Η καλή μέρα είχε φανεί από νωρίς. Λίγο μετά τις 6, ξημέρωμα σχεδόν, η πορτούλα του καφενείου, στο παμπάλαιο κτίριο του 1785, ήταν ανοιχτή. Ένα λεπτό μετά ο Μανώλης Φορλίδας, ο τελευταίος παραδοσιακός καφετζής του Λαύκου, μας σέρβιρε στο στρόγγυλο σιδερένιο τραπέζι το ελληνικό μας καφεδάκι.
Η μέρα, ωστόσο, στο ωραίο χωριό του Νοτίου Πηλίου είχε ξεκινήσει πολύ πιο νωρίς, από τις 4 τα χαράματα. Είναι η ώρα που ανάβουν τα ξύλα στον ξυλόφουρνο του Δροσίτη. Έναν φούρνο, που από το 1970 μέχρι σήμερα φτιάχνει κουλούρια, τυρόπιτες και παραδοσιακό ψωμί.
Περιδιαβαίνουμε την πλατεία με την επιβλητική εκκλησία του Γενεσίου της Θεοτόκου του 1887. Είναι χτισμένη στη θέση της παλιάς μικρότερης, του 1756. Δίπλα δεσπόζει το ωραίο νεοκλασσικό καμπαναριό και τα δύο πανύψηλα, αιωνόβια κυπαρίσσια. Κάτω απ' τα βαθύσκια πλατάνια ανοίγουν μία - μία οι ταβέρνες, ταχτοποιούνται τα τραπέζια για να υποδεχτούν ντόπιους και επισκέπτες. Μήπως είναι ώρα για ένα αυθεντικό πηλιορείτικο τσιπουράκι;
Τους πρώτους τσιπουρομεζέδες τους αναγνωρίζουμε αμέσως: πικάντικα κρίταμα και τσιτσίραβλα, αγνά προϊόντα της πηλιορείτικης γης, στις βραχώδεις παραλίες και τις στεριές. Γνώριμο είναι και το τρίτο μεζεδάκι : άγρια σπαράγγια μαζεμένα ένα ένα στις εξοχές του Λαύκου και μαγειρεμένα με αυγό. Στο τέταρτο πιάτο χρειαζόμαστε ξενάγηση. Είναι τρυφερές κορφούλες από φτέρες, τηγανισμένες με αυγό. Πρωτόγνωρη λιχουδιά.
Περιπλανιόμαστε με χαλαρωτικό περίπατο στα πλακόστρωτα στενά, θαυμάζουμε τα πετρόχτιστα αρχοντικά με τις ανάγλυφες χρονολογίες του 19ου αιώνα, τα σκαλιστά μαρμάρινα φουρούσια, τα βαριά σφυρήλατα κάγκελα στα μπαλκόνια. Μια επίσκεψη στο Μουσείο Ραδιοφώνου «Αντώνης Ταβάνης» μάς αποκαλύπτει πάνω από 100 συλλεκτικά ραδιόφωνα, κατασκευασμένα από τις αρχές του 1920 μέχρι το 1960. Είναι αληθινό αρχοντοχώρι ο Λαύκος, από τα πιο εμβληματικά του Πηλίου. Ωστόσο, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, δεν έχει αποκτήσει την διασημότητα αλλά και την επισκεψιμότητα άλλων Πηλιορείτικων χωριών.
Απομεσήμερο πια βρίσκουμε το παλιό καλντερίμι που, για μια περίπου ώρα, κατηφορίζει πανέμορφο και ελικοειδές προς την παραλία. Πριν από την κατασκευή του ασφάλτινου οδικού δικτύου αυτή ήταν η παραδοσιακή στράτα που συνέδεε τον μεσογειακό Λαύκο με την παραθαλάσσια Μηλίνα.
Την νύχτα βρίσκουμε ήρεμο αραξοβόλι στον «Ξενώνα των Χρωμάτων». Είναι το έξοχα αναπλασμένο Αρχοντικό Κρυστάλλη, του 1861. Πέτρα, ξύλο, επίπλωση κορυφαίας ποιότητας και στους τοίχους αυθεντικά έργα τέχνης και μια συγκέντρωση από μεσαιωνικούς χάρτες συλλεκτικούς. Με τον «Ξενώνα των Χρωμάτων» ο Χρήστος Φώτου και η Ελένη έχουν δημιουργήσει ένα κατάλυμα με αρχοντιά και φινέτσα αντάξια του Λαύκου.
Μερικά χρόνια μετά την πρώτη επίσκεψή μας, μια νέα ξενοδοχειακή μονάδα μάς εκπλήσσει στον Λαύκο. Είναι η «Λαγού Ράχη». Το ασυνήθιστο όνομα οφείλεται στον ομώνυμο λόφο που δεσπόζει πάνω απ' το χωριό. Απ' το υψόμετρο των 350 μέτρων η θέα είναι συγκλονιστική στην ευρύτατη αγκαλιά του Παγασητικού κόλπου, στο νησί του Τρίκερι και στα ακατοίκητα μικρονήσια, στον ορεινό όγκο του Τισσαίου και στα βουνά της Στερεάς.
Σ΄αυτό τον υπέροχο τόπο η Αγγλίδα Sue Wake και ο Γάλλος σύζυγός της Christian Lefaucheux δημιούργησαν ένα συγκρότημα υψηλών προδιαγραφών με επίπλωση κορυφαίου επιπέδου, βιβλιοθήκη με 800 τόμων, σαλόνι με τζάκι και αναπαυτικούς καναπέδες, για χαλάρωση και ευχάριστες συναναστροφές. Ο αύλειος χώρος εκπληκτικός, με πισίνα, πλακόστρωτους διαδρόμους, αναρίθμητα λουλούδια και έναν λαχανόκηπο που προμηθεύει κάθε εποχή του χρόνου με ολόφρεσκα ζαρζαβατικά το εστιατόριο της μονάδας.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
14°
