Η Μαρία Μαυρικάκη γράφει για το καλοκαιρινό Πήλιο, έναν προορισμό για όσους δεν αντέχουν πια την αστική ζέστη και την κοσμοπλημμύρα στις παραλίες
Πού ακούστηκε, βουνό να πατά στη θάλασσα με τόση χάρη. Βουνό τεσσάρων εποχών. Στητό, κατάφυτο, ξεχωριστό. Από Ιούνη μέχρι Σεπτέμβρη, το Πήλιο είναι στις καλοκαιρινές του δόξες. Παντού σκιά, παντού δροσιές και νερά, πολλά νερά. Οι εναλλαγές ατέλειωτες. Μέρη βολικά, νοικοκυρεμένα, που διατίθενται διά οικογενείας, μέρη αφιερωμένα σε γούστα αντισυμβατικά, μέρη δυσπρόσιτα που καλούν φυσιολάτρες και οικολογικά ευαίσθητους.
Απέναντι ακριβώς, στην άλλη μεριά του πελάγου προβάλλει ο κώνος του Άθω. Όποτε έχει καθαρό ουρανό, ένα συννεφάκι ίδιο με ράμφος πουλιού, σκοντάφτει στην κορφή του. Από το Πήλιο, το Όρος φαντάζει άκακο ηφαίστειο. Τα δυο βουνά χωρίζονται από το καταγάλανο του Αιγαίου. Μεσοτοιχία το απέραντο πράσινο, διάστικτο από κόκκινες πινελιές – τα δέντρα που καρπίζουν.
Θερινά δρώμενα για κάθε γούστο προσφέρονται με απλοχεριά στους επισκέπτες, ως αντίδωρο στην παρουσία τους. Καλλιτεχνικά φεστιβάλ και λογοτεχνικές βραδιές, πανηγύρια και γλεντοκόπια, συναυλίες με έγχορδα και χοροπήδημα με ηλεκτρονικές μουσικές, θεατρικές παραστάσεις και επιστημονικές ημερίδες. Ο Διόνυσος και η Αθηνά διαφεντεύουν το καταφύγιο των Κενταύρων. Η Δήμητρα, με τη σειρά της, το ευλογεί. Κάπως έτσι, η πρωτογενής παραγωγή περνά μίλια μπροστά, αφήνοντας την τουριστική ανάπτυξη να ακολουθεί κάθιδρη.
Οι φιδωτοί δρόμοι περνούν από δάση και καλλιεργημένες πλαγιές, από γεφύρια, πηγές και ποτάμια και οδηγούν σε χωριά σκαρφαλωμένα, χωριά φλογίτσες, κατά τον Νιόνιο. Ζουμερά φρούτα και βοτάνια μαγικά και αρωματικά φυτά ευδοκιμούν αυθάδικα, μες στο κατακαλόκαιρο.Το χώμα σπαρμένο με άνθη της καστανιάς, φιδάκια κίτρινα ανάκατα με φτέρες. Ήχοι από νερά που κυλούν, φύλλα που θροΐζουν και από έντομα περιπλανώμενα, συναντούν τα γυριστά κελαρύσματα του κότσυφα. Κάθε χάραμα, τα πουλιά δυναμώνουν το τραγούδι τους. Δυνατότερο, πολυπλοκότερο, συνοδεύει την ανατολή, που στο Πήλιο δεν είναι ποτέ ίδια. Οι πενήντα αποχρώσεις του πορφυρού. Λίγο αργότερα, τα κοκόρια σκεπάζουν τη φωνή του ψαρά και ξεκινά η μακρά μέρα του καλοκαιριού. Μόλις το φύλλο της συκιάς γίνει ίσο με το πόδι της χήνας, οι ντόπιοι αρχίζουν να κοιμούνταιτα μεσημέρια.
Το απόγευμα είναι η ώρα της επιστροφής από τα κτήματα. Οι αγρότες φτάνουν πανέτοιμοι να σβήσουν την κούραση της μέρας με μια κούπα δροσερό κρασί. Ποτέ ξεροσφύρι. Μυρωδιές ξεφεύγουν από τα ανοιχτά παράθυρα, μπερδεύονται με της γειτονικής κουζίνας, γαργαλούν τις μύτες. Μοσχοβολούν οι ντομάτες, τα αυγά, οι πιπεριές, οι μελιτζάνες, τα λουκάνικα και τα λαδερά. Κυρίαρχη όλων, η μοσχοβολιά από τσιγαριστό κρεμμύδι.
Ποιητές, φιλόσοφοι, ιστορικοί, λόγιοι έλκουν την καταγωγή τους από αυτά τα μέρη. Τα ίχνη τους παγιδευμένα σε δερματόδετα χειρόγραφα, σε μαρμάρινες προτομές και σε διαχρονικά ευεργετήματα που προκαλούν σεβασμό, καμιά φορά και δέος, στους περιηγητές.
Η απόσταση που χωρίζει τα ορεινά χωριά από τους παραθαλάσσιους οικισμούς του Πηλίου είναι σύντομη. Στις περισσότερες περιπτώσεις, για να τη διανύσεις χρειάζεσαι το πολύ ένα ημίωρο. Κι ύστερα διαλέγεις παραλία. Με ήρεμα νερά ή με κύματα θεόρατα, με αμμουδιές ή με κροκάλες. Με πλατάνια που κάνουν υπόκλιση στην ακτογραμμή. Με πετροκατασκευές που στολίζουν τα βράχια. Με βάθρες που ξεπηδούν από τις ξεθυμασμένες δίνες των ποταμιών. Με τόπους χαλάρωσης, με σκηνικά παραδείσου.
Με υποσχέσεις που αλλάζουν στόμα. «Σ’ ένα κοχύλι θα κλειστούμε και στον βυθό θα αγκαλιαστούμε». Κολυμπώντας, για ένα ακόμα πηλιορείτικο καλοκαιράκι.
7°
