Ο Λάκης Γαβαλάς γράφει για τη Ζάκυνθο που τη ζεις με όλες τις αισθήσεις και την αφήνεις να σε θεραπεύσει και να σε ξεκουράσει
Η Ζάκυνθος ή το (Τ)ζάντε –όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι– είναι ένα νησί που αγαπώ κι επισκέπτομαι συχνά. Συνδυάζει αρμονικά έναν κοσμοπολίτικο αέρα με υπέροχη καταπράσινη φύση, πολιτισμό και παράδοση, αλλά και υπέροχες παραλίες, σε άκρως μεσογειακό σκηνικό.
Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν καταφθάνω στο νησί και πριν ξεκινήσω τις εξορμήσεις και τις επίγειες απολαύσεις, είναι το προσκύνημα στον προστάτη της Ζακύνθου, Άγιο Διονύσιο. Στον μεγαλοπρεπή αυτόν ναό στην άκρη του λιμανιού, όπου φυλάσσεται το σκήνωμα του αγίου, δίνω τον χρόνο στην ψυχή και το πνεύμα μου να νιώσουν λίγο πιο κοντά στο θείο, να γεμίσουν δύναμη και αισιοδοξία.
Η απαραίτητη βόλτα στη Χώρα της Ζακύνθου, περιλαμβάνει τη Στράντα Μαρίνα (την παραλιακή κατά μήκος του λιμανιού) με τα διάφορα καφέ, τα σκάφη και τον ζωηρό κόσμο που πηγαινοέρχεται. Πιο μέσα, η Πλατεία Σολωμού με το άγαλμα του εθνικού μας ποιητή, τα όμορφα κτίρια και το Βυζαντινό Μουσείο δίνουν ένα στίγμα του πολιτισμού που άφησαν πίσω τους Ενετοί και Άγγλοι και που, δυστυχώς, χάθηκε στις καταστροφικές σεισμοπυρκαγιές του 1953. Στο κέντρο της πόλης η πλατεία του Αγίου Μάρκου, με τον καθολικό ναό και το Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων. Το Μουσείο φιλοξενεί από προσωπογραφίες σημαντικών προσωπικοτήτων και ανθρώπων των Τεχνών, μέχρι χειρόγραφα του Διονυσίου Σολωμού και οικόσημα των Ευγενών της Ζακύνθου. Σημαντικό είναι ότι μέσα στο μουσείο στεγάζεται επίσης το μοναδικό στην Ελλάδα μαυσωλείο, όπου φιλοξενούνται από το 1968 τα οστά των εθνικών ποιητών, Διονυσίου Σολωμού και Ανδρέα Κάλβου.
Στην πλατεία του Αγίου Μάρκου απολαμβάνω ωραίο ιταλικό και άψογο σέρβις στο Alesta του Νίκου και του Μάρκου, μετά από τη βόλτα στην γύρω αγορά με τις απαραίτητες στάσεις στην υπέροχη μπουτίκ του ζακυνθινού μαθητή μου, Νίκου Αλιάζη, αλλά και στο Isola της Χριστίνας, που γνωρίζει από στιλ.
Στο κέντρο της πόλης, εξαιρετικό φαγητό και στο Προσήλιο, όπου στον ολάνθιστο κήπο του σερβίρονται ιδιαίτερες, φίνες γεύσεις και ενδιαφέρουσα λίστα κρασιών.
Η Μπόχαλη με το Ενετικό Κάστρο, πάνω από τη Χώρα, προσφέρει καταπληκτική θέα στο λιμάνι, ιδιαίτερα το βράδυ που μπορείς να χαζέψεις τη φωτισμένη πόλη και τα πλοία να πηγαινοέρχονται πίνοντας ένα δροσερό κοκτέιλ και δοκιμάζοντας ενδιαφέροντα πιάτα, στο υπέροχο Movida.
Οι φοβερές αμμώδεις παραλίες του Βασιλικού είναι πάντα μέσα στο πρόγραμμά μου. Ξεχωρίζω την ατέλειωτη παραλία Μπανάνα και το πολύ καλά οργανωμένο Banana Baya Beach Bar, γιατί μου αρέσει η μουσική του και οι άνθρωποι εκεί, που είναι ευγενικοί και φιλόξενοι. Η Ζάκυνθος έχει πάρα πολλές επιλογές σε παραλίες για όλα τα γούστα. Οργανωμένες ή πιο πριβέ, αμμώδεις ή βραχώδεις, σίγουρα ο καθένας θα βρει αυτήν που του ταιριάζει. Ιδιαίτερη αγάπη έχω και για τη δυτική, άγρια πλευρά του νησιού, που χαρίζει εξαιρετικό ηλιοβασίλεμα και κάποιες λίγες προσβάσεις στη θάλασσα, με κύρια την περιοχή του Πόρτο Λιμνιώνας. Ένα φυσικό φιόρδ με γαλαζοπράσινα δροσερά νερά και σπηλιές, για να εξερευνήσεις κολυμπώντας. Ακριβώς πάνω, η ταβέρνα της οικογένειας Ζώντου προσφέρει υπέροχη θέα, ωραίες μεσογειακές γεύσεις και πολλά χαμόγελα. Μπορείς και να χαλαρώσεις για ώρες στις ξαπλώστρες παρατηρώντας το τοπίο που, αν και άγριο, σου γαληνεύει την ψυχή και το μυαλό. Αν μείνεις μέχρι το ηλιοβασίλεμα, θα ανταμειφθείς.
Στη δυτική πλευρά και προς τα βόρεια, πολλοί μικροί παραδοσιακοί οικισμοί θα σε κάνουν να καταλάβεις πόσο επηρεασμένος είναι αυτός ο τόπος από την Ενετοκρατία. Με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, τα φυσικά υλικά, τις εσωτερικές αυλές που τις ονομάζουν «βόλτους», τα χιλιάδες λουλούδια και τα ελαιόδεντρα. Στην περιοχή πολλά παλιά μοναστήρια που είναι επισκέψιμα, με κορυφαίο αυτό της Παναγίας Αναφωνήτριας, όπου ηγούμενος κατά τον 16ο αιώνα ήταν ο Άγιος Διονύσιος. Στη μονή αυτή, ο Άγιος Διονύσιος είχε συναντήσει τον φονιά του αδερφού του, που ζήτησε άσυλο. Ο Άγιος Διονύσιος τον συγχώρεσε και τον βοήθησε διδάσκοντας σε όλους τη δύναμη της συγχώρεσης και της αγάπης.
Το βόρειο κομμάτι της Ζακύνθου, άγριο κι αυτό, θα βρεις τις Γαλάζιες Σπηλιές με τα τυρκουάζ νερά, που μπορείς να επισκεφθείς μόνο με σκάφος, αλλά αξίζει τον κόπο – ειδικά τις πρωινές ώρες που το φως του ήλιου δίνει ένα μαγικό χρώμα στη θάλασσα και, όταν κολυμπάς, νιώθεις διάφανος. Από το λιμανάκι του Αγίου Νικολάου, βάρκες και σκάφη σε μεταφέρουν στις Σπηλιές και ένα πλοίο σε πάει καθημερινά στην Κεφαλονιά. Στη βόρεια πλευρά, επιλέγω τις γεύσεις του Nobelos, που είναι ιδιαίτερες και το σέρβις καταπληκτικό. Λίγες ξαπλώστρες στη μικρή βραχώδη παραλία, ηρεμία και χαλάρωση.
Αν είσαι λάτρης του κρασιού, το νησί προσφέρει πολλές ωραίες τοπικές ποικιλίες, που μπορείς να δοκιμάσεις στα διάφορα επισκέψιμα οινοποιεία, κυρίως στην ενδοχώρα. Θα εντυπωσιαστείς! Το λάδι και η μαύρη σταφίδα που κάποτε αποτελούσαν την κύρια πηγή εσόδων για τους ντόπιους, παραμένουν εξαιρετικής ποιότητας και μπορείς να το διαπιστώσεις. Ωραίο και το ζακυνθινό νεροκρέμμυδο με την ήπια γεύση και το πλούσιο άρωμα, αλλά και το ντόπιο λαδοτύρι που είναι έντονο και πιπεράτο.
Σε όλα τα ταξίδια μου στο Φιόρο του Λεβάντε, νιώθω ασφαλής όπου κι αν βρίσκομαι, γιατί το νησί διαθέτει Νοσοκομείο, αλλά και τη Μονάδα Ημερήσιας Νοσηλείας ΓΑΛΗΝΟΣ, που διαθέτει πολυϊατρεία σε όλα τα κεντρικά σημεία.
Η Ζάκυνθος είναι ένας όμορφος τόπος που τον έχουν υμνήσει όχι μόνον οι ντόπιοι, σπουδαίοι ποιητές, αλλά και οι ξένοι, όπως ο Edgar Allan Poe στο σονέτο του «Στη Ζάκυνθο», το οποίο κλείνει με τις φράσεις: «Isola d' oro! Fior di Levante!» Που θα πει: Χρυσό νησί! Λουλούδι της Ανατολής!
Αφήστε τις αισθήσεις σας να γεμίσουν χρώματα, αρώματα, ευωδιές και μελωδίες και εξερευνήστε την... ελεύθερα!
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
6°
