Ελένη Βουλγαράκη: «Ψυχή γεμάτη στη Σίφνο με τις 350 εκκλησίες»

Αν με ρωτούσες πριν από ένα χρόνο ποιο νησί θα έβαζα νούμερο 1 στην κυκλαδίτικη λίστα μου, αυτό θα ήταν η Τήνος. Θες το φαγητό της, θες οι άνθρωποί της, θες τα χωριά της... έχει κάτι το μοναδικό. Δίπλα της, όμως, πέρυσι τον Αύγουστο κατέκτησε μια θέση δικαίως και η Σίφνος – ένα νησί με αισθητική, απαλή στο μάτι και στην ψυχή. Τίποτα εδώ δεν είναι παράταιρο, λες και όλα σε αυτόν τον τόπο έχουν τοποθετηθεί έτσι ώστε να σε μαγέψουν και να σε κάνουν να θέλεις να επιστρέφεις ξανά και ξανά. Κάθε γωνιά του νησιού είναι διαφορετική, κάνοντάς σε να πιστεύεις ότι θα έχεις μια διαφορετική ιστορία να διηγηθείς – και πράγματι. Στις Καμάρες, το λιμάνι άφιξης, νιώθεις ότι μπαίνεις σε ένα φιλόξενο σπίτι που θα σε φιλέψουν και θα σε κάνουν να περάσεις καλά. Στην Απολλωνία, «χάνεσαι» στα κυκλαδίτικα σοκάκια της, με την ελπίδα να μη βρεθείς ποτέ. Στο Κάστρο, χαζεύεις το ατέλειωτο μπλε και αφήνεσαι στο πόσο μικρός μπορεί να αισθάνεσαι δίπλα στη φύση και είσαι πλήρως συμβιβασμένος με αυτό.

Μια και είπα για το Κάστρο, έχετε πάει ποτέ στον Κουβανό; Αυτό το ιδιαίτερο μπαράκι είναι λες και έχει ξεφυτρώσει από την εποχή της ποτοαπαγόρευσης, με τον Κουβανό μέσα από την πέτρινη σπηλιά του να σερβίρει ποτά και τρέλα. Μας κέρασε και σφηνάκια! Βέβαια δεν έμαθα ποτέ γιατί τον φωνάζουν έτσι, αφού απ’ ό,τι μου είπαν δεν είναι από την Κούβα. Εκεί κοντά είναι για μένα μία από τις ωραιότερες εκκλησίες του κόσμου, οι Επτά Μάρτυρες. Ο αέρας φυσούσε στο πρόσωπο και τα μαλλιά μου και έπαιρνε μαζί του κάθε σκέψη. Κάπως μαγικά το μυαλό άδειαζε και η ψυχή μου γέμιζε. Βέβαια, το νησί, όπως έμαθα, έχει πάνω από 350 εκκλησίες και μοναστήρια με την αμέσως επόμενη αγαπημένη μου να γίνεται η Ιερά Μονή Παναγιάς Χρυσοπηγής.

Όπου και αν φάτε στη Σίφνο, θα φάτε καλά. Άλλωστε, το νησί έχει παράδοση σε αυτό. Δεν γεννήθηκε τυχαία εδώ ο Τσελεμεντές ούτε τυχαία η βρετανική εφημερίδα το αποκάλεσε φέτος «το πιο νόστιμο ελληνικό νησί» – εσείς, φίλοι μου στην Τήνο, κάντε πως δεν ακούτε. Φάγαμε φανταστικά στο Τσικάλι, στο Βαθύ. Δεν έχω ξαναφάει καλύτερα γεμιστά. Στο ω-3 τσιμπήσαμε φοβερές θαλασσινές λιχουδιές με ένα-δύο-τρία (έχασα το μέτρημα) ποτήρια κρασί στο χέρι, ενώ στο βγαλμένο από ταινία σκηνικό της Cantina ξεχώρισα την κρέπα φάβας με υπέροχα βλίτα, ξινομυζήθρα, κάπαρη και καπνιστό παντζάρι, που θα μπορούσε άνετα να γίνει και το γαστρονομικό πιάτο του νησιού. Για κοκτέιλ με θέα στο ηλιοβασίλεμα; Loggia!

Αλλά, πού με έχανες και πού με έβρισκες, ήμουν με ένα μαγιό. Άλλοτε κολυμπούσα στα γαλάζια δροσερά νερά, άλλοτε ήμουν ξάπλα στην άμμο κάτω από τα αρμυρίκια – η σκιά που κάνουν στην παραλία του Γλυφού, στον Φάρο, είναι το κάτι άλλο. Αλλά αυτό δεν είναι το ελληνικό καλοκαίρι; Ένα μαγιό, ένα νησί και καλή παρέα!

* Η Ελένη Βουλγαράκη είναι δημοσιογράφος και ραδιοφωνική παραγωγός.