Ταξίδι στη Βορειοδυτική Πελοπόννησο και στα ωραία χωριά της όπως τα Τρόπαια, η Δάφνη και αλλά και τα γύρω μέρη του ποταμού Λάδωνα.
Τα ονόματα των χωριών, από την Κόρινθο και μετά, περνάνε γρήγορα και κάπως τα μπερδεύεις επειδή μοιάζουνε μεταξύ τους, χωριό με χωριό. Ο κεντρικός αυτοκινητόδρομος φεύγει μερικά χιλιόμετρα πέρα από τη γραφική/καταπληκτική Βυτίνα, οπότε δεν την βλέπεις, αντίθετα βλέπεις χωριάτικα χωριά, από αυτά που δεν έχουνε καμία σχέση με τουρισμό και πολλή σχέση με κοτέτσια. Τα Τρόπαια, όταν εμφανίζονται στην πλαγιά του Μαίναλου (την Βορειοδυτική, όπως διάβασα), δείχνουν ένα τυπικό χωριό αυτής της πλευράς της Πελοποννήσου, με αμφιθεατρικά χτισμένα σπίτια, πλατεία με ωραία θέα, παλιές ρουστίκ εκκλησίες ιστορικής σημασίας, κεραμιδένιες στέγες και πρασινάδα. Λεγόταν «Βερβίτσα» ως τη δεκαετία του '20, πριν ανα-βαφτιστούν τα χωριά με πιο Ελληνό-ηχα ονόματα: «βέρμπα» στα Σλάβικα σημαίνει «ιτιά» και μάλλον το χωριό είχε πολλές ιτιές, όπως είχε και πολλούς Σλαβόφωνους κάτοικους. Τον 7ο αιώνα στις μετακινήσεις πληθυσμού, «διάφορα Σλαβικά φύλα», όπως γράφουν τα βιβλία της Ιστορίας, κατέβηκαν μέχρι την Πελοπόννησο όπου έστησαν τσαρδί. Η γεωργία και η κτηνοτροφία ήταν οι κύριες ασχολίες των κατοίκων – και παρέμειναν, μέχρι πριν δεκατέσσερα χρόνια, που άλλαξαν τα δεδομένα σε όλη την ύπαιθρο, «κυρίως εξ αιτίας του Καλλικράτη, από το 2010», όπως λέει στεναχωρημένος ένας ντόπιος, αλλά ας μην μπούμε σε αυτό το ακανθώδες θέμα ενώ είμαστε σε ανάλαφρο ταξιδιωτικό (θέμα).
Εκδρομή στα χωριά της Βορειοδυτικής Πελοποννήσου
Η παλιά Βερβίτσα, σήμερα Τρόπαια, είναι ένα όμορφο χωριό… λίγο εγκαταλειμμένο ή μάλλον παρατημένο, όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ντόπιος: ενώ φαίνεται να έχει πληθυσμό 500 κατοίκους σε απογραφή του 2011, στην πραγματικότητα σήμερα είναι κάτω από 250 οι μόνιμοι κάτοικοι. Κάμποσα σπίτια είναι έρημα και έτοιμα να διαλυθούν, ενώ άλλα είναι συντηρημένα, πλην όμως ακατοίκητα: οι ιδιοκτήτες είναι μετανάστες σε ξένες χώρες, ή ζούνε σε μεγάλες πόλεις και κρατάνε τα σπίτια τους για καλοκαιρινές διακοπές. Το χωριό έχει πολύ ψωμί για τουρισμό – ορειβατικά μονοπάτια, μονοπάτια περιπάτου, εντυπωσιακά τοπία, εκκλησίες και παλιά πέτρινα κτίρια - αλλά δυστυχώς δεν διαθέτει ξενώνα, ούτε ενοικιαζόμενα, οπότε άντε να το βρει ο τουρίστας. Αγοράζω κριθαράκι, βίδες και χυλοπίτες από το «Χωριάτικα ζυμαρικά» του Αγγελου Πανόπουλου, που φτιάχνει τα καλύτερα σπιτικά, όντως χωριάτικα ζυμαρικά από το 1984. Αν τα ανακαλύψει ο τυχερός τουρίστας, ειδικά ο ξένος, δεν θα αφήσει να πάει χαμένο ούτε μισό κριθαράκι…
Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, σταματάμε στο χωριό Δάφνη, στην τεράστια, ξύλινη και μποκού παραδοσιακή ταβέρνα «Ο Τζόλας» για την οποία διαβάζουμε διθυραμβικές κριτικές σε διάφορα σάιτ, πολύ σωστά, μια και το φαγητό είναι ορίτζιναλ, καθόλου τζιριτζαντζουλέ και πολύ νόστιμο. Τρώμε παϊδάκια, μπριζόλες, χόρτα κι ένα σπιτικότατο τζατζίκι με 15 ευρώ το άτομο κάτω από πανύψηλους ξύλινους τοίχους στολισμένους με αγκλίτσες, βαρέλια, υφαντά και μπρούντζινες κουδούνες, και φεύγουμε ευχαριστημένοι. Η Δάφνη Αχαΐας, πρώην επαρχίας Καλαβρύτων, λεγόταν «Στρέζοβα» ως το 1928. «Στρέζα» είναι η βελανιδιά, κι έχει ένα σωρό βελανιδιές το χωριό,το οποίο είναι όμορφο, αμφιθεατρικό, με γεφυράκια, πέτρινα δρομάκια, παλιές εκκλησίες και μονοπάτια, σκαλωμένο στις πλαγιές (Νοτιο-Ανατολικές) του Αφροδίσιου. Κι αυτό βλέπει τον πληθυσμό του να μειώνεται χρόνο με το χρόνο, αν κι έχει ακόμα καμμιά 400σαριά κατοίκους. Το χειμώνα πιάνει χιόνι, αλλά όχι φέτος, που «δεν έκανε χειμώνα» όπως έχουμε καταλάβει όλοι.
Η Δάφνη είναι κοντά στην τεχνητή λίμνη και στον ποταμό Λάδωνα, φεύγοντας περνάμε πλάι στο φράγμα του Λάδωνα με τα πολύ γαλάζια νερά, που δείχνει από μακριά σαν μια ήρεμη καλοκαιρινή θάλασσα. Πινακίδες διαφημίζουν ενοικίαση καγιάκ, σίγουρα είναι το κατάλληλο μέρος για θαλάσσιο σκι (αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι είδα πινακίδες για σκι). Ο Λάδωνας ήταν ποταμός-θεός στην μυθολογία, μάλιστα η Δάφνη ήτανε η κόρη του Λάδωνα, που έγινε δέντρο με μυρωδάτα φύλλα επειδή ήτανε αγαπημένη του Απόλλωνα – κάπως την είχανε δει ότι την συνέφερε μια Ναιάδα να γίνει φυτό από την πολλή αγάπη που της είχε ο κάθε ψωνισμένος θεός. Τέλος πάντων ο Λάδωνας διατρέχει το Νομό Αχαΐας και Αρκαδίας για περισσότερα από 60 χιλιόμετρα, και συμβάλλει στον Αλφειό, που κι αυτός ήτανε θεός στην αρχαιότητα. Στην τεχνητή λίμνη υπάρχουν ψάρια, γιατί αν δεν υπάρχουν, είδα τουλάχιστον τρεις-τέσσερεις τύπους να ψαρεύουν στις όχθες της τζάμπα και βερεσέ.
Όλη η περιοχή γύρω από τον Λάδωνα και την λίμνη είναιβιότοπος
Η διαδρομή, τρεις ώρες να πας και τρεις να γυρίσεις από την Αθήνα, περνάει μέσα από αυτά τα περίεργα σιωπηλά δάση με τα πολύ ψηλά πεύκα και έλατα, που έχουν φουντωτά κλαριά από τη μέση και πάνω ενώ τεντώνονται από τη ρίζα ως τη μέση τους σχεδόν γυμνά. Όλη η περιοχή γύρω από τον Λάδωνα και την λίμνη είναιβιότοπος με εκατοντάδες είδη πουλιών, φυτών και δένδρων – σηκώνει πολλές εκδρομές και μάλιστα επιμορφωτικές, από αυτές που τις βαριούνται τα έφηβα παιδιά, άρα προσπαθήστε να πάτε τα παιδιά σας εκεί πριν περάσουν τα 12-13 τους χρόνια. Θα ενθουσιαστούν με το αλεπουδάκι που περνάει το δρόμο σφαίρα, και η ουρά του είναι μεγαλύτερη από το μπόι του, όπως θα ενθουσιαστούν με το καγιάκ, ίσως και με το Ζεν του πάντα εντυπωσιακού τοπίου…
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
12°
