Ο Βύρων Τσουράπης γράφει για εκείνη τη φορά στην Κεφαλονιά που τραγούδησε το λάθος τραγούδι στους λάθος ανθρώπους
Την Κεφαλονιά την αγαπούσα πολύ πριν ακόμη πατήσω το πόδι μου σε αυτό το πανέμορφο νησί. Και όταν λέω πολύ πριν, μιλάω για τουλάχιστον 20 χρόνια. Να είναι καλά ο παιδικός μου φίλος και συμμαθητής, ο Δημοσθένης από το Ληξούρι, που φρόντισε να μου κάνει πλύση εγκεφάλου ότι πρόκειται για το πιο ωραίο μέρος του κόσμου! Πάντα ήθελα να πάω και να περπατήσω στα μέρη που μου είχε διηγηθεί τόσο γλαφυρά, με μάτια που πετούσαν φωτιές, που κι εγώ τα είχα πλάσει με την παιδική φαντασία μου μαγικά, αλλά δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία όσο ήμουν μικρός.
Φαντάζεσαι τον ενθουσιασμό μου όταν κανονίστηκε ένα mini tour στο νησί με το συγκρότημα που έπαιζα τότε. Αυτό που δεν φαντάζεσαι, ίσως, είναι η απογοήτευσή μου όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου μέχρι να περάσουν οι πρώτες ώρες. Η απογοήτευση αυτή δεν είχε να κάνει με την αντικειμενική εικόνα του νησιού, αλλά με την υποκειμενική – αυτή που είχα δημιουργήσει εγώ στο μυαλό μου. Πού ήταν τα τοπία που θύμιζαν το «Ταξίδι στο κέντρο της Γης» του Ιουλίου Βερν; Πού ήταν άραγε όλοι αυτοί οι Κεφαλονίτες με την πανέμορφη ντοπιολαλιά τους, με τα ευφυολογήματα, τα πειράγματα και τις φάρσες;
Αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ και συνειδητοποίησα την αλήθεια, ότι δηλαδή η Κεφαλονιά είναι ένα νησί του Ιονίου και όχι μια υπερπαραγωγή της Cinecitta, άρχισα να περνάω πραγματικά όμορφα! Παίξαμε 2-3 live και άρχισα να γνωρίζω ανθρώπους και να «κουρδίζω» με τον τόπο και τις ιδιαιτερότητές του. Οργώνοντας το νησί απ’ άκρη σ’ άκρη πέρασα από πανέμορφες παραλίες και μέρη που θα ήμουν φτωχότερος σε εμπειρίες αν δεν τα είχα δει. Η Αντίσαμος, η Άσσος, ο Μύρτος, οι Πετανοί, το Φισκάρδο και πόσα ακόμα...
Τα χρόνια πέρασαν και η Κεφαλονιά, τα όμορφα μέρη της και οι αγαπημένοι φίλοι που έκανα, αγκαλιάζουν σχεδόν κάθε χρόνο τις μουσικές μου. Η φιλοξενία τους είναι πάντα συγκινητική. Η μαγική ταράτσα του Mescalero με τους κάκτους, το Κ63 με τα μοναδικά κοκτέιλς, η κουκλίστικη αυλή του Kraken που δοκίμασα πρώτη φορά σπιτική λεμονάδα με μαστίχα (πολύ πριν γίνει της μόδας). Και εννοείται το πιο ωραίο bar του κόσμου, το Fishbone, στο Φισκάρδο που κάποτε παραλίγο να προκαλέσω σύρραξη μεταξύ μεθυσμένων Άγγλων και Ιρλανδών όταν, με πλήρη άγνοια κινδύνου, τραγούδησα το «Whiskey in the jar»!
Αν δεν έχεις βρεθεί στο μεγαλύτερο νησί του Ιονίου, μια επίσκεψη αξίζει γιατί υπάρχουν πολλά πέρα από τα προφανή «αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τ’ αγγίξεις».
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
18°
