά στην οφθαλμαπάτη, ή illusion: είναι δημιούργημα της φαντασίας μας σε συνδυασμό με ένα ποτ πουρί από θερινές αναμνήσεις μας, οι οποίες όμως μπερδεύονται με σκηνές από ελληνικές ταινίες κι από διαφημίσεις μπίρας, με αποτέλεσμα να μην είμαστε σίγουροι αν είναι αληθινά αυτά που έχουμε στο κεφάλι μας ή άρατα-μάρατα. Η ευτυχία για μένα π.χ. είναι μια παραλία της Θάσου με πεύκο από πάνω, κι όταν σκέφτομαι την εικόνα, είναι καρτ-ποσταλική: λευκή άμμος, καταγάλανη θάλασσα, καταπράσινο πεύκο, μυρωδιά αντηλιακού, πλιτσι πλίτσι το μαλακό κυματάκι στην αμμουδιά και γενική αίσθηση θερινής ευφορίας.

Δεν υπάρχουν παιδάκια να στριγγλίζουν, μεγάφωνα να σκούζουν, τιμές να σε σφάζουν, δεν έχει αχινούς, μέλισσες, σκουπίδια, δεν υπάρχει τίποτε το ενοχλητικό, επειδή η παραλία των ονείρων μου είναι… φανταστικο-αληθινή. Έχει αληθινά, και κάμποσα καλλωπιστικά, στοιχεία, αλλά εμφανίζεται στο μυαλό μου σαν οπτασία, με τον ίδιο τρόπο που εξωραΐζονται περασμένοι έρωτες. Είναι καταπληκτική βέβαια, όπως είναι καταπληκτικές οι περισσότερες παραλίες στα περισσότερα ελληνικά νησιά. Απλώς ως φανταστικο-αληθινή, είναι ακόμα καταπληκτικότερη από τις άλλες, τις βέρες αληθινές. Και το κατάλαβα μεγαλώνοντας, δεν το ήξερα από τσικό.

Γιατί αλλιώς τα βλέπεις τα νησιά ανά δεκαετία της ζωής σου

Όταν είσαι 20 χρονών, πηγαίνεις για πέντε-δέκα μέρες σε ένα νησί και όταν φεύγεις είσαι χλεμπονέ, πιο άσπρο άτομο από ότι πήγες – δεν σ’ έχει δει ήλιος, γιατί ξενυχτούσες μολιάζοντας, ξυπνούσες κατά τις 4-5 το απόγευμα και βαριόσουν να κατέβεις στη θάλασσα που άλλωστε είχε κόσμο. Είναι ζήτημα να έβρεξες μια φορά το μαγιό σου κι αυτό επειδή χύθηκε πάνω βότκα. Βλέπεις τα βασικά αξιοθέατα, αυτά που ανοίγουν μετά τις 11 το βράδυ: μπαρ, μπουζούκια, ξενυχτάδικα, κλαμπ. Το νησί είναι απλώς μια δικαιολογία για να ξεπατωθείς, με την ελπίδα ότι θα γνωρίσεις (πολλά) άτομα του φύλου που σε κόφτει. Τουλάχιστον κάνεις οικονομία στο αντηλιακό…

Όταν είσαι 30+ χρονών, κάπως έχεις έρθει στα ίσα σου και την προλαβαίνεις την παραλία πριν το ηλιοβασίλεμα – μετά τις 2 το μεσημέρι, γιατί ξυπνάς αργά, αν και δεν είσαι τόσο χανγκοβεριασμένο άτομο όσο πριν δέκα χρόνια μόλις (σαν να ήταν χθες!). Εξερευνείς το νησί, πηγαίνεις σε μακρινές παραλίες, σπηλιές και τέτοια, αλλά τραβάς τη γραμμή στα μουσεία – όλα έχουν τα όριά τους. Αν υπάρχει κάτι έξτρα, π.χ. απολιθωμένο δάσος ή σταλακτίτες και σταλαγμίτες (όχι στο ίδιο μέρος) το επισκέπτεσαι, αλλά κυρίως για να εντυπωσιάσεις το γκομενάκι. Που σκασίλα του, αλλά δεν διαμαρτύρεται όσο κάνει «ααα» και «ωωω» μπροστά στο κουλό αξιοθέατο.

Το νησί είναι πάντα άσπρο-γαλάζιο-πράσινο-μπλε, με θάλασσα γύρω γύρω, δεν μπορεί παρά να είναι υπέροχο

Όταν είσαι 40+ χρονών, ξυπνάς κανονικά το πρωί, είναι ζήτημα να ήπιες τρία-πέντε ποτά το προηγούμενο βράδυ, κατεβαίνεις στη θάλασσα νωρίς, μη σου πω από τις 9, αν έχεις μικρά παιδιά που κοπανάνε τα κουβαδάκια τους από τα άγρια χαράματα. Γκουγκλάρεις τα αξιοθέατα και, κυρίως, τις καλές ταβέρνες για τις οποίες διαβάζεις ό,τι παπαριά έχει γράψει και ο τελευταίος τουρίστας. Δοκιμάζεις κοκτέιλ που πριν δέκα χρόνια δεν θα γυρνούσες ούτε να τα φτύσεις, κυρίως επειδή είναι χωρίς αλκοόλ. Ένεκα τα παιδιά σου, που θα σε σκίσουν πάλι πριν το ξημέρωμα.

Όταν είσαι 50+ χρονών κάνεις περίπου τα ίδια με αυτά που θα κάνεις όταν θα γίνεις 60+ χρονών: ξυπνάς με ρέγουλα, πας παραλία που είναι κομπλέ με ξαπλώστρες-ομπρέλες, διαβάζεις την οθόνη του μπεστ-σέλερ-κινητού-σου, παραγγέλνεις φρεντοτσίνο, φοράς αντηλιακό, καπέλο και γυαλιά τελεβιζιόν. Είσαι το άτομο-καλός-πελάτης που κάνει κατανάλωση στο μπιτσόμπαρο, επειδή δεν θέλει να κουνήσει από την ωραία σκιά του. Μπαινοβγαίνεις στο νερό για να μην ανάψει οποπός σου, και αποσύρεσαι το απόγευμα για έναν υπνάκο. Αν είσαι τυχερό άτομο, θα πορευτείς έτσι όταν θα γίνεις 70+ και 80+, μακάρι και 90+ χρονών, λάου λάου, έστω με μπαστούνι ή με Πι. Κι από την ώρα που κόβεις τα ποτά και τα ξενύχτια, έχεις επιτέλους χρόνο να δεις τα μουσεία – ποιος να το ’λεγε ότι τα νησιά μας έχουνε τόσο τέλεια αρχαία με τόσο ενδιαφέρον;

Τα νησιά μας λιάζονται αραχτά στην ωραιότερη θάλασσα του κόσμου

Είμαστε οι σκηνοθέτες της ζωής μας και, ώρα που είναι, των καλοκαιριών μας. Όχι μόνο με τα «θυμάσαι τότε που…;», αλλά και με τα ίδια τα νησιά, που είναι κούκλες, και τα οραματιζόμαστε ακόμα πιο κούκλες. Καμιά φορά λέμε «δεν ξαναπάω στο Χ νησί, πέρασα απαίσια, μ’ έπιασε κόψιμο από κάτι παλιοσαρδέλες, σφάχτηκα με το ταίρι μου, πάτησα αχινό, έχασα μια σαγιονάρα μεγάλης αξίας, πιάστηκα μαλλί με μαλλί με την κολλητή μου, πλήρωσα μια περιουσία, απαπα, χάλια μέρος!»… Και, δεν έφταιγε ποτέ το μέρος. Το νησί είναι πάντα άσπρο-γαλάζιο-πράσινο-μπλε, με θάλασσα γύρω γύρω, δεν μπορεί παρά να είναι υπέροχο. Έφταιγε η φάση, η περίοδος της ζωής σου, το άλλο άτομο, εσύ το ίδιο, που ήσουν στραβωμένο άτομο.

Τα νησιά μας λιάζονται αραχτά στην ωραιότερη θάλασσα του κόσμου, κι είμαστε τυχεροί όταν τα απολαμβάνουμε έστω για λίγες μέρες, ένα ακόμα καλοκαίρι.