Ταξιδεύοντας στη Λατινική Αμερική: Κολομβία

Να σας συστηθώ
Είμαι ο Δημήτρης, απόφοιτος Νομικής και στα 23 μου χρόνια αποφάσισα να κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα: να είμαι συμβατικά αντισυμβατικός. Πώς; Αποφασίζοντας αντί να συνεχίσω για μεταπτυχιακό ή να πάω στον στρατό, να πάρω το σακίδιό μου και να ταξιδέψω στη Λατινική Αμερική. Αν με ρωτήσεις «γιατί;» θα σου απαντήσω «γιατί θέλω να γίνω πλούσιος, όχι υλικά, αλλά πνευματικά μέσα από τις εμπειρίες που σου δίνουν τα ταξίδια». Αν πάλι με ρωτήσεις «γιατί τώρα;», θα σου πω ότι μετά από μία ζόρικη ακαδημαϊκά τελική ευθεία και πετυχαίνοντας ένα milestone, αυτό του πτυχίου Νομικής, ήθελα να βγω από την πεπατημένη και να βρω μία καινούργια πρόκληση. Και την βρήκα στο να ταξιδέψω μόνος μου από την Κολομβία μέχρι την Γη του Πυρός, το νοτιότερο άκρο του κόσμου.

Και να ‘μαι λοιπόν, ταξιδεύοντας ήδη δύο μήνες σε ένα οδοιπορικό, για μερικούς (οδοιπορικό) ζωής, για άλλους οδοιπορικό όνειρο, για εμένα οδοιπορικό αυτογνωσίας. Εδώ δεν θα βρεις τα πέντε καλύτερα μέρη να επισκεφθείς στην Κολομβία, ούτε που να φας στο Κίτο του Εκουαδόρ. Εδώ θα βρεις τις σκέψεις, τις παρατηρήσεις, τις αγωνίες, τις προσδοκίες και τις διαψεύσεις ενός Έλληνα στην άλλη άκρη του κόσμου μέσα από μία διαδρομή χιλιάδων χιλιομέτρων. Θα βρεις ό,τι το Instagram δεν δείχνει και ό,τι ένας ταξιδιώτης μοιράζεται με την οικογένειά του και τους φίλους του, ό,τι γράφει στο ημερολόγιό του.

Πάμε λοιπόν στην πρώτη στάση, στην Κολομβία. Τη χώρα που ενσαρκώνει πληθώρα στερεοτύπων, διαψεύδοντας ωστόσο και πολλά από αυτά. Για εμένα η Κολομβία είναι η χώρα των αντιθέσεων. Χρώματα, μουσικές και χοροί από την μία, επικίνδυνες γειτονιές, φτώχεια και εγκληματικότητα από την άλλη. Θα είμαι ειλικρινής γιατί εγώ βίωσα τη φωτεινή μεριά και απλώς είδα ή άκουσα για την σκοτεινή. Για αυτό αν με ρωτήσεις, αν αξίζει να την επισκεφτείς σαν χώρα, θα σου έλεγα «ναι, με τα χίλια». Είχα υπολογίσει να κάτσω ένα μήνα και έκατσα επτά εβδομάδες. Βέβαια τα ταξίδια είναι και οι άνθρωποι που τα σημαδεύουν στην πορεία. Άνθρωποι που συνταξιδεύεις από την μία και οι ντόπιοι από την άλλη. Και οι ντόπιοι ήταν πραγματικά πολύ φιλικοί και εξυπηρετικοί. Και εξαιρώ τους κράχτες των τουριστικών παγίδων. Στην Καρταχένα, για παράδειγμα, δεύτερο βράδυ στο hostel και κερνάμε από μία μπύρα ένα παλληκάρι που δούλευε στο μπαρ. Αυτό ήταν… Μάθαμε για μέρη που τρώνε, διασκεδάζουν και περνάνε χρόνο οι ντόπιοι και ζήσαμε μία αυθεντική εμπειρία.

Στο Κάλι πάλι, επτά άτομα ψάχναμε εισιτήριο τελευταία στιγμή για έναν αγώνα έξω από το γήπεδο και σαν από μηχανής Θεός ένα παιδί 22 ετών ενώ είχε ήδη εισιτήριο (αξίας 8 ευρώ), έχασε 25’ από τον αγώνα για να μας βοηθήσει να βρούμε και εμείς. Και όταν βρήκαμε στην διπλάσια τιμή, παρ’ ότι ακριβά για αυτόν, ήρθε μαζί μας. Τέτοια περιστατικά έκαναν το ταξίδι στην Κολομβία πραγματικά όμορφο. Βέβαια και τα φυσικά τοπία της χώρας είναι μοναδικά, αλλά αυτό που τα καθιστά ξεχωριστά είναι ότι στην χώρα αυτή θα βρεις από παραδεισένιες παραλίες και αστικό ιστό, μέχρι βουνά και ζούγκλες. Αυτή η ποικιλία με έκανε να μην βαρεθώ ούτε στιγμή γιατί πολύ απλά άλλαζα παραστάσεις και τοπία από την μία στιγμή στην άλλη. Αυτό αντικατοπτρίζεται και στην γαστρονομία τους με την μεγάλη ποικιλία που έχουν και σε τιμές που για εμάς είναι αστείες.

Πάντως παρά την κοινή πεποίθηση ότι είναι μία φθηνή χώρα, αυτό δεν ισχύει οριζόντια για όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες. Μπορούσες να φας με 2,5 ευρώ πλουσιοπάροχα, αλλά για παράδειγμα η νυχτερινή διασκέδαση στις μεγάλες πόλεις δεν απέχει σε κόστος από μία νυχτερινή έξοδο σε κλαμπ της Αθήνας. Και μιας και ανέφερα την νυχτερινή διασκέδαση θα ήθελα να κάνω μία ειδική μνεία στην μεγαλύτερη έκπληξη για εμένα στην Κολομβία που ακούει στο όνομα «Κάλι». Αυτή η πόλη στα νότια της Κολομβίας έχει την φήμη της πιο άσχημης και επικίνδυνης πόλης μεταξύ των μεγαλουπόλεων της χώρας. Και αυτό για μένα πλέον δεν είναι φήμη αλλά πραγματικότητα. Εννοείται ότι έχει μερικές ομορφιές αλλά μέχρι εκεί. Αυτό όμως που αν δεν το ζήσεις δεν το συνειδητοποιείς, είναι το ότι οι άνθρωποι εκεί ζουν και αναπνέουν για την σάλσα. Στα ταξί, στα μαγαζιά, ακόμη και στα ασανσέρ ακούς παντού σάλσα, ενώ Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο κυριολεκτικά όλοι ξεχύνονται στους δρόμους και χορεύουν ασταμάτητα. Πραγματικά όλοι. Νέοι, γέροι, τουρίστες, ντόπιοι, όλοι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν άστεγο ανάμεσα στο πλήθος που μάζευε τα κουτάκια της μπύρας, να αφήνει κάτω τον σάκο του και να αρχίζει να χορεύει με μία κοπέλα από την παρέα μας. Αν σου αρέσει ο χορός και η αλεγκρία το Κάλι είναι mustgo προορισμός παρότι έχει πολλές κακοτοπιές. Πάντως είναι εύκολο να τις εντοπίσεις και αν τις αποφύγεις απολαμβάνεις την μαγεία της σάλσα.

Επτά εβδομάδες λοιπόν στην Κολομβία και ήδη σκέφτομαι πότε θα επιστρέψω να δω και να βιώσω και άλλα. Ούσα η πρώτη χώρα που ταξίδεψα σόλο, οι ωραίες αναμνήσεις είναι πολλές, οι στιγμές που ένιωσα ανασφάλεια ελάχιστες, αλλά ήμουν 24/7 σε επιφυλακή χωρίς όμως να παρανοήσω. Σε όσους (δικαίως;) πιστεύουν ότι η Κολομβία είναι ναρκωτικά, μαφία και εγκληματικότητα, εγώ θα πω ότι είναι μία χώρα σαν τις άλλες. Με προσοχή, και χωρίς να προκαλεί κανείς, μπορεί να περάσει υπέροχα, σχετικά οικονομικά, να θαυμάσει πολλές φυσικές ομορφιές και να συναντήσει πρόσχαρο κόσμο. Με μία φράση που χρησιμοποιούν οι Κολομβιανοί, «Parce, quechimbaes Colombia», που σημαίνει:

«Φίλε, τι υπέροχη που είναι η Κολομβία!»