Εαρινή ανταπόκριση από το Λονδίνο

Η πρώτη δουλειά που ήθελα να κάνω στη ζωή μου ήταν να γίνω «Λάμπης Τσιριγωτάκης». Δεν ήμουν αρκετά μεγάλος για να καταλαβαίνω τι σημαίνει «ανταποκριτής», αλλά αυτή Η ΦΩΝΗ (τι φωνή!) με συνέπαιρνε.

Η χροιά του μπάσου, οι τονισμοί, η έντονη βρετανική προφορά, δημιουργούσαν έναν μοναδικό συνδυασμό που λειτουργούσε σαν πύλη στον χωροχρόνο. Με μετέφερε σαν επιβάτη του Star Trek σε μια μαγική πόλη που έμοιαζε να βγαίνει από μεσαιωνικό παραμύθι.

Ο συνδυασμός με βασίλισσες, Big Ben και τους έφιππους φρουρούς της με έστελναν κατευθείαν στον κόσμο του Αρθούρου του Λεοντόκαρδου και του Ρόμπιν Χουντ. Μεγαλώνοντας λίγο, η Αγγλία συνδυάστηκε με πιο σύγχρονους ήρωες από το Nottingham (όχι τον Σερίφη, αλλά τον Μπράιαν Κλαφ) και τους Reds του Liverpool, τον (Sir τώρα πια) Kenny Dalglish, τον Ian Rush και τον Alan Ηansen.

Πολλά χρόνια αργότερα, είχα τη χαρά και την τιμή να γνωρίσω τον κ. Τσιριγωτάκη σε μια εκδήλωση της Ελληνικής Πρεσβείας και σας διαβεβαιώ πως ήταν τόσο εντυπωσιακός διά ζώσης όσο και διά του τηλεδέκτη.

Anyway, αυτές είναι οι αναμνήσεις ενός Gen X, μάλλον antifa history για τους Μillenianls αναγνώστες του Athens Voice.

Στο προκείμενο λοιπόν, την ανταπόκριση: τι συμβαίνει στο Λονδίνο την πρώτη εβδομάδα του Απρίλη του 2024;

Ξεκινάμε από πού αλλού; Από τον καιρό. Και τι καιρός! Επί πέντε μέρες ούτε σταγόνα βροχής, αρκετή ηλιοφάνεια και θερμοκρασίες που το πρωί αγγίζουν τους 20^οC!

Αποτέλεσμα; Αρκετά κοντομάνικα και τραπεζάκια έξω. Μια σπάνια κατάσταση που έγινε (αναγκαστικά) μόδα επί Covid και μετατράπηκε σε αγαπημένη συνήθεια και των Λονδρέζων.

Όσοι από αυτούς δεν ενοχλούνται από τα εκτενή έργα ανακατασκευής του πανάρχαιου δικτύου της Thames Water (η δική τους ΕΥΔΑΠ) καλούνται στις 2 Μαΐου ή να δώσουν μια 3η θητεία στον Sadiq Κhan –τον μουσουλμάνο δήμαρχό τους– ή να περάσουν τη σκυτάλη στην ξενέρωτη Συντηρητική αντίπαλό του, τη Susan Hall.

Τι λένε οι δημοσκοπήσεις;

Τον δείχνουν να προηγείται με +18%, 44% έναντι της «κόρης του μηχανικού αυτοκινήτων», η οποία συγκεντρώνει μόλις 26%.

Σε μια πολύ πρωτότυπη αξιολόγηση η «Evening Standard» ανέφερε τα εξής: διανέμεται πλέον καθημερινά ως free press σε 2 εκατ. αντίτυπα στο μετρό της πόλης.

Ο Εργατικός: πιθανότητα νίκης 8/10, βαθμός συμπάθειας 8/10, ακόλουθοι στο X/Twitteer 1,1 εκ, «ικανότητα» για γκάφες 3/10. Η Συντηρητική: πιθανότητα νίκης 6/10, βαθμός συμπάθειας 4/10, ακόλουθοι στο X/Twitter 27.000, ικανότητα για γκάφες 7/10.

Γνωρίζοντας λοιπόν μάλλον από τώρα τον νικητή, του δίνουμε ένα μεγάλο μπράβο γιατί έχει καταφέρει να μετατρέψει το Λονδίνο του Brexit στην πρωτεύουσα της δημιουργικής οικονομίας της Ευρώπης. Ο κινηματογράφος, η TV, το animation, το design, η μόδα και τα video games συνεισφέρουν στην οικονομία πολλά δις £ – 55 δις £ ευρώ μόνο το 2019. Στους τομείς αυτούς απασχολούνται 1,1 εκ. άνθρωποι, 1/5 θέσεις εργασίας στην πόλη, και είναι ο κύριος λόγος που την επισκέπτονται 4 στους 5 τουρίστες.

Μόνο τις περυσινές συναυλίες των Beyonce, Harry Styles και The Weaknds απόλαυσαν 1,2 εκ. fans! Σκεφθείτε τι θα γίνει φέτος που επανέρχονται ο Boss Bruce Springsteen και η Taylor Swift...

Το Μουσείο του Λονδίνου από μόνο του είναι ένα πρότζεκτ 437 εκ. £. Αντί για τις ξεπερασμένες ΒΙΠΕ (Βιομηχανικές Ζώνες) που στραγγαλίζουν περιβαλλοντικά την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, στο Λονδίνο σχεδιάζουν 12 Δημιουργικές Επιχειρηματικές Ζώνες για start ups στον χώρο των τεχνών.

Για να καταλάβετε τι συμβαίνει, περισσότερα από 30 κινηματογραφικά συνεργεία βρίσκονται καθημερινά στους δρόμους μιας πόλης με 3.500 εταιρίες οπτικοακουστικών παραγωγών. Και το London Fashion Week θα αποφέρει 131 εκ. £ μόνο από πωλήσεις ρούχων. Όπως λένε οι Londonistas: «το Hollywood παράγει φιλμ και το Μιλάνο μόδα. Εμείς κάνουμε και τα δύο!»

Δεν αναφέρομαι στο θέατρο, γιατί όλοι γνωρίζουν τι σημαίνει West End. Ενδεικτικά σε μερικά από τα μεγάλα θέατρα θα εμφανιστούν φέτος η Sarah Jessica Parker, ο Ralph Fiennes, ο Ian mc Kellen, ο David Tennant και η Santra Snook!

By the way, το Λονδίνο με τις 241 θεατρικές σκηνές και τα 39 mega θέατρα (41 έχει το Broadway), προχώρησε σε μια σημαντική καινοτομία και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολα σπάνε οι αγγλικές παραδόσεις: σχεδόν σε όλα τα μιούζικαλ επιτρέπεται πλέον στο κοινό να βιντεοσκοπήσει το φινάλε της παράστασης, κάτι που απαγορευόταν αυστηρά! Στο «Sister Act» μάλιστα, που ανεβαίνει στο Dominion Theather, οι θεατές ενθαρρύνονται να το κάνουν! Το θεωρούν ελεύθερη διαφήμιση και δεν «προδίδει» τα μυστικά της παράστασης. Η ιδέα προήλθε από τη Νότιο Κορέα και είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη στην εποχή του Instagram και των άλλων κοινωνικών δικτύων. 

Ως εδώ όμως με το λαμπερό glam μιας global mega city, όπου ομιλούνται καθημερινά 300 γλώσσες!

Υπάρχουν και προβλήματα… Στους ίδιους δρόμους που οι άοπλοι Bobbies, οι καλοσυνάτοι αστυνομικοί με τα αστεία, κωνικά, μαύρα καπέλα σε έκαναν να αισθάνεσαι ασφαλής, κυκλοφορεί μια αδιόρατη απειλή, και δεν είναι η ισλαμική τρομοκρατία... Προέρχεται από έναν αναπάντεχο «εχθρό»: παιδιά προεφηβικής και εφηβικής ηλικίας.

Οι 32.493 αστυνομικοί της ΜΕΤ (με ετήσιο προϋπολογισμό 4,45 δις £) δεν μπορούν να βρουν λύση στο αυξανόμενο «Knife Crime», το «Έγκλημα των μαχαιριών»!

Φέτος καταγράφηκαν 14.000 αδικήματα (+22% από τον περασμένο χρόνο). 27.835 έλεγχοι έγιναν σε 12 μήνες και κατασχέθηκαν 6.346 όπλα, κυρίως μαχαίρια, που χρησιμοποιούνται από ανήλικους δράστες για bullying και ληστείες, μέχρι 12.786 μαχαιρώματα, και 67 δολοφονίες! Αυτή η σύγχρονη μάστιγα έχει πολύ βαθιά κοινωνικά αίτια (φτώχεια, ανισότητες κ.ά.), αλλά πολλές φορές είναι «απλά» αποτέλεσμα μιμητισμού και λάθος προτύπων, που όμως κάνουν το Βικτωριανό Λονδίνο να μοιάζει με παιδικό σταθμό μπροστά στο σημερινό.

Μπορεί για κάποιους τα 43 μαχαιρώματα την ημέρα να ακούγονται λίγα σε μια πόλη σχεδόν 12 εκ. κατοίκων ή «αναμενόμενα», συγκρινόμενα με την ελληνική πραγματικότητα όπου γυναίκες δολοφονούνται στην εξώπορτα αστυνομικών τμημάτων. Ή ακόμα το Λονδίνο να ακούγεται λιγότερο σκοτεινή πόλη από την Gotham City του Batman, αλλά ίσως χρειαστεί τον δικό της μεταμοντέρνο υπερήρωα για να «καθαρίσει» τους δρόμους. Και ποιος μπορεί να είναι αυτός; Ο Monkey Man!

Ο «Άνθρωπος Μαϊμού» τα κατάφερε στην Ινδία. Τα κατάφερε και στο Βρετανικό box-office με 760.000 £ εισπράξεις την πρώτη εβδομάδα. Και πώς να γινόταν διαφορετικά όταν πρωταγωνιστής, σεναριογράφος και παραγωγός είναι ο Dev Patel, (τον γνωρίσατε στο οσκαρικό «Slumdog Millionaire»), ένα από τα sweet boys της χώρας.

Ο Patel αν μπορούσε να επαναλάβει τις επιδόσεις του στις πολεμικές τέχνες (έχει μαύρη ζώνη στο TAE-KWO-DO) και στα σοκάκια των προαστίων του Λονδίνου, μπορεί να «καθάριζε» junior μαχαιροβγάλτες από μόνος του, σαν Άγγλος John Wick.

Αυτός πάντως που ίσως κληθεί να πολεμήσει σε έναν κανονικό και υπερβίαιο πόλεμο δεν είναι ο 33χρονος Ινδός ηθοποιός, αλλά ο 27χρονος Ουκρανός μπακ της Arsenal! O Oleksandr Zinchenko πληροί πλέον τα νέα ηλικιακά όρια στράτευσης που έθεσε ο πανικόβλητος πρόεδρος Volodymir Zelensky βλέποντας τους Ρώσους να προελαύνουν προς το Χάρκοβο, απειλώντας ακόμα και την Οδησσό.

Προς τιμήν του, ο ποδοσφαιριστής δεν αρκείται στο 1 εκατ. £ που έχει δωρίσει στον αγώνα των συμπατριωτών του, αλλά δήλωσε σε τηλεοπτική συνέντευξη ότι θα άφηνε την υπεράσπιση της αμυντικής γραμμής των Κανονιέρηδων για να ενισχύσει την παραπαίουσα αμυντική γραμμή των συμπατριωτών του στο αχανές μέτωπο των 600 + χλμ.

Όσο και αν ακουστεί ως black humor, αν η ουκρανική αμυντική μηχανή έμοιαζε –έστω και κατ’ ελάχιστο– σε αυτήν της ομάδας του Βόρειου Λονδίνου, η τροπή του πολέμου θα ήταν διαφορετική. Η Arsenal του Arteta έχει δεχθεί μόλις 1 γκολ σε αγώνες πρωταθλήματος το ’24 και φιγουράρει στην 1η θέση της Premiership μαζί με τη Liverpool. Πάει με φόρα για πρωτάθλημα μετά από 14 άγονα χρόνια και διεκδικεί και το Champions League, αφού βρίσκεται απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου στους προημιτελικούς.

Κλείνουμε την ανταπόκριση με ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο: Μόλις κυκλοφόρησε το «Caledonian Road» του Andrew O’ Hagan (εκδόσεις Faber & Faber). Είναι μια πανέξυπνη ιστορία ζωής 59 σύγχρονων Λονδρέζων. Στις 650 σελίδες του θα βρείτε να ξεδιπλώνονται ανάγλυφα οι περιπέτειες τόσο διαφορετικών αλλά και διαπλεκόμενων ατόμων, από εμπόρους λευκής σαρκός, δασκάλους, ηθοποιούς, fashionistas, μέχρι συντάκτες εφημερίδων, γερασμένα μέλη των Τόρυδων και μέλη συμμοριών – άραγε οι τελευταίοι πόσο διαφέρουν μεταξύ τους;

Ο πενηντάρης πρωταγωνιστής, Campbell Flynn, ένας ιστορικός τέχνης και celebrity academic, μια διπλή ιδιότητα που αν τη συνδυάσετε με το συγγενικό περιβάλλον, τη Λαίδη αδελφή του και τον Dj γιο του, κάνει άξια ανάγνωσης τη ζωή του κυνικού bon vivant το οποίο φιγουράρει στις προθήκες των Waterstones, είναι εγγυημένο best seller και εικάζω πως θα έχουν ήδη προπωληθεί τα τηλεοπτικά δικαιώματά του.

Κλείνοντας, εύχομαι σε όλους καλό Πάσχα! Εδώ το γιορτάζουν 12 Απρίλη. Αλλά και το δικό μας πλησιάζει.

Υ.Γ. Διαβάστε το κείμενο ακούγοντας το «Interstellar» της Alexia για να είστε σε full London mood.