Η Λητώ Καρακωστάνογλου γράφει για το Καστελόριζο, εκεί που εισπνέεις αύρα θαλασσινή και ιστορία
Αθήνα-Ρόδος. Ρόδος-Καστελόριζο. Μέσα σε τρεις ώρες έχεις φτάσει στο νοτιοανατολικότερο άκρο της Ελλάδας. Από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο καταλαβαίνεις πως η εμπειρία θα είναι απίστευτα ξεχωριστή. Ένα αεροδρόμιο που στην ουσία έκοψαν μία φέτα από το βουνό και στρώσανε τον διάδρομο ανάμεσα στα βράχια. Στο πιο ψηλό σημείο του νησιού. Από κάτω γκρεμός, η θάλασσα και απέναντι… η Τουρκία σε απόσταση ανάσας.
Ζέστη ασφυκτική σε χτυπάει με το που κατεβαίνεις από το αεροπλάνο. Ένα μικρό βανάκι σε κατεβάζει από το αεροδρόμιο στο λιμάνι. Σε κάθε στροφή του δρόμου αποκαλύπτεται σιγά σιγά αυτό που βαθιά μέσα σου φανταζόσουν. Πίσω από τον βράχο κρυμμένο ένα απίστευτο θέαμα. Ένα σκηνικό θεάτρου, με σπιτάκια πολύχρωμα, πανέμορφης αισθητικής μιας άλλης εποχής. Όταν το πρωτοαντικρίζεις, νομίζεις πως ο χρόνος σταματά. Το λιμάνι από ψηλά φαίνεται σαν μια τεράστια αγκαλιά που κλείνει μέσα της το όνειρο κάθε καλοκαιριού από τότε που ήμασταν παιδιά… ανεμελιά. Και είναι ακριβώς έτσι.
Περπατάμε για να πάμε στο ξενοδοχείο και κοιτάμε αυτά τα πανέμορφα σπίτια που έχουν τις πόρτες τους διάπλατα ανοιχτές. Ο κόσμος όλος μας χαιρετά. Για εκείνους έχει σημασία ο κάθε ένας που θα φτάσει στο νησί τους. Έναν ολόκληρο χειμώνα μας περιμένουν. Βάζουμε κατευθείαν μαγιό και πάμε να βουτήξουμε. Μας έχουν ήδη κανονίσει τα βαρκάκια που θα μας πάνε στις Πλάκες. Τρεις μικροί κολπίσκοι στη μύτη του λιμανιού. Μαρμαρόπλακες και πέτρες οξειδωμένες από τον χρόνο και την επαφή με την αλμύρα της θάλασσας. Ένα ακόμα σκηνικό. Εάν κανείς ψάξει, βρίσκει μέχρι και απολιθωμένα ευρήματα από πολλά εκατομμύρια χρόνια πριν. Τα νερά σμαραγδένια και γεμάτα ζωή. Ξαπλώνεις στα βράχια που καίνε και εισπνέεις την αύρα της θάλασσας και την ιστορία της Ελλάδας.
Μπαίνουμε και πάλι στα βαρκάκια και πάμε στην Μπλε Σπηλιά, ένα μοναδικό θέαμα σε όλη τη Μεσόγειο. Μία από τις μεγαλύτερες θαλάσσιες σπηλιές στην Ευρώπη. Από πάνω ένας θόλος που θυμίζει βυζαντινή εκκλησία και από κάτω νερά τόσο μπλε που σου κόβουν την ανάσα. Αξίζει να βουτήξεις, έστω κι αν φοβηθείς! Στην επιστροφή σταματάμε για ακόμη μια βουτιά στον Ναύλακα. Έναν κολπίσκο με σμαραγδένια νερά όπου κρυβόντουσαν οι πειρατές τα χρόνια τα παλιά. Και λίγο πριν το λιμάνι, ο μοναδικός Νίφτης. Κολυμπάς στα πεντακάθαρα νερά και αράζεις κάτω απ’ τα αλμυρίκια. Επιστρέφεις πεινασμένος και διψασμένος. Στου Λαζαράκη ή στην Αλεξάνδρα για carpaccio από ντόπιο φρέσκο ψάρι, παραδοσιακούς ρεβυθοκεφτέδες κι ένα τσίπουρο παγωμένο.
Μετά έχεις ανάγκη από ξάπλα στη σκιά, στον Φάρο. Είναι ο φάρος του νησιού και εκεί έχουν φτιάξει ένα μοναδικό μπαράκι που ανοίγεις τα παράθυρα και βλέπεις το ατελείωτο μπλε και την πύλη στην Ανατολή. Ωραία μουσική, ποτά, χοροί, όλοι μαζί μια παρέα.
Το απόγευμα αργά, απαραίτητη η βόλτα στο βουνό. Ανεβαίνουμε τα 400 σκαλιά, περνάμε τον Άη Γιώργη του Βουνού και καταλήγουμε στο Παλαιόκαστρο. Ένα ηλιοβασίλεμα που μένει αξέχαστο. Ο ήλιος να χάνεται στη θάλασσα και εκείνη τη στιγμή, μαζί με τον δυνατό άνεμο του βουνού, να καθαρίζει την πόλη και τον χειμώνα από πάνω σου. Σε κάνει να ξαναπιστέψεις σε ό,τι πιο ιερό. Κατάβαση χαλαρή από το αρχαίο μονοπάτι και γρήγορα για παγωμένο ντους και προετοιμασία για το βράδυ.
Το Καστελόριζο έχει κάτι το ξεχωριστό. Μπορείς όλη μέρα να μείνεις με το μαγιό και ένα παρεό ή εάν θέλεις μπορείς να ντυθείς λες και βρίσκεσαι στο πιο κοσμοπολίτικο νησί του κόσμου. Όλα επιτρέπονται στο Καστελόριζο. Εάν υπήρχε μία λέξη που να το χαρακτηρίζει, αυτή είναι η αποδοχή. Και ξεκινάμε όλοι παρέα με γέλια και τραγούδια ανεβαίνοντας στα σκαλοπάτια για να φτάσουμε στον δεύτερο οικισμό του χωριού, τα Χωράφια. Εκεί υπάρχει η πιο μαγική ταβέρνα, Τα Πλατάνια. Το σκηνικό θυμίζει τη δεκαετία του 1950, σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Με τα μικρά φωτάκια να τρεμοπαίζουν μέσα στη νύχτα, την εξαιρετική κουζίνα με τα παραδοσιακά μαγειρευτά, και έναν αέρα που σου προσφέρει τη μοναδική δροσιά του νησιού, σαν δώρο που επέλεξες να φτάσεις μέχρι εκεί.
Κατεβαίνοντας τα ασβεστωμένα σκαλιά, με τη μυρωδιά της συκιάς να σε μεθάει, σου έρχονται στο μυαλό οι στίχοι του τραγουδιού που έγραψε ο David Gilmour για το Καστελόριζο. «Dreamers may leave but they’re here ever after». Έτσι είναι. Ακόμα κι αν δεν επιστρέψεις ξανά, το Καστελόριζο έχει πια αποτυπωθεί για πάντα στην καρδιά σου.
* Η Λητώ Καρακωστάνογλου είναι σχεδιάστρια κοσμημάτων.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
20°
