H πρόσκληση, όπως διατυπώθηκε, ήταν πολύ δελεαστική.
- Θα διασχίσουμε ένα μονοπάτι μέσα σε ζούγκλα. Θα μπούμε σε μικροσπηλιές, θα δούμε πεντέξι καταρράκτες. Πίσω απ' τα πυκνά κλαδιά θα φανεί και μια λιμνούλα. Δεν ξέρω αν θα μπορέσετε να την φωτογραφίσετε. Όπως και να 'ναι όμως θα είσαστε το πρώτο περιοδικό, που θ' αντικρίσει αυτό τον τόπο.
Ήταν καλοκαίρι του 1996. Το περιοδικό ήταν το νεοσύστατο - τότε - ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ. Ο τόπος ήταν οι πυκνοδασωμένες πλαγιές του Πάικου, κοντά στον ιστορικό οικισμό του Σκρα. Και η δελεαστική πρόσκληση προερχόταν από τον Δημήτρη Τσολάκη, γραμματέα της τότε κοινότητας Σκρα.
Δεν είχε άδικο ούτε υπερέβαλλε ο Δημήτρης. Ο τόπος ήταν πολύ ιδιαίτερος, δυσπρόσιτος, άγνωστος και αθέατος αλλά με φυσική ομορφιά εκπληκτική.
Τον Δεκέμβρη του 1996, μ' ένα θαυμάσιο άρθρο στο 4ο τεύχος του περιοδικού, όλη τούτη η ωραιότητα της φύσης έπαψε να είναι απόκρυφη. Οι υπέροχες εικόνες των καταρρακτών και της γαλάζιας λιμνούλας ξεπέρασαν τα στενά σύνορα του Σκρα και του νομού Κιλκίς, ταξίδεψαν και μάγεψαν περιηγητές και φυσιολάτρες σε κάθε άκρη της Ελλάδας.
-Είχα τέτοιο θησαυρό στο νομό μου και δεν το ήξερα ; αναρωτήθηκε ο τότε Νομάρχης Κιλκίς, ανασκουμπώθηκε κι αποφάσισε ν' αλλάξει την φυσιογνωμία του τοπίου. Όχι με έργα βιτρίνας, πρόχειρα και γρήγορα, ή φαραωνικά, όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα. Αλλά βάσει ενός συνολικού σχεδιασμού ήπιας αξιοποίησης, με σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον, προσαρμογή στην ανθρώπινη κλίμακα και χρήση πέτρας και ξύλου, των αυθεντικών ντόπιων υλικών.
Μονοπάτια χωμάτινα και λιθόστρωτα απαλλαγμένα από κλαδιά, ξύλινοι πάγκοι και γεφυράκια, ξύλινο προστατευτικό κιγκλίδωμα και πέτρινα σκαλοπάτια, άνετος χώρος στάθμευσης και ασφαλτόστρωση του κατηφορικού δυσπρόσιτου χωματόδρομου, χτιστή βρύση με βουνίσιο νερό, έξοχη απελευθέρωση της θέας προς την λιμνούλα, είναι συνοπτικά τα έργα αξιοποίησης και ανάδειξης του τόπου. Που τον επισκεπτόμαστε και πάλι, 18 χρόνια μετά.
Τούτη τη φορά έχουμε μαζί μας και μια μεγάλη ομάδα φυσιολατρών, του Ομίλου των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΕΡΙΗΓΗΤΩΝ". Μας ξεναγεί - ποιος άλλος; - ο φίλος μας ο Δημήτρης, συνταξιούχος πια.
Στη θέα της πυκνής βλάστησης, των καλοφτιαγμένων μονοπατιών και καλντεριμιών, της λιμνούλας με τα διάφανα θεϊκά νερά, των καταρρακτών και των αστείρευτων νερών που ξεχειλίζουν από παντού, τα μέλη του Ομίλου ξεσπούν σε επιφωνήματα θαυμασμού. Είν΄ένα συνολικό φυσικό περιβάλλον αξιοποιημένο με τον ωραιότερο τρόπο, αυθεντικό και πεντακάθαρο, ένας προορισμός ψυχικής χαλάρωσης και ανάτασης για όλη την οικογένεια.
Παρατηρώ τους φίλους μας, άντρες, γυναίκες και παιδιά να βαδίζουν στα χορταριασμένα και λιθόστρωτα μονοπάτια, να φωτογραφίζονται, να πλατσουρίζουν στα νερά, να χαίρονται αυτό το υπέροχο τοπίο ολόγυρά τους.
-Θυμάμαι ότι κάποιοι είχαν σπεύσει να μας κατακρίνουν μετά το άρθρο, γιατί με την δημοσιότητα θα καταστρέφονταν ο τόπος, λέω στον Δημήτρη.
- Δεν θα το έλεγαν, αν ήξεραν πόσες χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας επισκέπτονται κάθε χρόνο αυτό τον τόπο και ζουν αξέχαστες στιγμές, απαντάει ο καλός φίλος μας απ' το Σκρα.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
18°
