Ο ερευνητής γαστρονομίας και συγγραφέας προτείνει εκδρομές και γεύσεις από τη Σκιάθο που αντιστέκεται στον εμπορικό τουρισμό
Τη Σκιάθο τη γνώρισα σε ηλικία 10 χρόνων, όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου στην παρθένα τότε παραλία των Κουκουναριών, έχοντας κάνει ένα περιπετειώδες ταξίδι με τον πατέρα μου, με ένα καΐκι πέραμα που μετέφερε έπιπλα για την κατασκευή του XENIA της Σκιάθου. Ήταν το 1964 και θυμάμαι πόσο είχα μαγευτεί από τον πυκνό πευκώνα της ακροθαλασσιάς με τις τεράστιες κουκουναριές και την χρυσή άμμο της παραλίας. Δεν θα ξεχάσω επίσης πόσο είχαν αποτυπωθεί βαθιά μέσα μου τα λόγια της επιγραφής κάτω από στον αδριάντα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που βρίσκεται στο Μπούρτζι και γράφει: «Σαν να ’χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καϋμοί του κόσμου».
Από τότε περάσαν 60 χρόνια και η Σκιάθος έγινε από τα πρώτα νησιά που αναπτύχθηκαν, στην αρχή με εξαιρετικά ποιοτικό τουρισμό που στην πορεία, ωστόσο, έγινε πιο εμπορικός και μαζικός, έτσι ώστε σήμερα το νησί θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς προορισμούς της χώρας.
Πίσω όμως από τις σύγχρονες τουριστικές και ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις του νησιού εξακολουθεί να υπάρχει η Σκιάθος του Παπαδιαμάντη, όπως την περιγράφει στα διηγήματά του. Μαγική φύση, καταπράσινα και σκιερά μονοπάτια, «…ο δρόμος ούτος, αφού διήρχετο διά πολλών τοποθεσιών, ων εκάστη είχε την ιστορίαν της και τας περί φαντασμάτων και νεράιδων παραδόσεις της», παραλίες ανείπωτης ομορφιάς, μποστάνια με λαχανικά, παλιά μοναστήρια, βυζαντινές εκκλησίες και ξωκλήσια, και το φορτωμένο με ανθρώπινες ιστορίες Κάστρο, «ήτο γιγάντιος βράχος φυτρωμένος εκεί παρά το πέλαγος, προεκβολή της γης προς τον πόντον, ως να έδειχνεν η ξηρά τον γρόνθον εις την θάλασσαν και να την προεκάλει».
Στις μέρες μας, χάρη στις προσπάθειες του δημάρχου, επιχειρείται με έργα όπως η ανακαίνιση του Κάστρου, πολλών εκκλησιών, η σηματοδότηση δεκάδων μονοπατιών και χωμάτινων δρόμων μήκους 200 χλμ., η ανάδειξη της Σκιάθου ως πρωταγωνιστή και του ήπιου, φυσιολατρικού και πολιτιστικού τουρισμού.
Οι εκδρομές που προτείνω είναι προς τη Μονή Ευαγγελίστρας και προς το Κάστρο, όπου διασχίζοντας πυκνή βλάστηση ανάμεσα σε πεύκα, βελανιδιές, πλατάνια, βασιλικές δρυς, φτάνεις στο άλλο άκρο του νησιού – ένα γρήγορο πέρασμα από τον σύγχρονο πολιτισμό στον κόσμο του Μεσαίωνα!
Και ενώ προς τη νότια ακτή του νησιού κυριαρχούν τα μπιτσόμπαρα και τα μαγαζιά σύγχρονης διασκέδασης και αναψυχής, στις βόρειες και βορειοανατολικές παραλίες, οι οποίες είναι κυρίως προσβάσιμες με καΐκια, θα βρει κανείς την ησυχία και τη γαλήνη σε μικρές χαριτωμένες καντίνες, σκεπασμένες με καλαμωτές και φυλλώματα, που δίνουν την αίσθηση ότι είσαι ο Ροβινσώνας Κρούσος.
Όσο για τα γαστρονομικά ενδιαφέροντα της Σκιάθου, θα πρότεινα μια επίσκεψη στο μοναδικό οινοποιείο του νησιού, της οικογένειας Παρίση, ψηλά, σ’ έναν λόφο ύψους 300 μέτρων, μέσα στα πεύκα, με καταπληκτική θέα στο χωριό και το πέλαγος. Η κουζίνα της Σκιάθου είναι ένα μείγμα θαλασσινών και ζαρβατικών, καραβίδες με κολοκυθάκια, αστακοί με μάραθα, πεσκανδρίτσα στιφάδο. Βέβαια δεν λείπουν και τα εστιατόρια με τις ψαγμένες κοσμοπολίτικες ή ethnic κουζίνες, όπως το all time classic Mπούρτζι ή η Μαρμίτα, αλλά εγώ σταθερά επιμένω στις πιο ταπεινές επιλογές όπως στην Αμφιλύκη και το μεζεδοπωλείο Παλιό Πηγάδι στην πόλη, το Diamanti beach bar στην ομώνυμη ακτή, το Βeach house στον Κολιό και τον Ταρσανά στις Κεχριές. Καλά να περάσετε!
* Ο Γιώργος Πίττας είναι ερευνητής γαστρονομίας και συγγραφέας.
8°
