Η Νάπολη σε 1 ώρα: Από τον Diego Dio στον Camorrista με τα canolli

Τα τρένα στην Ιταλία φτάνουν στην ώρα τους. Ακόμη και όταν κατευθύνονται στο Νότο με προορισμό τη Νάπολη. Το ίδιο συνέβη και με το δικό μου. Κάλυψα με το «γρήγορο» Freccia Rossa, την απόσταση ανάμεσα στην Αιώνια Πόλη και την Άτακτη Πόλη σε 1 ώρα και 13 λεπτά, ακριβώς όπως ήταν προγραμματισμένο! (Τώρα το τί κάνουν άλλα ιταλικά τρένα σε άλλες χώρες είναι μια άλλη και πολύ δυσάρεστη συζήτηση…)

Θα μου πείτε: είναι σημαντική η ακρίβεια στο χρόνο;

Για εσάς μπορεί όχι.

Για εμένα ναι!

Γιατί στη διαδρομή μου μπήκε μια ιδέα. Να δώσω υπόσταση στο ιδιαίτερα σύντομο transit μου. Πώς; Να καταφέρω με μια και μόνο διαδρομή να σχηματίσετε μια περιεκτική εικόνα για όλη την πόλη σε ελάχιστο χρόνο. Γνωρίζετε τους ταξιδιωτικούς οδηγούς που τιτλοφορούνται «Η Αθήνα σε 1 μέρα», «Η Βιέννη σε 1 μέρα» κ.λπ.; Εμείς λοιπόν θα προσπαθήσουμε να πετύχουμε το ίδιο σε 1 ώρα!

Γίνεται;

Όλα γίνονται!

 Ξεκινάμε λοιπόν! 

Νάπολη: Ένα ταξίδι στην πόλη της Νότιας Ιταλίας

Έπρεπε όχι μόνο μέσα σε λιγότερο από 1 ώρα και 45 λεπτά να βρίσκομαι από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη, από τον Κεντρικό Σταθμό των τρένων (Napoli Centrale) στο Παλιό Λιμάνι (Porto Vecchio), αλλά και να μην χάσω το καραβάκι για ένα από τα νησάκια του Κόλπου της Νάπολη που απέπλεε στις 4μμ. ακριβώς! Το ποιό από τα τρία (Κάπρι, Ίσκια ή Πρόσιντα), σας το κρατάω προς το παρόν μικρό μυστικό. Θα σας το αποκαλύψω, μαζί με το λόγο της επίσκεψης, στην επόμενη ανταπόκριση από τον Ιταλικό Νότο.

Ξεκινάμε από τα βασικά:

Il sud.

Είναι υπέροχος ο Νότος;

Μεγάλο debate…

Κατηγορηματικά «όχι», αν ρωτήσετε έναν Βόρειο.

Οι Μιλανέζοι τον απεχθάνονται. Γι’ αυτούς «από τη Ρώμη και κάτω» η Ιταλία είναι «άλλη χώρα». Και αν κάποιος βγει καταμεσήμερο Ιουνίου στην Piazza Garibaldi με το θερμόμετρο στους 30^ο C και την υγρασία στο 66%, θα συμφωνήσει αμέσως. Ευτυχώς είχα προνοήσει να φοράω ένα ανάλαφρο λινό πουκάμισο.

Η ατμόσφαιρα καθαρά αφρικανική, χωρίς τη σκόνη της Σαχάρας που επισκέπτεται συχνά-πυκνά πλέον την Αθήνα μας, αλλά πάμπολλους Αφρικανούς μετανάστες. Η «καραφλή» από δέντρα πλατεία βρισκόταν σε κλοιό δεκάδων μικροπωλητών. Είχαν απλώσει την πραμάτεια τους περιμετρικά στις σκιές των παρακείμενων κτιρίων. Η αναμπουμπούλα ήταν ασύλληπτη. Μαζί με τις φωνές τους κάθε είδους ήχοι σε περικυκλώνουν από παντού: βρισιές στα ιταλικά, κόρνες και δεκάδες σκουτεράκια που βουίζουν και κινούνται ακατάπαυστα σαν σφήκες. Αυτά με τη σειρά τους τολμούν να κάνουν ατελείωτες επικίνδυνες σφήνες, ακόμη και στα συνήθως προκλητικά ταξί! Όλα τους είναι βαμμένα στα λευκά, ενώ οι οδηγοί τους σίγουρα δεν είναι άσπιλες παρθένες. Περίεργη επιλογή χρώματος; Όχι, αν σκεφθείς ότι η πόλη ιδρύθηκε από Έλληνες που την αφιέρωσαν στην Παρθενώπη, μία από τις Σειρήνες. Λευκό δεν ήταν το χρώμα της; Αυτή κατά την μυθολογία κατάφερε και την ίδρυσε για να ξεφύγει από την οργή του Οδυσσέα. Οι ταξιτζήδες όμως, όσο και αν τρέξουν, δεν ξεφεύγουν από τα ανήλικα με τα motorini. Πρέπει να είναι η μόνη πόλη στον κόσμο όπου οι ταξιτζήδες βρίσκουν τον μπελά τους από κάποιον!

Αλλάζει αυτή η χαοτική εικόνα;

Ίσως, αλλά σίγουρα δεν ξεχνιέται ως πρώτη εντύπωση.

Αλλάζω πλάνο.

Στρέφω την προσοχή μου από το πολύβουο επί της γης μελίσσι και «πετάω» για λίγο στον ουρανό της Καμπανίας. Το βλέμμα μου απλώνεται σ’ έναν ουρανό τόσο διαυγή, που σπάνια συναντιέται εκτός Μεσογείου. Εκεί διασταυρώνεται με το βλέμμα του Θεού που με καρφώνει από ψηλά!

Είναι δυνατόν;

Όχι.

Δεν βλέπω οράματα.

Και όμως είναι ο Il Dio ο ίδιος!

Σας διαβεβαιώ πως δεν με χτύπησε κάποιο από τα διερχόμενα βεσπάκια, που συνέχιζαν να κάνουν οχτάρια γύρω μου σαν δαιμονισμένα. Ούτε είχε προλάβει η ολιγόλεπτη έκθεση στη ζέστη να με κάνει να έχω παραισθήσεις.

Ήταν ΑΥΤΟΣ!

The right person at the right place!

Il Dio.

Ήταν και θα είναι ΕΚΕΙ!

Και για εσάς όποτε και αν πάτε.

Πού τον συναντάτε; Ακριβώς πίσω από τα κτίρια του Σταθμού ορθώνεται ένας ουρανοξύστης με mural το επιβλητικό πρόσωπο του Armando Maradona.

Ο Diegito αυτοπροσώπως!

Υποδέχεται τους επισκέπτες της πόλης ΤΟΥ και ταυτόχρονα φροντίζει και για τους εκατοντάδες καταφρονεμένους όλου του κόσμου, που πουλάνε τριγύρω κάθε είδους κινέζικα μπιχλιμπίδια.

Λίγο πιο ολοκληρωμένο τώρα πια το σκηνικό βροντοφωνάζει: «εδώ είναι ο Νότος!»

«Εδώ είναι Νάπολη!»

“Benvenuto al Maradona land!”

Ο χρόνος κυλά. Αρκεί 1 ώρα για να σας δώσω τη «γεύση» μιας πόλης που ξεπερνάει τα 2.500 χρόνια σε ιστορία και σε πληθυσμό το 1 εκατομμύριο; Δύσκολο να γίνει σε 1 ώρα, ούτε καν σε 1 εβδομάδα.

Γι’ αυτό, αν και συνήθως ταξιδεύω χωρίς ρολόι, (βλ. «Το Μανιφέστο του Ελεύθερου Ταξιδιώτη», Athens Voice, Το μανιφέστο του ελεύθερου ταξιδιώτη: 25 tips για το επόμενο ταξίδι σου Athens Voice), υπακούω στην ανάγκη ενός ελάχιστου χρονισμού.

2:30μμ. Διασχίζω την Cors Νavara –ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ!

Αποφεύγω να με πατήσουν μηχανάκια και αυτοκίνητα, αλλά δεν την γλυτώνω από έναν κοντόσωμο και γεροδεμένο περαστικό. Συγκρούομαι πλαγιομετωπικά. Με καταριέται κι από πάνω! Με σώζουν τα 130 (ακατέβατα) κιλά μου. Τί έτρεχε να προλάβει σαν παλαβός; Ένα λεωφορείο της γραμμής. Όχι όμως οποιοδήποτε λεωφορείο… Ένα λεωφορείο Meloni! Δεν είναι «ντυμένο» από άκρη σε άκρη σαν καρπούζι (melone), αλλά Giorgia Meloni! Η 47χρονη είναι η πρώτη γυναίκα Πρωθυπουργός από τους 60 που είχε ως τώρα στη σύγχρονη ιστορία της η γειτονική χώρα. Κυβερνά με σταθερότητα από τον Οκτώβριο του 2022. Σχεδόν τρία χρόνια μετά -και ενώ πλησιάζουν οι Ευρωεκλογές -όσο και αν αποφεύγω συστηματικά οτιδήποτε έχει να κάνει με την πολιτική εδώ και ένα χρόνο, τη βρίσκω ξανά στο δρόμο μου… Τέλος πάντων. Είναι η δεύτερη τυχαία «συνάντηση με VIP» μετά τον Maradona μέσα σε λίγα μόλις λεπτά…

Σκέφτομαι να βγάλω μια selfie με την «εθνική τους ξανθιά» μόνο και μόνο για να τη στείλω στην Αφροδίτη Λατινοπούλου. Η φιλοδοξία της ανερχόμενης «εθνικής μας μελαχρινής» δεν είναι να βρεθεί κάποια στιγμή στο μέλλον σε θέση αντίστοιχη με αυτή της Ιταλίδας; Μπορούμε να το αποκλείσουμε στην εποχή της μεταπολιτικής; Μάλλον όχι.

Δεν συνεχίζω το συνειρμό, γιατί οι συνδυαστικές εικόνες με τους μετανάστες μικροπωλητές και την αρχηγό των Fratelli d’ Italia, μπορεί να κινήσει στους politically correct αναγνώστες υποψίες για ροπή προς την ανερχόμενη ακροδεξιά.

2:32 πμ. Βρίσκομαι σώος και αβλαβής απέναντι από του Stagione Gari (έτσι τον αποκαλούν οι ντόπιοι). Το πεζοδρόμιο είναι ασφαλές για μια στάση δευτερολέπτων. Δίλημμα: πού θα απολαύσω ένα espresso και μια sfogliatella; 

Η καλύτερη επιλογή είναι το Attanasio, ένας «αρχαίος» φούρνος (forno Antico) σε απόσταση 500 μέτρων. Οι Ναπολιτάνοι τον αγαπάνε τόσο που σχηματίζουν μπροστά του μεγάλες ουρές. Στάση εκεί θα κάνετε απαραίτητα και εσείς όταν με το καλό επισκεφθείτε την πόλη. Θα φροντίσετε όμως να μην βιάζεστε. Εμένα όμως ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά. Δεν προλαβαίνω. Γι΄αυτό κάνω έναν μικρό συμβιβασμό και μαζί τη 2^η στάση μου στο παρακείμενο “Cuori di Sfogliatella”. Αποδεικνύεται «διαμαντάκι». Η παραγγελία είναι «γεμάτη»: «ένα cannolo classico, μία sfogliatella classica και βέβαια ένα espressaki stretto παρακαλώ». Παρά τα σχετικά καλά ιταλικά μου, ο τύπος στο ταμείο καταλαβαίνει αμέσως πως δεν είμαι ντόπιος και δείχνει ενοχλημένος. Τί περίμενε δηλαδή σε μαγαζί απ’ όπου περνάνε εκατομμύρια ταξιδιώτες κάθε χρόνο; Τον Don Giovanni; 

Έχει tattoo και στα δύο χέρια, «μανίκια» με δράκους και πιστόλια από τον καρπό ως το σημείο που καλύπτει ένα εφαρμοστό λευκό φανελάκι. Ένας μεγάλος χρυσός σταυρός κρεμασμένος στον λαιμό του και δύο θανατηφόρα μάτια συμπληρώνουν την εικόνα του «σκληρού της πόλης». Αναρωτιέμαι πως να ξέπεσε έτσι, απλός τσεκαδόρος σε καφέ; Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι πρέπει σαν soldati να κόπηκε στις εξετάσεις απέναντι στην Paranza Dei Bambini (Σημ. 2) και έκτοτε είναι συνεχώς σιχτιρισμένος…

Την αρνητική ενέργεια του αποτυχημένου camorrista την αντισταθμίζουν οι δύο barrista που είναι έξω καρδιά. Ο ένας μάλιστα αρχίζει να σιγοτραγουδάει, ενώ παράλληλα «διυλίζει» τον καφέ μου!

Να ΄τα μας!

Άρχισαν τα ωραία.

Bella Napoli!

Αυτή είναι η πόλη που αγαπάμε. Γεμάτη ενέργεια και ζωντάνια, αλλά ταυτόχρονα αντιφάσεις, αντιθέσεις και -ενίοτε- αιματηρές αντιπαλότητες.

[Σημειώνω τη μάρκα που μου σερβίρουν, σημειώστε την κι εσείς: TORALDO. Θα επανέλθω στην περιγραφή της «μάχης του καφέ» μ’ ένα άλλο story που είναι under way, το “Espresso Wars” …].

2:45μμ. H απολαυστική ιεροτελεστία της άφιξης μαζί με την πληρωμή (1,50 € ο espresso, 3,50 € το κανόλο και 2€ η σφολιατέλα) δεν μου έχουν «κοστίσει» πάνω από 10 λεπτά και μόλις 7 €!

Α!

Να μην ξεχάσω ότι μέσα σε χρόνο dt πρόλαβα κι έστειλα και ένα σημαντικό μήνυμα για τις διμερείς σχέσεις Ελλάδος - Ιταλίας.

Πού;

Στη Maria!

Όχι βέβαια οποιαδήποτε Μαρία.

Τη Maria Espozito!

Πώς θα μπορούσα να την ξεχάσω; Αφού και να ‘θελα δεν θα με άφηνε μια τριώροφη τούρτα με μια κομψότατη επιγραφούλα με χρυσά γράμματα “ Maria Sole”. Δέσποζε στη γωνία του μπαρ «ντυμένη» με ολοζώντανα χρώματα: πορτοκαλί, με ροζ και γαλάζια κουβερτούρα, ένα έντονο χρώμα ανά επίπεδο!  Σαν να την έχει σχεδιάσει η φίλη μου Δέσποινα Μοιραράκη.

Τώρα που το σκέπτομαι, η Μαρία μου έχει τα ίδια γαλανά μάτια με τον τσεκαδόρο camorrista. Τα δικά της είναι πιο λαμπερά από τα δικά του και σίγουρα πιο γλυκά. Η ίδια βέβαια δεν είναι εξοπλισμένη με καμιά Beretta, αλλά με 12ποντα τακούνια που τα φοράει σε συνδυασμό με τα εξίσου δολοφονικά 5άποντα νύχια στα υπέρκομψα δάκτυλά της! Τα πρώτα στέλνουν κόσμο αδιάβαστο όταν την «κοζάρουν» να λικνίζεται επάνω τους στο δρόμο, ενώ τα δεύτερα -όταν και αν το επιθυμεί- ανασταίνουν και νεκρούς στο κρεβάτι….

Η Maria Espozito, είναι βέρα ναπολιτάνα καλλονή παλαιάς κοπής. Όταν δεν συμμετέχει σε κάποιο show στην πόλη της, παρτάρει μοιράζοντας το χρόνο της μεταξύ Capri, Μυκόνου και Ibiza. Είναι μια φίνα λαϊκή artista βγαλμένη από ταινίες του Φελίνι της δεκαετίας του ‘60. Πολύ αγαπητή τοπική celebrity με μεγάλο φιλανθρωπικό έργο. Άξιο κορίτσι. Αιγαιοπελατίτικη γνωριμία.

Αν δεν της έστελνα μήνυμα στο what’s app και με ανακάλυπτε στην πόλη της χωρίς να έχω δώσει εγκαίρως raporto, θα κινδύνευα περισσότερο απ’ ότι με τον camorrista. Όχι γιατί δεν ζει χωρίς εμένα, αλλά γιατί «έτσι πρέπει στα μέρη μας».

Ευτυχώς απαντά αμέσως! Τη γλύτωσα…

Είναι μπλοκαρισμένη στο studio, αλλιώς δεν θα μ’ άφηνε να φύγω χωρίς να με βγάλει έξω τουλάχιστον για ένα apperitivo και έτσι θα έχανα το καραβάκι μου. Έχει πρόβα. Μου στέλνει ένα βιντεάκι με εγκάρδια αφιέρωση και ένα χαριτωμένο “Tanti Baci!”.

2:45 μμ. Ώρα για κατάδυση. Ξαφνικά βρίσκομαι 10 μέτρα κάτω από τη γη. Όχι μην πάει ο νου σας στο κακό. Είπαμε πλήρωσα… Δεν θα τολμούσα να φύγω έτσι. Κι αν ήταν να με θάψουν για δύο γλυκά κι ένα καφέ, σίγουρα δεν θα έσκαβαν τόσο βαθειά… Είναι τουριστική high season και -όπως παντού έτσι και εδώ- όλοι βιάζονται. Κάτω από το σταθμό του μετρό και πριν την Piazza Gariba υπάρχει μια εξίσου μεγάλη και σκιερή πλατεία. Κατεβαίνοντας τις κυλιόμενες σκάλες, περιστοιχίζομαι ξαφνικά από ένα μπουκέτο δροσερά κορίτσια. Η σχέση μας με τη Μαρία δεν έχει προχωρήσει τόσο ώστε να έχει στείλει τις φίλες της να με υποδεχτούν, φορώντας μάλιστα μπικίνι. Τί έχει συμβεί; Τα κορίτσια είναι απόλυτα ποθητά, αλλά δυστυχώς χάρτινα... Είναι τα μοντέλα της καλοκαιρινής καμπάνιας της Yamamai, που έχει το flagship store της σ΄αυτό το ημι-υπόγειο εμπορικό κέντρο.

Αφήνω κατά μέρος τις μεσημεριανές φαντασιώσεις και βγάζω one way εισιτήριο για το Λιμάνι, τρεις σταθμούς πιο κάτω. Για όποιον θεωρεί τη Νάπολη υποβαθμισμένη, σημειώνω ότι λειτούργησε για πρώτη φορά πριν από 99 χρόνια! Έχει 5 γραμμές, 53 σταθμούς, 50 χλμ μήκος και εξυπηρετεί ετησίως πάνω από 80 εκατομμύρια επιβάτες!

Κάντε τις συγκρίσεις σας...

Ενώ είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ιταλίας, στη δεύτερη δική μας, τη Θεσσαλονίκη, το μετρό αποτελεί ακόμη προεκλογικό στόχο που «εγκαινιάζεται» συνεχώς, ξεκινώντας από τις κυβερνήσεις Σημίτη στα μέσα της δεκαετίας του ’90 έως σήμερα.  Τριάντα χρόνια μετά οι Θεσσαλονικείς ακόμη περιμένουν, ενώ οι Ναπολιτάνοι μετακινούνται «γρήγορα» και εύκολα εδώ και έναν ολόκληρο αιώνα. Μαζί τους και εγώ.

3:02 μμ. 7 λεπτά αργότερα αποβιβάζομαι στο Municipio. Πριν την έξοδο, άλλη μια υπόγεια «πλατεία». Σπάνια συναντάς τέτοιο μυστήριο χώρο. Διαλέγω την έξοδο προς τη θάλασσα. Οι ντόπιοι πάνε αντίθετα. Ίσως κάτι ξέρουν παραπάνω... Ακολουθούν πάνω από 250 μέτρα βουτηγμένα στο ημίφως. Μεταφέρομαι επάνω σ’ ένα κυλιόμενο διάδρομο. Μεσολαβεί ένα απόλυτο κενό 80 μέτρων και στην απέναντι πλευρά βρίσκονται τα θεμέλια ενός κάστρου. Δεν κυκλοφορεί ψυχή… Αναρωτιέμαι προς στιγμήν: αν κάπου εδώ γύρω κυκλοφορούν φαντάσματα. Το σκηνικό είναι κάτι μεταξύ ταινίας επιστημονικής φαντασίας και τρόμου. Μοιάζει στη Νάπολη. Σε κάνει ν’ ανατριχιάζεις, χωρίς όμως να φοβάσαι.

Ευτυχώς βγαίνω στην επιφάνεια χωρίς απρόοπτα. Εκεί το φως γίνεται εκθαμβωτικό. Στο Stazione Marittima κυριαρχούν ως «εξαπτέρυγα» οι φιγούρες δύο τεράστιων κρουαζιερόπλοιων. Εδώ είναι το hub απ’ όπου ξεκινάνε το γύρο της Ανατολικής Μεσογείου. Πρώτα διασχίζουν το Ιόνιο Πέλαγος και μετά αρχίζουν να πιάνουν ελληνικά λιμάνια με προορισμό τα νησιά του Αιγαίου και τα παράλια της Τουρκίας. Τελευταία τα

Έχουν βάλει στόχο οι -όχι άδικα- πολέμιοι του υπερτουρισμού. Γλύτωσα πό τα φαντάσματα, έπεσα πάνω στα «πλωτά τέρατα». Κάνω μεταβολή.

3:05 μμ. Έχω πλέον λιγότερα από 60 λεπτά μπροστά μου. Νέο στιγμιαίο δίλημμα. Πρέπει ν’ αποφασίσω γρήγορα προς τα που θα κινηθώ. Η απόσταση ως τη Via Toledo και την Piazza Pleibiscito (Πλατεία Δημοψηφίσματος) δεν είναι μεγάλη (αποτελούν αντίστοιχο συνδυασμό της δικής μας Ερμού με την Πλατεία Συντάγματος). Αυτό το back and forth όμως είναι πολύ τουριστικό και κυρίως πολύ χρονοβόρο.

Σκαρφίζομαι λοιπόν το εξής: θα κάνουμε μαζί το γύρο μόνο ενός μεγάλου τετραγώνου και ό,τι προλάβουμε να «δούμε». Ένα χιλιόμετρο η περίμετρός του.

Μπροστά μου ορίζει το σκηνικό η λεωφόρος Christophoro Colombo. Η παραλιακή τους εδώ δεν έχει ούτε τη χάρη ούτε την ομορφιά αυτού που οι Ιταλοί ονομάζουν Lungomare και συναντάμε σε άλλες λιγότερο ενδιαφέρουσες πόλεις, όπως η Κατάνια και το Μπάρι. Το σύνηθες όριο ανάμεσα στον αστικό ιστό και την θάλασσα, εδώ δεν χωρίζει την πόλη από την παραλία, αλλά από πανάσχημες εκτεταμένες βιομηχανικές εγκαταστάσεις (αποθήκες, τολλ, καρνάγια, κ.ά.).

Διασχίζω -πάντα με προσοχή- τον φαρδύ δρόμο. Είπαμε ότι τα φανάρια εδώ στο Νότο δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε. Κεντράρω στην απέναντι γωνία μια κοπελίτσα που φαίνεται να κοιμάται ακουμπισμένη πάνω στο σκούτερ της, παρά το κομφούζιο που επικρατεί. Λίγο πιο πίσω της ένας σκουρόχρωμος τύπος με φωσφοριζέ πορτοκαλί φόρμα της Εθνικής Ολλανδίας καπνίζει αμέριμνα, έχοντας πλάτη τη γωνία ενός ακόμη επταώροφου νεοκλασικού.

Την πρόσοψή του τεράστιου κτιρίου «στηρίζουν» τρία μαγαζιά αναπόφευκτα για λιμάνι. Από αριστερά προς τα δεξιά, πωλούνται ηλεκτρονικά είδη μαϊμούδες και λοιπά αξεσουάρ κινητών, εκδίδονται εισιτήρια και βέβαια ένα ακόμη καφέ. Στην ταμπέλα του τελευταίου ποιό άλλο brand θα μπορούσε να αναγράφεται; Café Toraldo...

Κόβω στο στενάκι δεξιά προς την Piazza Franceze. Είναι σκιερό και κάθετο στην παραλιακή. Εκεί αρχίζουν «τα δύσκολα»: ξεχωρίζουν στοίβες με ναπολιτάνικα σκουπίδια πεταμένα δεξιά και αριστερά. Μαζί τους έχουν ξεχαστεί από το χρόνο και δύο αμφιβόλου ποιότητας εστιατόρια: μία ιταλική trattoria, το “Castel Nuovo” και ένα κινέζικο, το “La Citta D’ Oro”. Δεν φαίνονται σαν παγίδες για τουρίστες. Είναι! Αντί για δίχτυα είχαν απλωμένα έξω τραπεζάκια με τα κλασσικά ερυθρόλευκα τραπεζομάντηλα. Είναι τόσο εμφανώς παρατημένα που -παρότι καταμεσήμερο- δεν έχουν ούτε έναν πελάτη.

Στα δεξιά τους κυριαρχεί μία μεγάλη τοξοτή μεσαιωνική πόρτα, ευτυχώς ξεχασμένη από τη σύγχρονη πολεοδομία. Φαίνεται να στηρίζει μια πολυώροφη πολυκατοικία, ενώ πίσω της βρίσκεται το απόλυτο κενό... Σε τί χρησιμεύει; Αν άνοιγε που θα οδηγούσε; Μπροστά της βρίσκονται σαν να την προσκυνούν δεκάδες μηχανάκια «παρκαρισμένα» το ένα πάνω στο άλλο. Ένας θεός ξέρει πως τα μετακινούν, αφού τα μισά είναι πεσμένα πάνω στ’ άλλα μισά…

Αριστερά τους άλλο ένα σκοτεινό στενάκι. Στο βάθος του αχνοδιακρίνεται επιβλητικό το Castello Nuovo. Είναι το πιο εμβληματικό οχυρωματικό έργο της πόλης εδώ και 8 αιώνες. Στέκει εκεί από το 1214 ως μάρτυρας μεγαλείων και κρίσεων. Μιας ιστορίας τόσο πλούσιας και ενός παρόντος τόσο φτωχού… Φιλοξενούσε από βασιλιάδες, πριγκίπισσες και στρατηγούς, μέχρι τροβαδούρους και άλλους ονομαστούς καλλιτέχνες της εποχής. Είμαι σίγουρος πως εδώ δίπλα τους από τότε έως και σήμερα έκαναν πιάτσα οι τροτέζες του λιμανιού. Οι αντιθέσεις που λέγαμε… Εδώ όλα ομογενοποιούνται. Έρχονται κοντά γεγονότα, γενιές, τάξεις, φυλές και κουλτούρες. Όλα σε ένα και ταυτόχρονα όλα διακριτά!

Είναι γεγονός πως η Νάπολη εμφανίζεται μπροστά σου ανυπόκριτα. Με τις ομορφιές και τις ασχήμιες της. Χειροτεχνημένη και μπετοναρισμένη. Έντονα πολυλογού και φωνακλού. Μυστηριώδης και ανοιχτή. Πικραμένη, αλλά όχι μίζερη. Μα, πάνω απ’ όλα ειλικρινής. Αυθόρμητη. Ανυπόκριτη. Αυθεντική. Είναι αυτό που είναι.

Προχωρώ και στην απέναντι γωνία μπαίνω φουριόζος στο εστιατόριο/μπαρ Bellillo (Via Agostino de Pratis 112-124). Διψασμένος ζητώ μια ιταλική μπύρα. Δεν διαθέτει ούτε Moretti, αλλά έχει κάτι άλλο, πολύ πιο πολύτιμο: ένα ολόσωμο αντίγραφο του Maradona.

Ο Diego με συναντά ξανά!

Diego παντού!

Βγάζω τη δεύτερη selfie της ημέρας. Φαίνεται πολύ πιο ρεαλιστική απ’ αυτή με τη Meloni. Την ποστάρω αμέσως. Τα like αρχίζουν να πέφτουν βροχή. (Γι’ αυτόν βέβαια, όχι για εμένα…).

3:30 μμ. Παραγγέλνω ένα μεγάλο μπουκάλι San Pelegrino και ένα ακόμη espressaki. Ξεδιψάω στο πόδι και συνεχίζω. Έχω πάρει την απαραίτητη ενέργεια για ν’ αντιμετωπίσω τον ανυπόφορο ήλιο.

Αναρωτιέμαι αν ήθελε κανείς να μείνει κάπου εδώ τί επιλογές έχει; Ρίχνω μια ματιά στον χάρτη. Παραπάνω απ’ όσες περίμενα και πολύ ποιοτικότερες απ’ όσο υποδεικνύει η περιοχή! Στο τέρμα της η Via Franceze διασταυρώνεται με την Via Agostino de Petris. Εκεί βρίσκεται το ξενοδοχείο Mercure (τεσσάρων αστέρων ~290€). Θα έμπαινες άνετα τέτοια ώρα να κλείσεις δωμάτιο για να ξαποστάσεις. Θα έβγαινες όμως αφού σουρουπώσει; Αν είσαι θαρραλέος ίσως, αφού ενώ είναι τόσο κεντρική η περιοχή, έχει και αρκετά κακόφημα στοιχεία. Απέναντί του ένα αξιοπρεπές ξενοδοχείο για πιο μικρά βαλάντια, το Hotel San Marco, (τριών αστέρων ~135€). Not bad. Σ’ αυτά τα τρία προσθέστε και τρία πεντάστερα. Τα πρώτα δύο βέβαια είναι «πεντάστερα» κατά δική τους δήλωση. Δεν βρίσκονται εύκολα, αφού είναι σχεδόν κρυμμένα στα σοκάκια του τετραγώνου: το “Maschio Angiohno” (~150€) και το «Napoli Live» (115€). Αντίθετα το αυθεντικά luxury “Romeo” δεσπόζει στην παραλιακή και έχει ένα υπέροχο Roof Garden, από το οποίο βλέπεις τα πάντα με 615€ τη βραδιά. Σ’ αυτά προσθέστε και το Hostel το “The Sun” (105€), οπότε έχετε επιλογές για όλα τα βαλάντια.

3:40 μμ. Παρά τις πάμπολες πινακίδες που με περιτριγυρίζουν και γράφουν parchegio (parking), οι δρόμοι ξεχειλίζουν από κάθε είδους ασυγκράτητα οχήματα. Αναρωτιέμαι από πού μπορεί να ξεφυτρώνουν όλα αυτά. Κυκλοφορούν με οδηγικό στυλ αντίστοιχα επιθετικό με τα μηχανάκια της πόλης. Βρίσκονται άραγε σε άτυπη συμμαχία απέναντι στους ανυπεράσπιστους πεζούς; Ουδείς φαίνεται να μπορεί ή να θέλει να επιβάλει στοιχειωδώς την τάξη...

Και όμως αναπάντεχα η πραγματικότητα με διαψεύδει. Στην επόμενη κιόλας γωνία συναντώ έναν παππούλη να κρατάει στα χέρια του μια κόκκινη ταμπελίτσα STOP, σαν αυτές που είχαν οι σταθμάρχες το ’60. Προσπαθεί μάταια να ρυθμίσει την ανεξέλεγκτη κυκλοφορία, αφού στην Via Arcide De Gasperi επικρατεί ο ορισμός του κυκλοφοριακού κομφούζιου.

Αναγκάζομαι να περπατήσω στο δρόμο, δίνοντας αφορμή να μου επιτεθεί ξανά ένα ναπολιτάνικο λεωφορείο. Είναι της γραμμής Cazerta – St. Nikola. Δεύτερη φορά που θα πήγαινα αδιάβαστος σε λιγότερο από μία ώρα. Τουλάχιστον θα με «διαβάζανε» σ’ εκκλησιά με τ’ όνομά μου!

Πάλι καλά…

Σε λιγότερο από 100 μέτρα εμφανίζεται δεύτερος αυτόκλητος (;) τροχονόμος! Τυχαία; Αυτός είναι νέος και στρουμπουλός, με t-shirt με στάμπα τη φάτσα του Al Pacino από το Scarface και τζιν κομμένο στο γόνατο σε στυλ βερμούδας. Είμαι πεπεισμένος πλέον ότι βρισκόμαστε στην πόλη του αυτοσχεδιασμού. Κρατάει επίσης ένα ταμπελάκι STOP στο δεξί του χέρι. Αυτός όμως -σε αντίθεση με τον ετοιμοθάνατο παππού- βαριέται εμφανώς να το σηκώσει. Ούτε ίχνος κανονικής τροχαίας πουθενά. Αλλοίμονο...

Κάπου θα πίνουν το espressaki τους κι αυτοί…

3:45 μμ. Το κράτος εν τέλει κάνει την εμφάνισή του. Πώς; Απρόσωπο. Μέσα από ένα εντυπωσιακό Palazzo. Είναι η Guardia di Finanza. Αυτό τουλάχιστον γράφει φαρδιά-πλατιά η ταμπέλα στην είσοδο, κάτω από δύο σημαίες που ανεμίζουν από πάνω της, μια Ιταλική και μια Ευρωπαϊκή. Παρότι η ώρα δεν είναι προχωρημένη, δεν φαίνεται να υπάρχει μέσα του ίχνος ζωής. Σ’ ένα τεράστιο κτίριο δεν θα ‘πρεπε κάποιοι –ελάχιστοι έστω- να βρίσκονται επί τω έργω; Να δουν πως θα επιβάλουν πρόστιμα στους «λιμανίσιους», αν παρανομούν; Πολύ αμφιβάλλω... Όχι για το αν παρανομούν… Μάλλον συνεννοούνται και αυτοί σε κάποιο απ’ τα πάμπολλα καφέ για το pizzo τους, δηλαδή το ποσοστό τους.

Αν ήξερε ο De Gasperi (Σημ. 3) ότι ο δρόμος που φέρει τ΄ όνομά του έχει γίνει σημείο συνάντησης διαφθοράς και διαπλοκής, κράτους και παρακράτους, ίσως να μην έκανε υπερπροσπάθεια να σταθεί στα πόδια της η καταστραμμένη από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ιταλική οικονομία …

Υπάρχει βέβαια και αντίλογος που λέει: «Χαλάλι τους. Όλα κι όλα. Οι Ιταλοί ως μετρ του στυλ κατάφεραν να κάνουν εξαγώγιμο προϊόν το mafia universe μέσω του Hollywood, του Francis Ford Cappola, του Robert Deniro και πιο πρόσφατα με τους Sopranos και τον James Gandolfini».

Το αφήνω ασχολίαστο;

Δεν ξέρω πώς, αλλά η Νάπολη, ενώ είναι αναμφισβήτητα εγκληματική, σου δίνει την αίσθηση ότι δεν είναι τελικά ανήθικη…

3:50 μμ. Το σκηνικό στην επόμενη γωνία παραμένει αντίστοιχα παραβατικό και ταυτόχρονα εξωστρεφές. Σαν να μην έχουν σπίτια ή γραφεία. Λες και τα πάντα συμβαίνουν στο δρόμο! Κανείς δεν θα δυσκολευόταν ν’ αντιληφθεί την «αποστολή» του καλογυμνασμένου νεαρού με τη γαλάζια φανέλα της Νάπολη που αράζει επάνω σε μια κατακόκκινη και καλογυαλισμένη βέσπα. Είναι η Ferrari του; Ίσως και να γίνει, αν καταφέρει να ζήσει αρκετά για να την αποκτήσει… Αυτή και αυτός βρίσκονται παρκαρισμένοι έξω από το παρακείμενο Café Mexico. Ενώ μοιάζει απορροφημένος στο κινητό του, διακόπτει απότομα το σκρολάρισμα για να φτύσει στο δρόμο. Πιθανότατα όχι μόνο από έλλειψη παιδείας, αλλά κυρίως από μαγκιά. Οι συνομήλικοί του που θα μεγαλώνουν σε κάποιο πεζοδρόμιο του original Μέξικο κάπως έτσι δεν θα συμπεριφέρονται; Βυθισμένοι χωρίς να πιάνουν πάτο…

Λέτε να παραγγέλνει κάποιο φορτίο με «πασπαλισμένες μπανάνες» από τη Λατινική Αμερική; Οι πηγές μου λένε ότι όλοι αυτοί οι πιτσιρικάδες γίνονται ιδιαίτερα «υπερκινητικοί» μόλις πέσει ο ήλιος. Κινούνται – διακινούνται – διακινούν- και δεν μπορεί να τους πιάσει κανείς. Μην με ρωτήσετε τι μεταφέρουν. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε... Δεν κάνω το λάθος να τον πάρω φωτογραφία. Δεν είναι η φάση για selfies...

Είπαμε…

Εδώ να τραυματιστείς μπορεί…

Να πλήξεις;

ΠΟΤΕ!

3:55 μμ. Στην επόμενη γωνία όμως δεν μπορώ να αντισταθώ σ’ ένα ακόμη φευγαλέο κλικ. Το μεταλλικό κουτί της Telecom Italia καλύπτεται από ένα γκράφιτι των Ultras, των φανατικών tiffozi της Napoli. Αυτοκαταστροφική ομάδα, όπως και η πόλη που την φιλοξενεί. Αφού εξέπληξε τους πάντες κατακτώντας πέρυσι το Scudetto μετά από 30 ολόκληρα χρόνια, δεν κατάφερε φέτος να βγει ούτε Ευρώπη… Η στήριξη των οπαδών της όμως παραμένει ανεπηρέαστη. «Όσο μας πληγώνεις, τόσο μας πορώνεις»…

Δεν θυμίζει κάποιους άλλους «λιμανίσιους» κατά Πειραιά μεριά;

3: 57 μμ. Ο κύκλος του mini οδοιπορικού κλείνει εδώ. Ίσα-ίσα που προλαβαίνω πλέον το vaporetto για το νησί.

Αφήνω πίσω μου μια πόλη εκρηκτική, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ακόμη και αν είναι απροσδιόριστη η επόμενη έκρηξη του Βεζούβιου.

Με το που κάθομαι στο καραβάκι κλείνω τα μάτια μου και φέρνω στο μυαλό μου την αποχαιρετιστήρια εικόνα: τον all star συνδυασμό προορισμών της ξεθωριασμένης προστατευτικής τέντας της αποβάθρας. AMALFI – ATRANI – CAPRI – ISCHIA - PROCIDA - MAJORI – CETARA – POSITANO – SORENTO.

Σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να εγκλωβιστώ σ’ ένα αέναο island -hopping σ’ αυτές τις θάλασσες του Νότου. Και τί δεν θα ΄δινα να ζούσα τη ζωή μου σε «λούπα» ανάμεσα σ’ αυτούς τους επίγειους παράδεισους...

4:00 μμ. Ήρθε ο προσδιορισμένος χρόνος αναχώρησής μου.Time to go! See you soon Napoli ή καλύτερα ci vediamo!

Νάπολη

Ιούνιος 2024

Τέσσερις σημαντικές σημειώσεις για τη Νάπολη

Σημ. 1:

Στις Ευρωεκλογές της 9^ης Ιουνίου επικράτησε το κόμμα της Μελόνι, Αδελφοί της Ιταλίας. Με ποσοστό 28,8% έστειλε στις Βρυξέλλες 28 Ευρωβουλευτές. Επιτυχία σημείωσε και η Αφροδίτη Λατινοπούλου με τη Φωνή της Λογικής (3,01%) και θα συναντήσει αυτοπροσώπως τους Ιταλούς συναδέλφους της στο Ευρωκοινοβούλιο λίαν προσεχώς.

Σημ. 2:

“La Paranza dei Bambini”, «Η Τράτα των Παιδιών» (2016). Το βιβλίο του Roberto Saviano αναφέρεται σε μια παρέα ανήλικων παιδιών (12-15 ετών) που ανεβαίνουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και αναπάντεχο θράσος στην ιεραρχία του Ναπολιτάνικου υποκόσμου συγκροτώντας μια δολοφονική συμμορία. Το 2019 γυρίστηκε ταινία με σκηνοθέτη τον Claudio Giovanessi. Καθόλου τυχαία στην ταινία ο τίτλος παραφράστηκε με το ομόηχο «Πιράνχας». Όσο και να θεωρείται «μυθοπλασία», αποτελεί μια ζοφερή πτυχή της καθημερινότητας στην πόλη αυτή…

Σημ.3:

Ο Alcide de Gasperi (1881-1954) ήταν ο εμβληματικός Ιταλός πολιτικός που ίδρυσε το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα και διετέλεσε Πρωθυπουργός συμμαχικών κυβερνήσεων την κρίσιμη 8ετία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1945-1953). Υπό την στιβαρή ηγεσία του η κατεστραμμένη Ιταλία κατάφερε να σταθεί στα πόδια της ως οικονομία και να επουλώσει ως κοινωνία τις πληγές που άφησε η υπερεικοσαετής φασιστική διακυβέρνηση του Μπενίτο Μουσολίνι(1922-1943).

Σημ. 4:

Αν το κείμενο σας άνοιξε την όρεξη να επισκεφθείτε την πόλη, δεν έχετε παρά να πάρετε μία από τις τέσσερεις απευθείας πτήσεις που συνδέουν καθημερινά την Αθήνα με τη Νάπολη. Μερικές μάλιστα τις βρίσκετε σε πολύ χαμηλές τιμές με low cost εταιρείες (ξεκινούν από 20 ευρώ!). Το καλοκαίρι υπάρχουν και δεκάδες πτήσεις απευθείας από νησιά και άλλες πόλεις της Ελλάδας.