Αμάντα Μιχαλοπούλου: «Στην Ανάφη γράφω και με το σώμα μου, περπατώντας»

Πρωτοβρέθηκα στην Ανάφη πριν από αρκετά χρόνια. Δεν ένιωσα αμέσως καρδιοχτύπι, ούτε συνδέθηκα ακαριαία. Ήταν ένας κυκλαδίτικος τόπος διακοπών – ωραίες παραλίες, φρέσκο ψάρι, Χώρα πεντάμορφη.

Ένα Πάσχα, όμως, πριν από μια δεκαετία, βρεθήκαμε στο Κλεισίδι, προσκεκλημένοι της Έφης Καλογεροπούλου (ιδιοκτήτρια του εστιατορίου Μαργαρίτα). Έτσι άρχισε το ειδύλλιο: με γαρδούμπες, ανάβαση στον Μονόλιθο και συλλογή καπαρόφυλλων. Ήταν λίγο σαν να τα φτιάχνεις με τον καλύτερό σου φίλο. Ανακαλύπτεις αρετές που προσπερνούσες, εκτιμάς την άγρια ομορφιά, την ησυχία, τις παρέες που φτιάχνονται από το τίποτα και τη γενναιοδωρία των ντόπιων.

Ύστερα άρχισα να διδάσκω δημιουργική γραφή στο Κλεισίδι κάθε Ιούνιο, με προτροπή της Έφης που ανέλαβε τη φιλοξενία των παιδιών. Σχεδιάσαμε ένα ολιστικό σεμινάριο που μελετά τα λογοτεχνικά κινήματα με χιούμορ – φέτος ασχοληθήκαμε με τον υπερρεαλισμό και δεν γράψαμε απλώς. Ντυθήκαμε ρευστά ρολόγια, εξωτικά πουλιά και εραστές του Μαγκρίτ.

Η Ανάφη συνδέθηκε με όλα όσα αγαπώ: τη διδασκαλία, τους φίλους που μαζεύονται στις αρχές του καλοκαιριού, τη ζωή χωρίς σχέδιο. Απογεύματα στην καβάτζα του Στέλιου στο Κατσούνι, αργά μεσημέρια στον Ρούκουνα. Ψαρόσουπα στον Άνεμο, στάση στον φούρνο για παξιμάδια ή στο Πέτρινο για σουβλάκι (ναι, υπάρχει και vegan), ποτό στον Μονόλιθο που βαφτίζει τα κοκτέιλ με στίχους της Μάτσης Χατζηλαζάρου. Όταν θέλουμε λίγη πολυτέλεια πηγαίνουμε στο εξαίσιο Bandieroli του Στέφανου για καρπάτσιο ελληνικότατο και κρασί παραγωγής του. Δοκιμάζουμε όλα τα ρούχα που έφερε στον Croco η Τάνια. Στο Ανάφης Γη θέλουμε να αγοράσουμε όλα τα κεραμικά του Μάνου και της Τζίνας, ονειρευόμαστε να τρώμε το χειμώνα από πιτσιλωτή σαλατιέρα ψημένη σε αναφιώτικους φούρνους.

Αλλά το βασίλειό μου βρίσκεται στο Κλεισίδι, σ’ ένα δωμάτιο της «Μαργαρίτας» με σκεπαστή βεράντα που –από μια χρόνια παρανόηση– το θεωρώ δικό μου. Και στο εστιατόριο της Έφης που πειραματίζεται ακούραστα κάθε χρόνο με τις γεύσεις – ψάρια κυρίως, αλλά και κατσικάκι και γκασπάτσο με παγάκια και μελιτζάνες και ωραιότατα πειραγμένα βλήτα. Τα πρωινά γράφω στο Mule, το ατμοσφαιρικό μαγαζί της Μαρί, με τη σκυλίτσα την Κατρίν στα πόδια μου. Στο μοναδικό τραπέζι με πρίζα παραγγέλνω γιαούρτι με τα πιο αβρά, τα πιο λεπτοκομμένα φρούτα ή ψωμί με ανθότυρο, φιστίκι και ξύσμα λεμονιού. Αν πάει καλά η δουλειά περπατάω ως το Κατσούνι για απογευματινό μπάνιο. Αλλιώς βουτάω στο Κλεισίδι, όσοι με ξέρουν λένε «τι έγινε, δεν πήγε καλά το γράψιμο σήμερα;»

Στην Ανάφη γράφω και με το σώμα μου, περπατώντας. Όταν δυναμώνει ο αέρας νιώθω σαν το παιδί που δεν μπορεί καλά καλά να περπατήσει: κάθε βήμα είναι άθλος, κάθε βήμα σε αναγκάζει να σκεφτείς το επόμενο, για να μην πέσεις πρέπει να αγκιστρωθείς στο τώρα. Το λέμε «αερικό διαλογισμό». Όταν πέφτει ο άνεμος, το νερό λαμποκοπά, άλλος διαλογισμός αυτός, από τη σκιά σου στα αλμυρίκια.

Φέτος αποκτήσαμε είδη πρώτης ανάγκης: φαρμακείο και βιβλιοπωλείο. Το Arsenale δεν είναι τυχαίο, συγκεντρώνει βιβλία που σχετίζονται με τη Μεσόγειο. Πολλά μικρά βιβλιοπωλεία με χαρακτήρα στέλνουν εδώ εκδόσεις στις οποίες πιστεύουν. Η ιδέα είναι τρομερά ελκυστική: το βιβλιοπωλείο των βιβλιοπωλείων. Φέτος επίσης γιορτάζει το εστιατόριο των εστιατορίων: η «Μαργαρίτα» κλείνει 40 χρόνια και όσοι πάνε στο νησί ας προετοιμαστούν για εκπλήξεις. Αν και η μεγαλύτερη έκπληξη παραμένει το ξημέρωμα στις Μάντρες με τους καλύτερους dj πάσης Ελλάδος. Άλλη έκπληξη, το νέο και τρομερά φιλόδοξο Anafi International Film Festival (12-17/7), ιδέα και έργο του σκηνοθέτη Στέλιου Χριστοφόρου. Μαζί με την Μπιενάλε του Phenomenon (που έχει φέρει στο νησί από τη Maggie Nelson και το Eileen Myles ως το CA Conrad) έχουν μεταμορφώσει την Ανάφη σε πολιτιστικό παράδεισο. Το Φεστιβάλ και τις «Μάντρες» τα χάνουμε εμείς του Ιουνίου, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτή τη ζωή.

* Η Αμάντα Μιχαλοπούλου είναι συγγραφέας. Τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτη.